මහ පොළවේ ඉඩ නැති නම් වලාකුළකට යමු

8/18/17

-295- විරු සිසු දිනය වෙනුවෙන් ලියූ ලියවිල්ලක්

නුඹ සිහින තුළ නුඹම කිමිදී
නිදාගත් කාලයෙන් අවදිව
බලන් සුහදේ, පිපුණු මල් අග
සුවඳ ගෙන ඇවිදින් වසන්තය...
පාළුවේ දැල්වෙන පහන් වල
ගලා යන ඉටි කඳුළු දියවී
නුඹව සැඟවූ ලොවට නිහඬව
ගයයි සියදහසක් වියෝ ගී….


දැන්වීම් ඇලවීම තහනම්  කියන දැන්වීම මඟ හරිමින් අලවා ඇති සිය ගණනක් පෝස්ටර් අස්සෙන්, අතරින් පතර රතු පැහැ පෝස්ටරයක් ඊයෙ පෙරේදා පුරාම ඉස්සිලා පෙනුණා. “ඔවුහූ ඔබට අසීමිතව ප්‍රේම කළහ “ අන්න එහෙමයි එහි ලියා තිබුණෙ.
අපි අසීමිත ප්‍රේමය කියන වචනයට ජීවිතේ එක එක වයස් වලදි, එක එක  අත්දැකීම් නිසා අටෝරාසියක් නිර්වචන දෙනවා. එහෙත් අසීමිත ප්‍රේමය කියන්නෙ මානව සංහතිය පුරාම පැතිරවිය යුතු මහඟුම උත්තම ස්නේහයක් බව අපි කොයි කවුරුත් අහලා තියනවා. එහෙව් ප්‍රේමයක් දිය හැකි මිනිස්සු මෙලොව ජීවත් වෙනවාද නොවෙනවාද කියා සැක හිතෙන කාලයක අපට අසීමිතව ප්‍රේම කළ බව කියන ඔවුන් වෙනුවෙන්  කුඩා සටහනක් තියන්නට මට ඕනෙ කළා.
ජයවර්ධන පුර විශ්වවිද්‍යාලයට ඇතුළත් වූ පළවෙනි දවසෙ, ඕපන් කැන්ටිම ඇතුළෙ දූවිලි වැකුණු බිත්තියක ඇලී සිටි අසීමිත ප්‍රේමයේ පෙම්වත්තු මට මුලින්ම මුණ ගැහුණා. පක්ෂය, දේශපාලනය, සමාජ චින්තනය, සමානාත්මතාවය ආදී දහසක් වචන බරක් කරගත්ත සමාන්‍ය මිනිස් සමාජය ඇවිල්ලා ඔවුන් සියලු දෙනා එක පැත්තකට තල්ලු කරන්න හැදුවාට, විශ්වවිද්‍යාල වල ඉගෙන ගන්න හුඟක් එවුන්ට ඔවුන්ව පෙනෙන්නෙ මහා වීරයො විදිහට. දැන් විශ්වවිද්‍යාලෙ නොහිටියත්, මටත් එයාලාව තවමත් ඒ විදිහටම පෙනෙනවා. දැනෙනවා. ඔවුන්ට ආදරය වඩන්න හිතෙනවා.
හැම ශිෂ්‍යයෙකුටම වීරයෙක් වෙන්න අමාරුයි. මතයට විරුද්ධ කෙනෙක්ව තව කෙනෙක් ඇවිත් මරා දැම්ම පලියට කවුරුවත්  වීරයෙක් වෙන්නෙ නෑ. කෙනෙක්ව විරුවෙක් කරන්නෙ, ඔහුගෙ හදවතයි.  පරාර්ථය අගය කරන පරම පවිත්‍ර සිතුවිල්ලයි. ඇතුළාන්තයෙන් නැගෙන අනෙකාගේ යහපත පතන ප්‍රහර්ෂය.
කෙනෙක්ට සුව පහසුවෙන් ජීවත් වීමට අදාළ වටපිටාව සකසන්නට, තමන්ගේ සුවපහසුව කැප කරන, කැප කළ සෑම මිනිසෙක්ම විරුවෙක්. ඔහු බාල ද, තරුණ ද, මහලු ද, යන නිර්ණායක එතැනට කිසිම බලපෑමක් කරන්නෙ නෑ.
විශ්වවිද්‍යාලෙ ඇතුළෙ වීරයො කියන්නෙ, තමන්ගෙ මතයට පක්ෂව සටන් වදින අයට පමණයි. අපි ජීවත්වෙන්නෙ උදාසීන රටක නිසා, විවිධ මතයන්ට ගරු කිරීම  ඉතා දුලබයි. ඉතිං පුංචි උද්ඝෝෂණයක් වුණත්, කඳුලු වලින් කෙළවර වෙන අවස්ථා එමටයි. අදටත් වඩා අමාරු කාලවල් ගෙවපු රටක් අපේ රට. හේතු නිසා හෝ ආහ්තුකව හෝ වස්සානයට ඉස්සර හේමන්තය වැළඳගත් තරුණ පරපුරක් අපේ රටේ හිටියා. ඔවුන් අද හිටියා නම්, මේ ලිපිය කියවන ඔයා පවා ඔවුන්ගෙ දරුවෙක් වෙන්න ඉඩ තිබුණා.
ඔවුන් ගිය  මග හරිද, වැරදිද කියලා තර්ක කරන්නට මට කිසිම ඕනෙ කමක් නෑ. ඒත් ඔවුන් කවුද කියලා හැම තරුණ තරුණියක්ම මතක තියා ගන්න ඕනෙ බව මම විශ්වාස කරනවා. යහපත් සමාජයක් කරා, සාධාරණ සමාජයක් කරා රට මෙහෙයවන්නට ඔවුන්ට සිතිවිල්ලක් තිබුණා. ඒ සඳහා ක්‍රියා කළ විදිහ නිවැරදි නොවුණත්, වැරදි වුණත් ඒ සිතිවිල්ල හරි ශක්තිමත්. ඒ තරම්ම පිවිතුරුයි.
දියේ ගිලෙන කෙනෙක් බේරා ගන්න දියට පනින කෙනෙක් ගෙ සිතුවිල්ල තරම්ම  එය ශක්තිමත්, වලකට වැටුණු මිතුරාට ගොඩ ඒමට වලට බසින කෙනෙක් ගෙ හැඟීමක් තරම්ම ඒ සිතිවිල්ල ශක්තිමත්. කෙනෙක් තමන්ගෙ පැවැත්ම අනෙකා වෙනුවෙන් අතහරින්නට තරම් නිර්භීත වීම වීර කරමකට එහා ගිය මානව ප්‍රේමයක්. ප්‍රේමය කියන්නේම මුළු හදවතින්ම සැමරිය යුත්තක්.
ඒත් වැලන්ටයින් ප්‍රේමය වගේම, විශ්වවිද්‍යාල අස්සෙ, මේ අසීමිත ප්‍රේමයත් සමරන්නෙ, ආටෝපෙටද කියලා වෙලාවකට මට හිතෙනවා.  එක දවසක්, උද්ඝෝෂණයක කෑ ගහගෙන යන මල්ලි කෙනෙක්, “ අපි යන්නේ කොයි පාරේ.. ත්‍රීමා වෙනුර ගිය පාරේ “ කියලා මහ හයියෙන් කෑ ගහන ඒ සමූහයෙන් මිදිලා, මං කෑම ගනිමින් හිටි කඩේට ආවා. වතුර බෝතලයක් ගන්න. හිතවත්කමට හා සහෝදරත්වයට මං නිකමට ඔහුගෙන් ඇහුවා කවුද මල්ලි “ත්‍රීමා“ කියන්නෙ කියලා. එතකොට ඒ මල්ලි කිව්වා, ත්‍රීමා වෙනුර කියන්නෙ හොඳ ශිෂ්‍ය වීරයෙක් කියලා. ඔහු කෑ ගහන්නෙ පුද්ගලයන් දෙන්නෙක් පිළිබඳවයි  කියලාවත් නොදන්න ඔහු කොහොමද, ඔවුන් දැක්වූ අසීමිත ප්‍රේමය හඳුනාගන්නෙ?
බකට් එකට කලිං ජෙෂ්‍යටයන්ට බයේ කට පාඩම් කළාට, ඔවුන් දුන් බව කියන  අසීමිත ප්‍රේමය ගැන ,  හැඟීමක් ඇති අය දැන් විශ්වවිද්‍යාල අස්සෙ නැති තරම්. ලංකාවේ ශිෂ්‍ය ව්‍යාපාරය  යම් යම් පක්ෂ වල අතකොළු වෙලා, දෙපැත්තට ගහගෙන ගිය නිසා හුදු පක්ෂ න්‍යාය පත්‍ර පමණක් වර්තමානයේදීත් ක්‍රියාවට නැංවෙමින් තිබීමයි කණගාටුව. සැමරිය යුත්තේ අනෙකා උදෙසා මිනිසෙකුට කළ හැකි උපරිමය පෙන්වන මිනිසෙකුගේ හදවතයි.

වද වේදනා උහුලමින් තමා පෙනී සිටි සිතිවිලි වෙනුවෙන් නිර්භයව මරණය වැළඳගත් ඔවුන් ට හැබෑවටම අපි ගරු කළ යුත්තේත් එනිසයි. සටහන අවසාන කරන්නට මත්තෙන්, ජයවර්ධනපුර සරසවියේ  ඕපන් කැන්ටින් බිත්තියේ එකල හරි මැද  අලවා තිබූ කැළණි සරසවියේ සොඳුරු තරුණයෙකුගේ ගේ සේයාරුව සිහියට නගා ගන්නට මම ආශා කරමි. මානව හිමිකම් ගැනම කෑ ගැසූ ඔහු, මානව හිමිකම් සුරැකීමේ දිනය දා පැහැර ගෙන ගොස් මරා දැමූ බව මා අසා ඇත. සේයා රුවේ ඔහුගේ දෑසින්, මා එතෙක් මෙතෙක් දුටු උත්තරීතර ලොව්තුරු ප්‍රේමය දැක ඇත්තෙමි. ඔවුන් ඔබට අසීමිතව ප්‍රේම කළ බව එබැවින් මම විශ්වාස කරමි.


-294- ආත්මය විකුණන්න එපා ! Please

හැමෝගෙම ජීවිත වල බකට් ලිස්ට් තියෙනවා. මැරෙන්න කලින් ඒවා ඉෂ්ට සිද්ධ කරගන්න හරි ආසාවෙන් තමයි ඕනෙ කෙනෙක් ජීවත් වෙන්නෙ. ටුවෙන්ටීස් වලදි හිත පුරා ඇති කරගන්න  ලස්සන බකට් ලිස්ට් සමහර වෙලාවට තර්ටීස් වලදි චේන්ජ් වෙලා, ෆෝටිස් වලදි නැති බංග වෙලා යනවා. ඒවාට ඇති ආශාව නැති වෙලා ගිහින් වෙනස් කරනවා වගේ නෙවෙයි, කරන්න ඉඩක් නොලද කම නිසා ආශාව හංග ගන්න එක. කවුරුවත් කියන නිසා ආශාවල් වෙනස් කරන්න සිද්ධ වෙන එකම  එක්තරා පවක්. වයස ගිහිං හැමෝගෙන්ම මිදෙන දවසට ආසා කරන දේ කරන්න කාලයයි මුදලුයි දෙක තිබුණත් කවුරුත් බාධා නොකළත් ඒවා කරගන්න සවි ශක්තිය නැතිව යනවා. ඒ නිසා තමන් ආසා දේවල් ටිකක් හරි කරන්න දැන් දැන්ම උත්සාහ කරන එක තමයි හොඳම.
මේ දවස් වල තම තමන්ගෙ බකට් ලිස්ට්, හැමෝම පෝස්ට් කරන නිසා මටත් හිතුණා බකට් ලිස්ට් එකක් ලියන්න. මගේ බකට් ලිස්ට් එක දැන ගන්න එකෙන් ඔයාලාට ඇති බකට් එකක් නැති එකේ, අපි ආසා දේවල් කරන්න අපිට බැරි ඇයි කියන කාරණාව අපි අද කතා කරමු. අපේ බකට් ලිස්ට් එක අන්තිමේ බකට් එකටම සීමා වෙලා, අපිට කවදාහරි මැරිලා යන්න වෙන්නෙ ඇයි කියලා අපි කතා කරමු.
ඔයාට මතකද  පුංචි කාලෙ ඔයා මම අපි ඉස්කෝලෙ ගියා. ඉස්කෝලෙ යන කාලෙ අපි කොයි තරම් දේවල් වලට ආසා කළාද? අපිකොයි තරම් දේවල් කවදාහරි මෙන්න මෙහෙම කරනවා, අර විදිහට කරනවා කියලා ලස්සන හීන දැක්කද? ඒත් එදා අපේ ලොකු අය අපිට කිව්වෙ මොකක්ද? ලොකු වුණාම ඒ දෙවල් කරන්න පුළුවන් කියලා. දැන් ඒවා කරන්න හිතන්නවත් එපා කියලා. සාධාරණයිනෙ. අපි පොඩිනෙ. ඉතිං අපි තීරණය කලා ලොකු වෙනතුරු ඉවසන්න.
කොහොම කොහොම හරි වාසනාවට අපි ලොකු වුණා. ලොකු වෙලා අපි ආසා දේවල් අපිට කරන්න ඕනෙ වෙන කොට, අපිට වඩා තවත් ලොකු වෙච්ච අපේ ලොකු අය අපිට කිව්වෙ, “දැන්ම එපා. කවදහරි කසාදබැන්ද කාලෙක දෙන්නත් එක්කම ඕවා කරන්න කියලා.“ තටු කඩපු කුරුල්ලො වගේ බලාපොරොත්තු හා හීන එක්ක තාරුණ හිත් මඟ නතර වෙලා ඩිංග ඩිංග වයසට යන්නෙ මේ විදිහටයි.  
අපේ ලොකු අය කසාද බැඳලා එයාලාගෙ හීන ඉෂ්ට කරගත්තා කියලා මං කවදාවත් අහලා නෑ. කසාදය, ඉන්පස්සෙ දරුවො, ඉන්පස්සෙ එයාලාගෙ ජීවිත එක්ක ඔට්ටු වෙන එකට අමතරව ලොකු අයත් සතුටක් ලබලා නෑ. දිගු කාලීනව බැඳීම් එක්ක, සීමා එක්ක ඔට්ටු වෙනකොට, තමන් ඇත්තටම ඉන්නෙ සතුටින්ද දුකින්ද කියලා අවබෝධ කරගන්න තරම් ශක්තියක් හුඟක් අයට ඇති වෙන්නෙත් නෑ. හිතෙන්නෙම මේක තමයි ජීවිතේ කියලා. ඉතින් අනෙක් ජීවිතයක් ආශා කරන නිදහස සතුට ගැන දැනුම් තේරුමක් කොහෙන් ලබන්නද?
සදාචාරය, සංස්කෘතිය ඔලුව උඩ තියා ගත්ත රටක, මේ දේවල් වලට අපි තර්ක කරන එක තේරුමක් නෑ. ඒත් මේ ඒකාකාරී ජීවිතය එක්ක තරහ ගන්න සම්පූර්ණ අයිතිය තරුණ අපට තියෙනවා. රස්සාවට යනවා, කැම්පස් යනවා, ආදරය කරනවා එහෙම නැත්තං මඟුල් බලනවා , කෝල් කරනවා, කට් කරනවා.. චැට් යනවා, ස්ටේටස් දානවා.. මොකක්ද මේ ජීවිතය. අපි  ජීවිතේ ඇතුළෙම කැරැල්ලක් පටන් ගන්න ඕනෙ කරන්නෙ ඒ නිසාමයි.
අපිට ජීවිතේ ලැබුණ හැටි ඉතාම වැදගත්. ඒ ජීවිතේ ටිකෙන් ටික නිර්මාණය කළ අයත් ඒක කරපු හැටිත් හරි වැදගත්. හැබැයි කවුරු දුන්නත් දැන් මේ ජීවිතය අපේ. මගේ ජීවිතය අයිති මට. ඔයාගෙ ජීවිතය අයිති ඔයාට. ඒ ජීවිතේ තීරණ ගන්න කාටවත්ම අයිතිය දෙන්න එපා. එහෙම දුන්නොත්, රොබෝ කෙනෙකුට එහා ගිය වටිනාකමක් අපිට නෑ. අපිට අපේ ආත්මය අනුන්ගෙ සතුටකට විකුණන්න බෑ නේද? අපි පුංචි උදාහරණයකින් මේ කාරණාව තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරමු.
පුංචි කාලෙ සමහර ගෑණු ළමයි, වැඩියෙන්ම ආසා කරන්නෙ බෝනික්කො නළවන්න. ටික ටික ලොකු වෙද්දි එයාගෙ එකම හීනෙ ලස්සන මානමාලියක් වෙලා, මහත්තයාගෙ ලෙදර ගිහින් උදේ පාන්දර නැගිටලා, මහත්තයාට බත් උයලා, එයාව රස්සාවට යවලා එයා එනකං හවස දොර එළිපත්තෙ බලා ඉන්න එක. චූටි බබෙක් නළව නළව තුරුළු කරගෙන ඉන්න එක. ඒ බබා ටිකක් ලොකු වුණාම ලස්සන ලස්සන ඇඳුම් අන්දවාගෙන මොන්ටිසෝරි එක්ක යන එක.  පස්සෙ ගොඩක් මේකප් දාං මහත්තයා එක්ක බබාගෙ පේරන්ට්ස් මීටිං යන එක, මහත්තයාගෙ කෝට් එක අතේ දාං එක එක යාළුවන්ගෙ වෙඩිං වලට යන එක,ඔය වගේ හීන කන්දරාවක් සමහර ගෑණු ළමයින්ට තියෙනවා.
ඒත් ඔය අතරෙ තව වෙනස් ගෑණු ළමයෙක් ඉන්න පුළුවන්, රටට මිනිස්සුන්ට  දෙයක් කරන්න ආශාවෙන් ඉන්න. ලෝකයම කතා කරන කෙනෙක් වෙන්න හීන දකින, හුදකලාවෙ සංචාරය කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන, බැඳීම් නැතිව ජීවත් වෙන්න ආශා කරන. ඒ අස්සෙ ස්වාධීනව කාටවත් බරක් නොවී ආර්ථිකව කෙලින් හිටගන්න උත්සාහ කරන.
මට කියන්න, මේ දෙන්නාගෙන් හොඳ කෙනා කවුද? නරක කෙනා කවුද? ඔයාට පුළුවන්ද ඒ දෙන්නාව මනින්න. බෑ නේද?
ඒ දෙන්නා නිරපේක්ෂයි. අපි පළවෙනියාව උවමනාවෙන් දෙවනියා බවට පත් කළොත් අපි පළවෙනියාගෙ ජීවිතේ විනාශ කරනවා.  අපි දෙවනියාගෙ ජීවිතේ පළවෙනියාගෙ ජීවිතේ වගේ සකසන්න උත්සාහ කරන්න ගියොත්, අපි දෙවනියාව දූවිලි කරනවා.

ආත්ම එක්ක සෙල්ලං කිරීම තරම් නරක දෙයක් මේ ලොකේ තවත් නෑ.  වියළි කෝටු නවන්න බෑ. ඒත් ඔයා තාම අමුයි. මේ ඇත්ත හැම තැනටම පොදුයි. ඒ හින්දා තේරුම් ගන්න. අපි, අතීත සංස්කෘතික මායිම් කරපින්න ගත්ත වැඩිහිටියො නිසා දුක් වින්දත්, අපි නිසා අනාගත පරපුරට දුක් විඳින්න ඉඩ නොදී ඉමු. අපි ඔබේ ආත්මයට ආදරෙයි. ඔබත් අනාගත පරපුරේ ආත්ම රැක ගන්න.

-293- sHaRe නොවෙන ජීවිතේ අස්සෙන්

ඉස්සර මං පුංචි කාලෙ දවසක අපි කාගෙ හරි මඟුල් ගෙදරක ගියා. මනමාලි මනමාල දෙන්නා ඉන්න තැනට ඇවිත් හැමෝම ඒ අයට සුබ පතන හැටි මං බලා හිටියා. මනමාලිට හැමෝම සුබ පැතුවෙ Happy Wedded life කියලා. හැබැයි මනමාලයාට හැමෝම Congratulations කිව්වා. හරියට මනමාලයා ගමේ මැරතන් රේස් එකක් දිනලා වගේ. පස්සෙ කාලෙ ඉංග්‍රිසි සාහිත්‍ය පන්තියෙදි අපේ සාහිත්‍ය සර් කියා දුන්නා ආදරේ කියන්නෙ අරගලයක් විත්තිය. අරගලයක් කරලා දිනා ගත්ත දෙය කාන්තාවගේ ආදරය නිසා පිරිමියාගෙ ජය උදෙසා හැමෝම සුබ පතනවා කියලා. ඒ නිසාම පිරිමියාට හැමෝම ආදරය දිනාගත් දවසට Congratulation කියනවා කියලා. ගැහැණුන්ට වඩා තවමත් සමාජ සංස්කෘතිය ඇතුළෙ ප්‍රේමය දිනාගැනීමට අරගල කරන්නෙ පිරිමි. ඔවුන් අරගල කරලා කරලා  දිනා ගත්ත ගෑණු අයගෙ එකතුවට වඩා පැරදිච්ච ගෑණු අයගෙ එකතුව වැඩි වුණත්, කවුරුවත් ඒ ගැහැණුන්ට  Deepest Sympathy කියන්නෙ නැහැ. ඉතින් ඒ අය හැංගිලාම ඉන්නවා. එක අතකට ඒක ලොකු දෙයක්.
මේ දවස් වල හැම තැනම Share වෙන වෙඩිං ප්‍රපෝසල් භීතිකාව නිසාම, යං අපිට හිතුණා මේ ප්‍රේමයේ අරගලය ගැන කතා කරන්න. දස්කොන් ප්‍රමිලා ආදර කතාව, රෝමියෝ ජුලියට් ආදර කතාව සහ දෙව්දාස් පාරෝ ආදර කතාව වගේ ආදර කතා අතීතයේ සහ සාහිත්‍ය යේ ප්‍රේමයේ අරගලය ජය අරගත්තත් ජීවිත අරගලයෙන් පරාජය වුණ ජෝඩු ගොඩට අයිති වෙනවා. ඒ අස්සෙ සාලිය මාලා, ගාමිණි චිත්‍රා  වගේ අය ජීවිතයයි ප්‍රේමයයි දෙකම යම් තරමකට ගොඩ දාගත්ත ලංකා ලැයිස්තුවෙ ඉස්සරහින්ම ඉන්නවා. කොහොම වුණත් මේ හැමෝගෙම ප්‍රේමණීය අරගල ගැන ලෝකය කතා කරන්නෙ ඒ අය ප්‍රසිද්ධ වුණ නිසා කියලා ඔයාට හිතෙන්නෙ නැද්ද? රජ පවුල් වල විතරද ප්‍රේමය උදෙසා අරගල හටගන්නෙ. සාමාන්‍ය මිනිස්සු ප්‍රේමය උදෙසා කළ අරගල ගැන කොහෙවත් සඳහනක් නැති බව හැබෑව. ඒත් ඒ අය අරගල කළේ නැතිව නෙවෙයිනෙ.
තමන්ගෙ ප්‍රේමය කාටවත් නොදැනීම මිහිදන් වුණු ජීවිත ගොඩක් අස්සෙන් එකෙක් දෙන්නෙක් හරි තමන් කරන ප්‍රේමය ලෝකයට සටහනක් තියන්න උත්සාහ කරන එක වැරදියි කියලා අපිට කියන්න පුළුවන්ද? ඒක හරි කුහක සිතිවිල්ලක්. ඔවුන් ආදරය කරන්න ආසා විදිහ මුළු ලොවටම තමන් ආදරය කරන බව පෙන්වීම නම් ඒ විදිහටම ඒ අය  ආදරය කරපුදෙන්. වෛර කරනවාට වඩා වැඩියෙන්, ආදරය කිරීම උතුම්. කාමරේ හැංගිලා ඉඳලා පිහියෙන් ඇනලා මරනවාට වඩා, රෝස මල් පොකුරක්  දණගහලා දෙන එක හොඳ ලස්සන වැඩක්.
ප්‍රේමයේ අරගලය අස්සෙන් ගිලිහුණු අරගලය අස්සෙ තිබුණු ප්‍රේම කතාවක් පහු ගිය කාලෙ වෙඩිං ප්‍රපෝසල්  එක්කම ෂෙයාර් වුණා. තමන්ගෙ ආදරණීය පෙම්බරිය පොලිස් බැටන් පහරකින් රැකගන්න වෙහෙස වෙන තරුණයෙක්ගෙ සේයාරුවක් විදිහටයි ඒක අපි දැක ගත්තෙ. ඒ ගැන විශාල කතිකාවක් ගොඩ නැගුණෙ නෑ.  මහා උයනක් මැද්දෙ දඟ ගහන එක තරමට විවේචන කරන්න බැරි නිසාද මන්දා ඒ ගැන කතා නොකරම යට ගියා. හැබැයි එතැන තිබුණෙත් මහා උතුම් ප්‍රේමයක්.
ආදරේ කියන්නෙ රෝස පොහොට්ටු මිටියක්, චොක්ලට් තවරපු කේක් එකක් එක්ක පෙම්වතියගෙ  ගෙදරට ඩිලිවර් කරන එක විතරක්ම නෙවෙයි. දම්මි සුගත් ට ගෙනිච්චෙ වෙරලු, පියල් නන්දාට දුන්නෙ මෝල්ට් පිටි, ග්‍රේ ඇනස්ටේෂියාට දුන්නෙ කාර් එකක්, කැම්පස් කොල්ලෙක් තමන්ගෙ ආදරියට දුන්නෙ ඇටමැස්සා නවකතාව.  ඒක ඊයෙ විහාරමහාදේවි පාක් එකේ මං දැකපු සිද්ධියක්.
ආදරය වෙනස් වෙනවා. බෙදා ගන්න දෙන්නා මත්තෙන් ඒ අය ප්‍රේමයට අරගල කරන හැටි පවා වෙනස් වෙනවා. සමහරු අයිති කරගන්න අරගල කරද්දි, සමහරු  ඒ අයිතියෙන් නිදහස් වෙන්න අරගල කරනවා. පස්සෙ කාට හරි අයිති වෙන්න අරගල කරනවා. මුලුමහත් ප්‍රේමයම අනාදිමත් කාලෙක සිට අරගලයක්.
ඒත් එකම විදිහෙ ප්‍රේමයක් මේ අරගලය අස්සෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්න ගියොත් අපි පරාදවෙනවා. එක එක්කෙනාගෙ ප්‍රේමය හරි වෙනස්. අවුරුදු දහසයේ දහ හතේ කෙල්ලො කොල්ලන්ගෙ ප්‍රේමයට වඩා විසි හතේ විසි අටේ තරුණ තරුණියන් ගෙ ප්‍රේම කතන්දරය වෙනස්. ඊටත් වඩා හතළිහෙ හතළිස් පහේ කෙනෙක්ගෙ ප්‍රේම කතන්දරය හුඟක් වෙනස්. හැබැයි එහෙමයි කියලා ප්‍රේමය වෙනස් වෙන්නෙ නෑ. එය පවතින්නෙ අනන්තය පොඩ්ඩක් එහායින්, දාර්ශනිකත්වයට ඩිංගක් මෙහා තැනක. ඒ නිසා පැරදුණත් දින්නත් ආදර මානස විල අස්සෙ පීනන්න ට්‍රයි කරන්න. දියට නොබැහැ පීනන්න බෑ. ගොඩ ඉන්න අයට අපිව කෝච් කරන්නත් බෑ. ප්‍රේමයේ අරගලයට ජය වේවා!!

රෝමියෝ ජුලියට් අනේ නුඹ
ආලයේ  නෙක ගායනාවෙන්
ප්‍රේමයේ මුදු වේදනාවෙන්
උමතු අනුරාගී අල්තාරේ
දැවි දැවී ඉටි කඳුලු හලනා
දුහුන් පෙම් හද මනෝ මන්දිර
මං මුලා නොකරන්...


අතීතේ කතන්දරයක කිමිදිලා
මල් වියන් යට, සඳළුතල මත
කන්තාරු රිද්මයට මතුරන
මටසිලිටි හැඟුමක් නොවෙයි
මේ ආදරේ..
රෝමියේ ජුලියට් අනේ නුඹ
දන්නෙ නෑ...
හැඟුම් හිස් කළ නිසරු පොළවක
කටු ඔටුණු බඳ
ආදරේ ගැන දන්නෙ නෑ...


වැළඳගන්නට තරම් නැති තැන
ආලයේ අඳුරෙන්ම වැළලෙන
පෙම්වතුන් හට මල් වඩම් තව ඕනෙ නෑ..
රෝමියෝ ජුලියට් අනේ නුඹ දන්නෙ නෑ
හිමිදිරිය හෙට ළඟා කරනට
රැයේ සීතල තුරුලු කරගත්
ආදරේ ගැන දන්නෙ නෑ...


-292- පිරිච්ච ජීවිතයක් එක්ක



එක දවසක් විශ්වවිද්‍යාලයට ආපු මහාචාර්යවරයෙක් මේසය උඩින් හිස් ජෑම් බෝතලයක් තිබ්බා. මුලින්ම ඔහු එයට පිං පොං බෝල පහක් දැම්මා. ඔහු අපෙන් ඇහුවා දැන් ජෑම් බෝතලය පිරිලාද කියලා. අපි එක හඬින් නෑ  කිව්වා. ඉන්පස්සෙ ඔහු පුංචි ගල් කැට ටිකක් ජෑම් බෝතලයට දැම්මා. පිං පොං බෝල අතරින් ගල් කැට පහළට වැටුණත් බෝතලය පිරිලා තිබුණෙ නෑ. ඉන්පස්සෙ ඔහු  පුංචි මුං ඇට ටිකක් බෝතලයට දැම්මා. ඒ පාර නම් බෝතලය කට ළඟටම පිරුණා. පිං පොං බෝල සහ ගල් කැට පවා බෝතලය මැද්දෙ හිර වෙලා නොපෙනී යන තරමට, මුං ඇට විසින් බෝතලය අයිති කරගත්තා. එය පිරිලා ද කියලා ඔහු අවසානෙ අපෙන් ඇහුවා. අපි එක හඬින් ඔව් කිව්වා. ඔහු ඩිංගක් හිනාවෙලා මේසෙ උඩ තිබුණු කෝපි කෝප්පයෙන් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයක් ජෑම් බෝතලයට දැම්මා.
සමහර නොවටිනා දේවල් වලට ජීවිතේ මහ ලොකු ඉඩක් දෙනකොට, සමහර වටිනා කියන දේවල් ජීවිතයෙන් ඈත් වෙලා යන්න ඉඩ තියෙනවා කියලා කෙනෙක්ට හිතෙනවා නම් ඔහු හෝ ඇයට පැවැත්මක් තියෙනවා. එහෙම හිතෙන්නෙ මහ ලොකුවට හදවත පුරාම ඉඩ වෙන් කරපු දේවල් නැති වෙලා යන බව හදවත විසින් මොළයට සංඥා කරද්දි.  හෘද සාක්ෂියක් තියෙන එහෙම අය හරි අඩුයි.
එකක් පස්සෙ එකක් සිදුවෙන වැලක් වගේ සිදුවීම් පෙළකට අපි ජීවිතය කියලා නමක් තියනවා. අපි කාලය එක්ක කොයි තරම් තරඟ කළත්, ඉස්සරහට මිසක් පස්සට යන්න කවදාවත් ඉඩක් ලැබෙන්නෙ නෑ. ඒ නිසාම අපිට අතීතයේ වුණු වැරදි නිවැරදි කරගන්න කවදාවත් ඉඩක් ලැබෙන්නෙත් නෑ. එදා ඒ වෙලාවෙ එතැනදි එහෙම නොවුණා නම් කියලා ජීවිතේ එකම වතාවකදි හරි නොහිතුණ කෙනෙක්, මේ ලෝකෙ නැතිම තරම්. ඒ හැඟීම පසුතැවීමක් ම නොවෙයි. ඒත් ඒ හැඟීම අපිට ඇති කරන්නෙ, අපි දේවල් තෝරා ගැනීමේදි කරපු පුංචි වැරදි නිසයි.
අපි ජීවත් වෙන්නෙ වර්තමානය ඇතුළෙ. යම් දවසක සිදුවන හෝ තවත් තත්පර කිහිපයකින් සිදුවන හෝ අනාගතය නිර්මාණය කරන්නෙ මේ පවතින වර්තමානය.  ඒ වගේම අපි ජීවත් වෙන්නෙ අතීතය විසින් නිර්මාණය කරන ලද වර්තමානයක. ඒ අතීතය සංසාරයක් තරම් දිග වෙන්නත් තත්පරයක් තරම් කෙටි වෙන්නත් පුළුවන්.
මහාචාර්යවරයා ගේ පැහැදිළිකිරීම් වලට අනුව, හිස් ජෑම් බෝතලය තමයි අපේ ජීවිතය. අර ලොකු පිං පොං බෝල අපේ වටිනම දේවල්. පවුල, සතුට, නිරෝගි කම වගේ දේවල්.. අර පොඩි ගල් කැට අපි හඹා යන අධ්‍යාපනය, ජයග්‍රහණ, රැකියා වගේ දේවල්. අර මුං ඇට තමයි අපේ ජීවිතය වසා ගත්ත ප්‍රදර්ශනකාරී ආරිච්චි බෝරිච්චි. අපි අරුමෝසම් වලින් ජීවිතේ වටිනම තැන් වහගෙන.


ඉතින් වටිනම දේවල් වලට මුල් තැන දීලා අයෙම අපේ අනාගතය අලුතින් හදන්න අපිට බැරිද? ඔයා දන්නවාද ඔන්න දවසක් කෙනෙක්ට හිතුණා අලුත් වෙන්න. ඒ මනුස්සයා මොකද කළේ දන්නවාද? අතීතයේ ආස්‍රය කළ හැම කෙනෙක්ගෙන්ම වෙන් වෙලා, ලියකියවිලි හැම දෙයක්ම විනාශ කරලා, හැම බඩු භාණ්ඩයක්ම විනාශ කරලා, අලුත්ම නමකින් අලුත්ම තැනක අලුත්ම මිනිස්සු එක්ක ජීවත් වෙන්න පටන් ගත්තාලු . ඒත් අතීතයෙන් මිදෙන්න එයාට කවමදාවත්  බැරි වුණාලු. හැම  භෞතික දෙයක්ම අලුත් කරන්න පුළුවන්. ඒත් තමන්ගෙ අධ්‍යාත්මය අලුත් වෙන තුරු තමන් පරණයි.
ඕනෙම මනුස්සයෙකුට අමතක කිරීම කරන්න පුලුවන් එක ප්‍රමාණයකට විතරයි. ජීවිතේ හැටි එහෙම තමයි . පෙනෙන මානයේ සතුටකින් වහගෙන අනාගතේ දුක නොදිකන ලෝකයක්, කඳුලු යට කරලා ඊට උඩින් හදා ගන්න කාට කාටත් පුලුවන් කම තියෙනවා. ඒ දේ කරන්න පරක්කු වෙන්න එපා..තමන්ගෙ උත්සාහයයි වැදගත්. ඉතින් ඔයාගෙ අතීතයටත් වර්තමානයටත් අනාගතයටත් ජීවිතේ වැදගත්ම දේවල් වලට සරලම දේවල්ට ඉඩ හදලා දෙන්න කියලා යං අපි ඔයාගෙන් ඉල්ලනවා.
අපි හිරු දකින්නට වේලාසන අවදි වන කිසි විටක හිරු පායා නොතියෙන්නට පුලුවනි. එහෙත් කලින් හිරු පෑයූ දවසක ඔබ වේලාසන අවදි වී සිටීම ප්‍රයෝජනවත් වෙන්න පුළුවනි. දවසක් මෙහෙම කිව්වෙ, රෝහණ විජේවීර කියලා කෙනෙක්. දේශපාලනය කුමක් වුවත්, මේ ප්‍රකාශය සදාකාලිකව හැම හදවතකටම  වලංගුයි. තමන්ගෙ අනාගතය අතීතය මතින් වර්තමානය මැදින් අනාගතය කරා ගොඩ නගමු. මතක ඇතිව ඔය හැම පිපුරුමක්ම, පිරීමක්ම, අස්සෙ හදවතින් පෙරාගත්ත යාළුවෙක් එක්ක කෝපි එකක් බොන්නත් පුංචි වෙලාවක් තියා ගන්න අමතක කරන්න එපා. මහාචාර්යවරයා අන්තිමේ හැම අතින්ම පිරිච්ච ජෑම් බෝතලයට කෝපි ටිකක් වක් කළේ අපිට අන්න ඒ පුංචි සිතිවිල්ල හැමදාටම අමතක නොවෙන්නයි.



8/14/17

-291- ජීවිතය විසි කරන්න ඉස්සරින්

ඉස්සර කාලෙ අපේ බෞද්ධ පන්සල් වල හිටපු ස්වාමීන් වහන්සේලා පිරිකරට සිව්රක් හම්බුණත්, තමන් සොහොන් ගෙවල් වල රෙදි ඉරලා පඬු පොවලා මහගත්තත්, ඇඳලා ඉවර වුණාට පස්සෙ ඒ සිවුරු විසි කරන්නෙ නැහැලු. ඉස්සෙල්ලාම ඇඟ පිහන්න ගන්නවලු. ඉන්පස්සෙ තවත් පරණ වෙද්දි ඇඳ රෙද්දට ගන්නවලු. තවත් පරණ වෙද්දි පාපිස්සට ගන්නවාලු. එතැනිනුත් පස්සෙ බිත්තියට තියලා මැටි තලනවලු. දැන් නම් හැමෝගෙම ජීවිත වගේ, හාමුදුරුවරුන්ගෙ ජීවිතත් වෙනස් වෙලා. වෙනස් නොවෙන එකම දේ වෙනස් වීම කියලා කිව්වට, මේ වෙනස් වීම හරි භයානකයි. පාවිච්චි කරලා විසි කරන වෙනස් වීම හරි භයානකයි. අද මගේ යං කොළම වෙන් වෙන්නෙ ඒ වෙනුවෙන්.
ඉස්සර  මිනිස්සු තමන් කෑවම පිගාන හෝදලා ආයෙ දවසක කන්න අරන් තියනවා. දැන් අපි කාලා පිගාන විසි කරනවා. තියා ගන්නත් බැරි තරමට ඒවා දැන් එක පාරක් පාවිච්චි කරාම විනාශ වෙන මට්ටමේ කඩදාසි හෝ රෙජිෆෝම් පිඟන් . ඉතින් විසි කරන්නම වෙනවා . කෝප්පත් එහෙමයි. ලේන්සු වෙනුවට දැන් ටිෂූ තමයි අපි භාවිතා කරන්නෙ. මේ පාවිච්චි කරලා විසි කරන සංස්කෘතිය අපිව සංවර්ධනය කරනවා කියලා ඔයාට හිතෙනවාද? හැන්දෙ ගෑරුප්පුවෙ ඉඳලා අපි පොෂ් විදිහට දැන් අලුතෙන්ම පාවිච්චි කරන එක පෙනුමට ලස්සනයි නම් තමයි. ඒත් මම නම් හිතන්නෙ අපි වැරදියි. අද වෙනකොට ආපහු දරුණුවටම අපි ගිලගන්න පටන් අරන් තියෙන, මේ වෙනකොටත් සිය ගණනක් මරා දාපු, දහස් ගාණක් දුර්වල කරපු ඩෙංගි මදුරුවාට ගෙවල් හදලා දීලා තියෙන්නෙ අපිමයි. මීතොටමුල්ලෙ කුණු කන්දට මිනිස්සු සිය ගණනක් යට කළේ අපිමයි. මේ අපි ට විසි කරන්න පුරුදු කරපු සංස්කෘතියෙන් ලැබිච්ච තෑගි කියලා ඔයාට හිතෙන්නෙම නැද්ද?
නෑ නෑ.. අපිට තව ගොඩක් තෑගි ලැබුණා යාලුවා. අපි අපේ ජීවිතෙත් විසි කරන්න පුරුදු වුණේ පුංචි කාලෙ ඉඳන්ම පාවිච්චි කරලා විසි කරන්න ඉගෙන ගත්ත නිසා කියලා මම ඔයාට අද කියනවා. කොල්ලො කෙල්ලො එක්ක යාලු වෙලා ටික කලක් ඉන්නවා. එයාට ආදරේ කරලා කාලයක් යද්දි, වෙන හොඳ කෙනෙක් පෙනෙන්න ඉන්නවා නම්, පරණ කෙනා විසි කරනවා. ආදරේ ටික කලක් යද්දි, ඒකාකාරී නම් ඒකට පුංචි රොමෑන්ටික් විසඳුමක් හොයාගෙන දෙන්නා එක්ක ආයෙම අලුත් පෙම්වත්තු වගේ බැඳෙන එක දැන් කොල්ලො කෙල්ලන්ට හරිම කම්මැලියි. හැම වෙලාවෙම හිතන්නෙ අලුත් එකකට යන හැටි. අන්තිමට කොහොම හරි කසාද බැන්දාට පස්සෙත් අලුත් ඒවාට ආයෙ ආයෙ මාරු වෙන තරම් ලංකාවෙ සංස්කෘතිය ඇතුලෙ අපිත් විසි කරන ජීවිතේට පුරුදු වෙලා.
අපි හැඟීම් වුණත් හරි සැරට විසි කරන්න පටන් අරන් ඉවරයි. හිතන්න.  ඔයාට කවුරු එක්ක හරි කේන්ති ගියා නම්, ඒ කෙනාට ඒ සැණින් එයා ළඟක පාතක නැතත් බැනලා කෑ ගහන්න , ඔයාගෙ හැඟීම විසී කරලා සම්බන්ධෙ කීතු කීතු කරලා දමන්න දැන් අවස්ථාව තියෙනවා නේද? හැතැප්ම දහස් ගාණක් ඈතට එක මොහොතකින් කෑ ගහලා බනින්න පුළුවන් දියුණු තාක්ෂණය, හැඟීම් විසි කරන්න, මුදා හරින්න පුළුවන් මේ තාක්ෂණය අපිව දියුණු කළේ නෑ යාලුවා. අපිව අතරමං කළා විතරයි. එයා අපිව විනාශ කරන්න පටන් ගත්තා. අපි අපේ ආදරය, හැඟීම් විතරක් නෙවෙයි මිතුරුකම් පවා සමහර වෙලාවට විසි කරන්න  හේතු වෙන්නෙ අපි දියුණුයි කියලා හංවඩු ගහ ගහන මේ මහා තාක්ෂණ දියුණු තමයි.
දැන් කවුරුවත් කලබල වෙන්න එපා. මම මේ කියන්නෙ Revolution ටී වී සීරිස් එකේ වගේ හරි , 5th Wave චිත්‍රපටියෙ , පිට සක්වල ජීවින් එව්ව පළවැනි wave එක වගේ හරි , ඔයා දඩිං බිඩිං ඩොං ගාලා ගල් යුගයට අත ඇරෙන්න ඕනෙ කියලා නෙවෙයි  . මම කියන්නෙ විසි කරන අපේ ජීවිතේ සංවර්ධනයක් නෑ  කියලා විතරයි.
විසිකිරීම, විසි කරන්න ඉස්සරින් අවසානෙට කියන්න පුංචි දෙයක් තියෙනවා. ඒ තමයි අද වෙද්දි හුඟක් අය තමන්ගෙ මුළු ආත්මයම එක මොහොතකදි පුංචි දෙයක් හැඟීමක් වෙනුවෙන් නොහිතා නොබලා විසි කරනවා. අපි හැමෝම ජීවත් වෙන්න ආසා කරන්න ඕනෙ. මොකද අපි හරියටම දන්නෙ නෑ අපි මැරුණාම මොකක්ද වෙන්නෙ කියලා. සමහරු කියනවා ස්වර්ගය හෝ අපාය ගැන, තව සමහරු කියනවා පුනර්භවය ගැන. තවත් අය කියනවා සියල්ල හිස් වෙලා යනවා කියලා. ඔය දේවල් වලින් මොකක් වුණාත්, ගිහිං ආපු කෙනෙක් පැහැදිළිව විස්තර කරලා නැති දෙයක් ගැන සංකාව කාටත් තියෙන නිසා ලැබුණ ජීවිතේ පුළුවන් තරම් කල් විසි නොකර බලා ගන්න එකයි වටින්නෙ. ප්‍රශ්න ජීවිතේ ඇතුළෙ කැරලි ගහනවා නම්, බලා ඉඳලා යට වෙන්න එපා. ඔයා තුළ තමයි හොඳම කැරලිකාරයා ඉන්නෙ.  

වැරදීමකින් හරි ජීවිතේ විසි කරන්න හිතුණොත්, එන්න මහරගම අපේක්ෂා රෝහලට. බලන්න එක දවසක් වැඩියෙන් ජීවත් වීම වෙනුවෙන් මිනිස්සු කරන සටන. ජීවිතේ හැම දේම ලැබෙන්නෙ නෑ. ඒත් ඔයාට ඔක්සිජන් දෙන්න තවම හුළඟ බෑ කියලා නෑනෙ. ජීවත් වෙන්න ආසා හිතෙන දවසකට ජීවිතය ඉතිරි කරගන්න. විසි කරන සංස්කෘතියෙ විසි නොවී ඉන්න ඉගෙන ගන්න.

-290- ජීවිතය අතරමඟ

හැම දවසක් ම ලස්සන සොඳුරු දවසක්. අලුත් ජීවිතයක් එක්ක නැගිටින්න කොළඹ නගරයම සූදානම් වෙමින් තිබුණා. ලෝක වෙළඳ මධ්‍යස්ථානය අසලින් හමන ඒ සී සුළඟ, මුහුද දෙසින් හමන ලුණු හුළඟට මිශ්‍ර වෙලා අමුතු රසක් ගේනවා. ඉතිං මේ උදේ යාළුවෙක් එනතුරු මඟ බලමින් මං Dutch Hospital එකේ එකෙල මෙකෙල වෙවී හිටියා. ඒ පැත්ත ඉරිදාට හරිම කාර්ය බහුලයි. ඒ හැබෑවටම එහි මිලදී ගැනිම් කරන්න එන පාර්භෝගිකයන් ගෙන් නම් නොවෙයි. තරඟයට හොඳම තැන් අල්ල ගන්න බලා ඉන්න ඡායාරූප ශිල්පීන්ගෙන්. එක ඡායාරූප ශිල්පියෙක් එක්ක කපල්ස් දෙක තුනක් විතර එනවා. ඒ අය ගෙ මේකප් ආටිස්ට්ලා එහෙමත් වෙන වෙනම එනවා. ඉතිං මේ කට්ටිය එහා මෙහා වෙවී, තැන් තැන් වල ඉඳගෙන හිටගෙන හරි ලස්සන ශාංගාරාත්මක පින්තූර ගන්නවා.
Pre shoot එකක් කියන්නෙ අපි ආදරේ කළේ මෙහෙමයි කියලා අනාගතේ දවසක බලන්න තියා ගන්න පුංචි මතක සටහනකට. අනෙක් අයට පෙන්වන්න ඉතිරි වන සැමරුමකට. ඒත් ඒ සටහන කැමරාවට අහු කරගන්න මොහොතෙවත් ඒ දෙන්නාට හැබෑවට ආදරේ කරන්න බැරි නම් මොකක්ද ඒ සල්ලි ගෙවලා අමාරුවෙන් වෙහෙසිලා අරන් තියාගන්න සිනමා පටයේ ඇති වටිනාකම. එහි හිටිය එක මනමාලියකට හරියට කේන්ති ඇවිත් තිබුණා. ඇගේ ගවුමෙ අනෙක් කපල් එකේ ඉන්න මනමාලිගෙ සපත්තුව පැටලිලා, මඩ ටිකක් ගෑවුණා කියලා. ඈ මනමාලයට බැන්නා. ඡායාරූප ශිල්පියාට බැන්නා. අනෙක් මනමාලිට බැන්නා. පිහිදන්න ආපු මේකප් ආටිස්ටත් බැන්නා.. අනෙක් මනමාලි අයිති මනමාලයාට බැන්නා. එතන බැනුම් සාගරයක්.
මේ සිද්ධිය බලා ඉන්න කොට මිනිස්සුන්ට ඇයි මෙච්චර තරහ යන්නෙ කියලා මම කල්පනා කරන්න ගත්තා. ඒ නිසාම අද යං සටහන මං ලියන්නෙ ආදරය ඉතිරි කරගන්න හැටි ගැන පුංචි දෙයක් ඔයාට කියා දෙන්න.  ඉතිරි කරන්න පුළුවන් එකම දේ සල්ලි විතරක්ම නෙවෙයි. සල්ලි ගිහිං බැංකු වල දාලා ඉතිරි කරනවා වගේ, ආදරේ ඉතිරි කරන්න පුළුවන් අපි ළඟම ඉන්න අයගෙ හිත් පතුලෙයි. ඇස් අද්දරයි.
ආදරෙන් සමූහයක් එක්කම එකතු කර ගන්න පුළුවන් සුන්දර සැමරුමක්, කඳුළු ගඟක් උඩින් මතක තියාගන්න එක හරිම අවාසනාවක් නෙවෙයිද? ඔයා එහෙම කරනවා නම් ඔයාගෙ ආදරේ හරි ෆේල්.   මගෙ යෙහෙළියක් වන ෆිහාමා, ඇගේ දෙවනි ගමන ගියෙ පහු ගිය කාලෙ ගලපු ගංවතුර මැද්දෙන්. දණක් වතුරෙ බැහැගෙන. ඈ එදාවත් අදවත් ඒ ගැන කිසි මැසිවිල්ලක් නගන්නෙ නෑ. ඈ කියන්නෙ ඒක තමයි ජීවිතේ ඇයට අමතකම නොවෙන ලස්සනම දේ කියලා.. එදා ඇය ඒ ගැන දුකක් ගත්තා නම්, බොහෝ දෙනෙක්ට දුක මතක හිටිනවා. සදාකාලයටම හැම සතුටු තැනකදිම ඒ සැමරුමේ දුක සිහිපත් වෙනවා.. අපි සමහර සතුටු වෙන්න හොඳටම පුළුවන් අවස්ථාවල් දුකෙන් පුරවගන්නෙ අපේ ම මෝඩ කමටයි. සතුටින් ඉන්නෙ වීර මිනිස්සු. නිර්භීත මිනිස්සු.
ඉතින් සුදු ගවුමෙ මඩ ගෑවුණ ප්‍රශ්නෙන් හැරිලා අනෙක් පැත්ත බලද්දි, තමන්ගෙ ආදරීට, ලස්සන උපන්දින පාටියක් plan කරපු පෙම්වතෙක් ට  ඉටිපන්දම් ගේන්න අමතක වෙලා. පෙම්වතියගෙ මූණට ආපු තරහ දැකලා ආයෙ කොහාටදෝ දිව්වා ඉටිපන්දම් ගේන්න. ඒ මොහොතෙ ඇයි ඇයට බැරි වුණේ හිනා වෙලා ඔහු ගෙනාපු කේක් එක, මල් පොකුර, තෑගි ගොඩ අගය කරන්න. කේක් කපන්න ඉටිපන්දමක් ඕනෙමද? පුංචි ආදරයක් වෙනුවෙන් උළඳු වඩේ එකක් පොල් රොටියක් වුණත් ප්‍රමාණවත් නැතිද?
දැන් මේ ලෝකෙ ආදරේ හුවමාරු කරන විදිහට මහජන පුස්තකාලෙ කැන්ටිමේ කහට කෝප්පයකින් ආදරේ හුවමාරු කරන්න හරි අමාරුයි. ඒකට නම ගිය කැෆේ එකකින්ම කෝපි බොන්නම වෙනවා. හොඳ තරු පහේ හෝටලේක උස පුටුවක ඉඳලා පින්තූර ගන්නම වෙනවා. නැත්තම් ආදරේ තත්වෙ බහිනවා කියලා ගොඩක් අය හිතනවා.

මේ සමාජෙ හරි ප්‍රදර්ශනකාරි. යමක් හැබෑවටම කරන්න නෙවෙයි ඕනෙ කරන්නෙ. කළ බව පෙන්වන්නයි ඕනෙ කරන්නෙ. හුඟ දෙනෙක්ට තමන්ගෙ  උපන්දිනේ දවසෙ, විවාහය දවසෙ, හැබෑටම සතුටින් ඉන්න ඕනෙ නෑ.. සතුටින් හිටියා කියලා සමාජ ජාල ඔස්සෙ බලා ඉන්න අයට පෙන්නුවා නම් හොඳටම ඇති . ඒකෙන් ලබන සතුට කොයි වගේ හරයක් තියෙන දෙයක් වෙන්න පුළුවන්ද කියන එක ප්‍රශ්නයක් වුණත් හුඟක් අය සතුටු වෙන්නෙ පින්තූර වලට ලැබෙන සුබ පැතුම් ප්‍රමාණයෙන්. හදවතට හදවතින් දැනුණ මිහිරෙන්, පැතුමෙන් සතුටු වෙන ජීවිත දැන් හරි අඩුයි..ඔයාටයි මටයි බැරිද ඒ ලෝකෙන් මිදිලා හදවතේ සතුට ඉතිරි කරගන්න දෙන්නෙක් වෙන්න. අපෙන් ලෝකය අපි පටන් ගනිමු. අපි වගේම හැමෝම හැබෑ සතුට ඉතිරි කරගන්න අය කරන්න, ඒ අයට උදව් කරමු.  හැම වෙලාවෙම පුංචි කරුණාවක් ආදරයක් අඩි දහයක් වටා දුරින් පතුරගෙන ඉන්න. ඒක ඔයා වගේ කැරකෙමින් දිලිහෙන ලස්සනම ලස්සන රැස් වළල්ලක් වේවි.  ඔයත් මේ ලිපිය ලියන මං වගේ හැම මොහොතෙම සතුටින් හිඳීවි.

අසීමිත ප්‍රේමය හරියටම පටන් ගන්නෙ කොතනින්ද? ඒක මට පුංචි දවස් වල ඉඳං තිබුණු ලොකු ප්‍රශ්නයක්. මුලින්ම මං හිතා හිටියෙ, ඒක අපි නිතර දකින හින්දි චිත්‍රපටියක ජවනිකාවක් වගේ රොමෑන්ටික් දෙයකින් පටන් ගන්නවා ඇති කියලා.
නමුත් ටිකෙන් ටික යොවුන් වයසට එළැඹෙද්දි කොල්ලො කෙල්ලන්ගෙ අනුරාගය පිරිච්ච ආදරේ අසීමිත ඇති කියලා මං හිතන්න පුරුදු වුණා. තත්පර හැටේ වේගෙන් එස් එම් එස් ගහන, පැය තුනෙන් තුනට කෑම දිරවන්නත් ඉස්සර වෙලා ආයෙම කෑවාද? බිව්වාද කියලා අහන එක අසීමිත ආදරයක් කියලා තමයි ඒ දවස් වල හුඟක් අය කිව්වෙ. ඒත් ටුවෙන්ටීස් වල මැද හරියට එද්දි හුඟක් අයගෙන් ඇහුණෙ වයසට ගිය ශරීරයෙන් දිරාපත් වෙච්ච, ආච්චි කෙනෙක් සීයා කෙනෙක් තමන්ගෙ පරණ මතක ගැන කතා කරමින් ගෙවා දමන කාලය තරම් කිසිම ආදරයක් අසීමිත නෑ කියලා.
ඒ වගේ රූප රැගත් පෝස්ට් දෙක තුනක් වත් දවසකට එෆ් බී ටයිම් ලයින් එක පුරා උඩට පහළට යන නිසා, ඒ අය හරි කියලා හිතන්න මටත් හිතුණා.
ඒත් කවුරුත් කියන දේ පිළිගන්නෙ නැති හිතුවක්කාරියක් නිසා, මං අසීමිත ප්‍රේමය කුමක්දැයි තනිවම හොයන්න තීරණය කළා.  එහෙම නං මා එක්ක ඔයත් අසීමිත ප්‍රේමය හොයං යං. ඒ ගැන ප්‍රශ්න නැති කෙනෙක් ඉන්න විදිහක් නෑ.
එක එක අය ආදරය ගැන එක එක වයස් මට්ටම් හා අධ්‍යාපන මට්ටම් වලදි එක එක විදිහෙ තර්ක ගොඩ නඟනවා. විවිධ විදිහට තමන් දුටුව දේ හා තමන් විඳින්නට ආශා කළ දේ ගැන කිව්වා මිසක් ඒ කවුරුවත් අසීමිත ප්‍රේමය නිර්වචනය කිරීමක් කෙරුවෙ නෑ කියලා මුලින්ම ඔයාට කියන්නම්.


පළවෙනි කාරණාව නම් අසීමිත ප්‍රේමයට ලිංග බේදයක් නෑ. පිරිමියෙක් පිරිමියෙක්ට අසීමිතව ප්‍රේම කරනවා වෙන්න පුළුවන්.  ඒක සමාජය හිතන විදිහ කුමක් වුණත්, සම්මතයට කොයි තරම් පටහැණි වුණත්, නොවුණත් අසීමිත ප්‍රේමයකට එය අදාළ නෑ. ගැහැණියක් ගැහැණියකට, ගැහැණියක පිරිමියෙකුට අසීමිතව ප්‍රේම කරනවා වෙන්න පුළුවන්. අසීමිත ප්‍රේමයකට නැතිම දේ සීමාව. මායිම. ඉර හඳ යට ඕනෑම තැනක සිටින ඕනෑම පාර්ශව දෙකකට, ළංව සිටියත්, නොහිටියත් අසීමිතව ප්‍රේම කරන්න පුළුවන්. නියමිත වයසක්, ජාතියක් තියා එයට  සමහර වෙලාවට භාෂාවක් වත් නැති වෙන්න පුළුවන්. සමහර වෙලාවට ප්‍රේමය ගොඩ නැගෙන්නෙ, සතෙක් සහ මිනිහෙක් අතරෙ වෙන්න පුළුවන්. බර්ලින් තාත්පයට ආදරය කරපු ගැහැණු අයත් හිටිය ලෝකයක් මේක.
ආදරේ පවතින රූපය කුමක් වුණත්, ඒ තුළ එයටම අනන්‍ය සුන්දරත්වයක් තියෙනවා. එය සොයා ගන්නේ එය දකින්නේ ඒ ආදරයට ආදරය කරන අයෙක්ම පමණයි.
ප්‍රේමය ඉවසනවා. ප්‍රේමය පාරට්ටු නොකර ඉන්නවා. එහි දෙවියන්ද වැඩ ඉන්නවා, ප්‍රේමය සැකයෙන් තොරයි කියලා බයිබලේ කොරින්ති දහතුනේ තියෙනවා. ප්‍රේමය කියන්නේ අතහැරීම, නිදහස් කිරීම මිස අයිති කර ගැනීම නොවෙයි කියලා ඕෂෝ කියනවා. මේ හැම දෙයින්ම හැඟෙන්නෙ ප්‍රේමය අසීමිතව පූජනීය බව. අසීමිත ප්‍රේමයකට වඩා, මුළු මහත් ප්‍රේමය අසීමිත විය යුතු වග
එය, පෞද්ගලිකවම එක් අයෙක් ගැන  හොයා බැලීමට වඩා  වැඩි බරපතල මිනිස් හැඟීමක් කියන තර්කය මට බොහෝවෙලාවට දැනෙනවා. මැච් එකක්, තරඟයක්, යුද්ධයක් දිනද්දි නැගෙන සතුට වුණත් නැගෙන්නෙ යම් පාර්ශවයක් හෝ එවන් පිරිසක් කෙරේ මොහොතකට හෝ නැගෙන අසීමිත ප්‍රේමයෙන්.
ඒ කෙනා අයිති කර ගැනීමට වඩා වැඩි දෙයක්  ඒ ප්‍රේමය තුළ ගැබ් වෙනවා. අපේ කියන හැඟීම මිසක්, මේ මගේ දෙයක් කියලා ආත්මාර්ථයක් ගොඩ නැගෙන්නෙ නැති තරම්.
ඒ වගේම මිනිස්සු වෙනුවෙන් යහපතක් කරන්න උත්සාහ කරන සහ කරපු අය ළඟ අසීමිතව ප්‍රේමය තියෙනවා කියලා මගෙ හිතේ විශ්වාසයක් තියෙනවා. සමහර වෙලාවට ඒ අය ප්‍රාර්ථනා කරපු යහපත සමාජයට ඉටු නොවුණා වෙන්නත් පුළුවන්. කවදාහරි දවසක ඉටු වෙනවා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඒ මෙහෙවර ඇතුළෙ හිර වෙච්ච අසීමිත ප්‍රේමය හරිම වටිනවා.
ගසාගෙන යන කෙනෙක් බේරන්න වතුරට පනින කෙනෙකුගේ නිර්භය සිතුවිලි වල තැවරී තියෙන්නෙ, අසීමිත ප්‍රේමයක්. මුලින්ම හදවතට නැගුණු මානව ප්‍රේමය සීමා බිඳගෙන යන එක් ක්ෂණයකදි ඔහුගෙ හිතට නිර්භය බව ළඟා වෙනවා. එයයි ඔහුව වතුර තල්ලු කරන අප්‍රමාණ ශක්තිය බවට හැරෙන්නෙ.

අනෙකාගේ දිවිය යහපත් කිරීමේ කාර්යය උදෙසා තමන් විශ්වාස කල මාර්ගය තෝරා ගත්ත තරුණ තරුණියො දහස් ගණනක් වස්සානෙට ඉස්සර හේමන්තය වැළඳ ගත්ත රටක අපි අදත් ජීවත් වෙනවා. ඔවුන්ගේ මාර්ගය ගැන තර්ක තිබුණත්, අනෙකාගේ පැවැත්ම උදෙසා තමන්ගෙ පැවැත්ම අත අරින්න තරම් ශක්තියක් ගොඩ නැගෙන්නෙ හදවතින් පැන නගින අසීමිත ප්‍රේමයම නිසා පමණයි. ඒ නිසා එවන් ප්‍රේමයක් සැමරිය යුත්තේද සදාතනික ප්‍රේමය ලැගුම් ගත් හදවත් තුළින් පමණයි. අපි අපේ තාරුණ්‍යයට වෛරය ඉගැන්වීම නතර කරන දින,  ආදරය ඉගැන්වීම ද නතර කළ හැකියි.



-289- අසීමිත ප්‍රේමය කොතැනකද?

අසීමිත ප්‍රේමය හරියටම පටන් ගන්නෙ කොතනින්ද? ඒක මට පුංචි දවස් වල ඉඳං තිබුණු ලොකු ප්‍රශ්නයක්. මුලින්ම මං හිතා හිටියෙ, ඒක අපි නිතර දකින හින්දි චිත්‍රපටියක ජවනිකාවක් වගේ රොමෑන්ටික් දෙයකින් පටන් ගන්නවා ඇති කියලා.
නමුත් ටිකෙන් ටික යොවුන් වයසට එළැඹෙද්දි කොල්ලො කෙල්ලන්ගෙ අනුරාගය පිරිච්ච ආදරේ අසීමිත ඇති කියලා මං හිතන්න පුරුදු වුණා. තත්පර හැටේ වේගෙන් එස් එම් එස් ගහන, පැය තුනෙන් තුනට කෑම දිරවන්නත් ඉස්සර වෙලා ආයෙම කෑවාද? බිව්වාද කියලා අහන එක අසීමිත ආදරයක් කියලා තමයි ඒ දවස් වල හුඟක් අය කිව්වෙ. ඒත් ටුවෙන්ටීස් වල මැද හරියට එද්දි හුඟක් අයගෙන් ඇහුණෙ වයසට ගිය ශරීරයෙන් දිරාපත් වෙච්ච, ආච්චි කෙනෙක් සීයා කෙනෙක් තමන්ගෙ පරණ මතක ගැන කතා කරමින් ගෙවා දමන කාලය තරම් කිසිම ආදරයක් අසීමිත නෑ කියලා.
ඒ වගේ රූප රැගත් පෝස්ට් දෙක තුනක් වත් දවසකට එෆ් බී ටයිම් ලයින් එක පුරා උඩට පහළට යන නිසා, ඒ අය හරි කියලා හිතන්න මටත් හිතුණා.
ඒත් කවුරුත් කියන දේ පිළිගන්නෙ නැති හිතුවක්කාරියක් නිසා, මං අසීමිත ප්‍රේමය කුමක්දැයි තනිවම හොයන්න තීරණය කළා.  එහෙම නං මා එක්ක ඔයත් අසීමිත ප්‍රේමය හොයං යං. ඒ ගැන ප්‍රශ්න නැති කෙනෙක් ඉන්න විදිහක් නෑ.
එක එක අය ආදරය ගැන එක එක වයස් මට්ටම් හා අධ්‍යාපන මට්ටම් වලදි එක එක විදිහෙ තර්ක ගොඩ නඟනවා. විවිධ විදිහට තමන් දුටුව දේ හා තමන් විඳින්නට ආශා කළ දේ ගැන කිව්වා මිසක් ඒ කවුරුවත් අසීමිත ප්‍රේමය නිර්වචනය කිරීමක් කෙරුවෙ නෑ කියලා මුලින්ම ඔයාට කියන්නම්.

පළවෙනි කාරණාව නම් අසීමිත ප්‍රේමයට ලිංග බේදයක් නෑ. පිරිමියෙක් පිරිමියෙක්ට අසීමිතව ප්‍රේම කරනවා වෙන්න පුළුවන්.  ඒක සමාජය හිතන විදිහ කුමක් වුණත්, සම්මතයට කොයි තරම් පටහැණි වුණත්, නොවුණත් අසීමිත ප්‍රේමයකට එය අදාළ නෑ. ගැහැණියක් ගැහැණියකට, ගැහැණියක පිරිමියෙකුට අසීමිතව ප්‍රේම කරනවා වෙන්න පුළුවන්. අසීමිත ප්‍රේමයකට නැතිම දේ සීමාව. මායිම. ඉර හඳ යට ඕනෑම තැනක සිටින ඕනෑම පාර්ශව දෙකකට, ළංව සිටියත්, නොහිටියත් අසීමිතව ප්‍රේම කරන්න පුළුවන්. නියමිත වයසක්, ජාතියක් තියා එයට  සමහර වෙලාවට භාෂාවක් වත් නැති වෙන්න පුළුවන්. සමහර වෙලාවට ප්‍රේමය ගොඩ නැගෙන්නෙ, සතෙක් සහ මිනිහෙක් අතරෙ වෙන්න පුළුවන්. බර්ලින් තාත්පයට ආදරය කරපු ගැහැණු අයත් හිටිය ලෝකයක් මේක.
ආදරේ පවතින රූපය කුමක් වුණත්, ඒ තුළ එයටම අනන්‍ය සුන්දරත්වයක් තියෙනවා. එය සොයා ගන්නේ එය දකින්නේ ඒ ආදරයට ආදරය කරන අයෙක්ම පමණයි.
ප්‍රේමය ඉවසනවා. ප්‍රේමය පාරට්ටු නොකර ඉන්නවා. එහි දෙවියන්ද වැඩ ඉන්නවා, ප්‍රේමය සැකයෙන් තොරයි කියලා බයිබලේ කොරින්ති දහතුනේ තියෙනවා. ප්‍රේමය කියන්නේ අතහැරීම, නිදහස් කිරීම මිස අයිති කර ගැනීම නොවෙයි කියලා ඕෂෝ කියනවා. මේ හැම දෙයින්ම හැඟෙන්නෙ ප්‍රේමය අසීමිතව පූජනීය බව. අසීමිත ප්‍රේමයකට වඩා, මුළු මහත් ප්‍රේමය අසීමිත විය යුතු වග
එය, පෞද්ගලිකවම එක් අයෙක් ගැන  හොයා බැලීමට වඩා  වැඩි බරපතල මිනිස් හැඟීමක් කියන තර්කය මට බොහෝවෙලාවට දැනෙනවා. මැච් එකක්, තරඟයක්, යුද්ධයක් දිනද්දි නැගෙන සතුට වුණත් නැගෙන්නෙ යම් පාර්ශවයක් හෝ එවන් පිරිසක් කෙරේ මොහොතකට හෝ නැගෙන අසීමිත ප්‍රේමයෙන්.
ඒ කෙනා අයිති කර ගැනීමට වඩා වැඩි දෙයක්  ඒ ප්‍රේමය තුළ ගැබ් වෙනවා. අපේ කියන හැඟීම මිසක්, මේ මගේ දෙයක් කියලා ආත්මාර්ථයක් ගොඩ නැගෙන්නෙ නැති තරම්.
ඒ වගේම මිනිස්සු වෙනුවෙන් යහපතක් කරන්න උත්සාහ කරන සහ කරපු අය ළඟ අසීමිතව ප්‍රේමය තියෙනවා කියලා මගෙ හිතේ විශ්වාසයක් තියෙනවා. සමහර වෙලාවට ඒ අය ප්‍රාර්ථනා කරපු යහපත සමාජයට ඉටු නොවුණා වෙන්නත් පුළුවන්. කවදාහරි දවසක ඉටු වෙනවා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඒ මෙහෙවර ඇතුළෙ හිර වෙච්ච අසීමිත ප්‍රේමය හරිම වටිනවා.
ගසාගෙන යන කෙනෙක් බේරන්න වතුරට පනින කෙනෙකුගේ නිර්භය සිතුවිලි වල තැවරී තියෙන්නෙ, අසීමිත ප්‍රේමයක්. මුලින්ම හදවතට නැගුණු මානව ප්‍රේමය සීමා බිඳගෙන යන එක් ක්ෂණයකදි ඔහුගෙ හිතට නිර්භය බව ළඟා වෙනවා. එයයි ඔහුව වතුර තල්ලු කරන අප්‍රමාණ ශක්තිය බවට හැරෙන්නෙ.
අනෙකාගේ දිවිය යහපත් කිරීමේ කාර්යය උදෙසා තමන් විශ්වාස කල මාර්ගය තෝරා ගත්ත තරුණ තරුණියො දහස් ගණනක් වස්සානෙට ඉස්සර හේමන්තය වැළඳ ගත්ත රටක අපි අදත් ජීවත් වෙනවා. ඔවුන්ගේ මාර්ගය ගැන තර්ක තිබුණත්, අනෙකාගේ පැවැත්ම උදෙසා තමන්ගෙ පැවැත්ම අත අරින්න තරම් ශක්තියක් ගොඩ නැගෙන්නෙ හදවතින් පැන නගින අසීමිත ප්‍රේමයම නිසා පමණයි. ඒ නිසා එවන් ප්‍රේමයක් සැමරිය යුත්තේද සදාතනික ප්‍රේමය ලැගුම් ගත් හදවත් තුළින් පමණයි. අපි අපේ තාරුණ්‍යයට වෛරය ඉගැන්වීම නතර කරන දින,  ආදරය ඉගැන්වීම ද නතර කළ හැකියි. ජුනි විසි වැනිදා යං අපේ පැතුම එයයි.



-288- හැම පුංචි දෙයක්ම විඳීම වෙනුවෙන්

ඉස්සර ඉස්කෝලෙ යන දවස් වල ආදර කතන්දර තියෙන නවකතා පොත් වලට තිබුණෙ ලොකු ඉල්ලුමක්. එකෙක් පොතක් ගෙනාවාම මේසෙ අස්සෙ තියාගෙන පන්තියම මාරුවෙන් මාරුවට ඒ පොත කියවනවා. දිනේෂ් කොළඹගේ ගෙ“ සුළඟ වගේ ඇවිදින් “, චන්දි කොඩිකාර ගෙ “ නිකිණි සිහිනය“ එහෙම අපේ පන්තිය වටේම ගිය පොත් දෙකක්.
සමහරු පොත කියවන අතරෙ, තවත් සමහරු ආස කරන්නෙ පොතේ කතන්දරේ කාගෙන් හරි අහා දැනගන්න.  කතාව කියන කෙනා ටිකක් විතර Creative නම් , පොතේ තියන කතාවට එහා ගිය  සිනමා කකතන්දරයක්  අතින් කෑලිත් එකතු කරලා අනෙක් අයට අහගන්න පුළුවන්. මේ අස්සෙ පාඩම් පොතකට එහා නවකතාවක් නොකියවපු, නවකතා කියවීම ආනන්තරිය පාප කර්මයක් විදිහට සලකපු කෙනෙක් දෙන්නෙක් වුණත් අතරින් පතර නොහිටියාම කියලා කියන්න අමාරුයි.
හැබැයි මේ අතරෙ, තවත් කොටසක් හිටියා. ඒ අය කියවන්නෙත් නෑ. නොකියවා ඉන්නෙත් නෑ. කියවන්නත් කලියෙන්ම,  මල් නවකතා කියලා ප්‍රේමය තිබෙන නවකතා සම්පූර්ණයෙන් ඒ අය බැහැර කරනවා. සුමට නවකතා පොත් කියවීම අගෞරවයක් විදිහට සලකපු එහෙම අයත් තමන් ඒ පොත් නොකියවන  බව තමන් අවට ඉන්න අයට පෙන්වන්න, “අම්මා “ , “වේලාසන කොක්කු ඇවිත් “ වගේ පොත් මේසෙ උඩ තියන් හිටියා. සාමාන්‍ය පොත් කියවන අය තමන්ගෙ මිතුරු සමාගම් වලින් පවා ඈත් කළා. ඒත් සම්භාව්‍යයි කියලා හිතපු පොත් කියවපුවාම තමයි  දැනෙන්න ගත්තෙ ඒවායෙත් අඩුවැඩි වශයෙන් ප්‍රේමය අන්තර්ගත වෙලා තිබුණා කියලා. එකම වෙනස සංකීර්ණ භාෂාව විතරයි.
කොහොම වුණත්  වර්තමානය වනවිට, කියවීම බොහෝ දෙනෙකුට හරිම ප්‍රදර්ශනකාරී දෙයක් බවට පත්වෙලා බව අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑ. කියවලා හිතට ගන්න දේට වඩා, රසාස්වාදනය කරන දේට වඩා   තමන් එය කියවූ බව අනෙක් පෙන්වන විදිහයි හුඟක් අයට දැන් දැන් වැදගත් වෙන්නෙ. ඒ සඳහා දැන් දශක භාගයක පමණ සිට, facebook එකෙන් වෙන්නෙත් ලොකු උදව්වක්. පොත ගැන යමක් විචාරය කරනවාට වඩා, පොතේ පින්තූරයක් හෝ පොත එක්ක ගත්ත පින්තූරයක් සමාජ ජාලා අඩවියක දැමීමෙන් බොහෝ කියවන අය ප්‍රීතිමත් වෙනවා.
පොත් කියවීම ෆැන්ටසියක් බව පෙන්වන්න, කරන මෙවන් උත්සාහ අතරෙ, හැබෑවටම පොත කියවෙනවාද කියන කාරණාව නම් හරිම අපැහැදිළියි. ඒ වගේම කියවන අය අතර, තමන්ගෙ තත්වය තියා ගන්න අවශ්‍ය නම් එවන් කෙනෙක් කියවිය යුතු පොත් ලෙස නිර්දේශ වුණු පොත් පවා සමාජ ජාල සංවාද තුළින් අද වෙද්දි සොයාගන්න පුළුවන්. එහෙත් හැබෑවටම කියවන්නට ආශා කරන කෙනෙක්, ඒ තරමටම තෝරා බේරාගෙන කියවනවා කියලා මං හිතන්නෙ නෑ. ඔහු හෝ ඇය තමන්ට දැනෙන යම් පරාසයක පොත පතට  ආශා කරනවා වෙන්න පුළුවන්.
සමහර වෙලාවට, කොමික් පොත් වලට,  මල් නවකතා කියා හංවඩු ගසන ලද සාමාන්‍ය ආදර නවකතා වලට, මහ පරිමාණ සම්භාව්‍ය මට්ටමේ පොත් කියවන අය වුණත් ආශා කරන අවස්ථා මං දැකලා තියෙනවා. ඒ වගේම ඒවා කියවන්නත් බොහොම කැමැත්තක් දක්වනවා. ඒත් තමන් එවැන්නක් කියවූ බව අනෙක් අයගෙන් හංගන්නත් ඒ අතරෙ එයින් බොහෝ දෙනෙක් උත්සාහ කරනවා. එයින් ඔවුන් අදහස් කරන්නේ, තමන්ගේ තත්වයට අඩුපාඩුවක් වීම වලක්වා ගැනීමයි. ඒත් තමන් යමක් රසවිඳිනවා නම් එය හැංගීම තමන්ගෙ හෘද සාක්ෂියට කොතෙක් දුරට එකඟ ද? අප සතුටු වෙන දෙයක් අපේ තත්වයට නොගැළපෙන නිසා හංගන්නෙ කුහක කම නිසා නේද?
හැම කතාවක්ම රසවිඳින්න අපි කාටත් පුළුවන් කියලා මං විශ්වාස කරනවා. පොත් හරියට මිනිස්සු වගේ. මිනිස්සු එක එක්කෙනා විවිධයි.  විවිධ මිනිස්සු ලියපු පොත් වුණත් විවිධයි. පොත් කියවීම මිනිස්සුන්ගෙ හිත් කියවීමක්. සමහර මිනිස්සු සුමටයි බොළඳයි. සමහර මිනිස්සු සංකීර්ණයි. ඒ වගේම, පොත් වුණත් බොළඳ වෙන්නත් සංකීර්ණ වෙන්නත් පුලුවන්. හැම වෙලාවෙම සංකීර්ණ පොත් ම කෙනෙක් කියවිය යුතුයි කියලා නීතියක් කොහෙවත් ඇත්තෙ නෑ.
සරල සමහර දේවල් වලින් මැවෙන රසවින්දනය, සංකීර්ණ දේවල් වලින් දැනෙන රසයට වඩා බොහෝ මිහිරි වෙන්න පුළුවන්. ඒ වගේම පුංචි සරල දෙබසකින්, මහා පොතකම හරය මිහිරිව කියවෙනවා වෙන්න පුළුවන්. ඒ නිසයි අප සෑම කුඩා දෙයක්ම අගය කළ යුත්තේ.
පොඩි කාලේ කියවූ ළමා කතාවක් වුණත්, අද කියවද්දි, ඉන් දැනෙන්නෙ වෙනස් මිහිරක්. එදා අපිට නොතේරුණු යමක් අද ඒ පොතින්ම අපට  අවබෝධ වෙන්න පුළුවන්. කුඩා කල මහ විශාල දෙයක් ලෙස පෙනුණු යමක්, වර්තමානයේ ඉතා සාමාන්‍ය දෙයක් සේ පෙනෙන්න පුළුවන් වෙන්නෙ අපි තරාතිරම නොබලා සෑම දේම කියෙව්වොත් පමණයි.
කියවීම මිනිසා සම්පූර්ණ කරයි කියලා අනාදිමත් කාලෙක ඉඳන් කියන කියමන පොත් කියවීම කියන කාරණයටම පමණක් ලඝු වෙලා නෑ වගේම, විදග්ධ පොත් කියවීමට පමණක්ම සීමාවෙලාත් නෑ කියලා මතකයේ තියා ගන්න. අහුවෙන හැම අකුරක්ම රසවිඳින්න ඒ හැඟීම උපකාරී වේවි.

-287- හදවතක සවන් දෙන්න

උදේ හයට අපේ බස් එක පටන් ගන්නෙ, රිචඩ් ද සොයිසා ජනමාධ්‍යවේදී නිවාස
සංකීර්ණයේ ඈත කෙළවරෙන්. ඉන්පස්සෙ හීනැටිකුඹුර, අග්ගොන, අඹගහහන්දිය,
රාජගිරිය‍, බොරැල්ල.

බොරැල්ලෙන් අපේ බස් එක ඉවරයි. අතරමඟින් බස් එකට කොයිතරම් සෙනඟ
නැග්ගත් හැමදාම බස් එක උදේට අයිති කරගත්ත කට්ටියක් ඉන්නවා. ඒ
වෙලාවට ඉතිං හැම පත්තරේකම සිරස්තල ඇහෙන්න පටන් ගන්නවා. ඒ විතරක්
නෙවෙයි. සිනමා විචාර, පරණ රසකතා එක්ක ඒ අය අලුත් දවසකට රාජකාරියට
යනවා.සමහර වෙලාවට, ආසනේ එහා පැත්තෙ බෑග් එකක් තියාගෙන, තමන්ගෙ
සගයාට ආසනයක් අල්ලගන්නත් අමතක නොකරන කිහිපදෙනෙක්ම ඉන්නවා.
කා එක්ක හරි කතා කර කර තමන්ගෙ ගමන යන්න හුඟක් මිනිස්සු කැමතියි.
හුදකලාව දරා ගන්න තියෙන අකමැත්ත නිසාම මිනිස්සු සාමුහික වෙනවා
කියලා සමාජවිද්‍යාවෙත් තියනවානෙ.

හැබැයි මම නම් වැඩියෙන්ම කැමති හුදකලාවට. නිහඬවම, සිංදුවක් අහගෙන
ගමනාන්තය වෙනතුරු, පාර දිගේ ඉන්න ජීවිත දිහා බලාගෙන යෑම තරම්
සතුටක් මට තවත් නැහැ. මං වගේ තවත් අය මහ ගොඩක් ඉන්නවා.
එයාලාගෙත් මගෙත් හුදකලාව බිඳිමින් තමන් එක්ක කතාවකට එන්න කියලා
බලකරන අයත් මේ අතරෙ නැතිවම නෙවෙයි. හුදකලා ජීවියෙකුගෙ නිහඬ බව
බිඳලා, තමන් වෙත කතාබහකට නම්ම ගන්න, කෙනෙක් හදන්නෙ නිකමටමද?
නෑ නේද?

මං හැම වෙලාවකම, තමන්ට කන් දෙන්න කියලා ඉල්ලන අය ගැන වද වෙන්න
උත්සාහ කරන්නෙ, ඒකට හේතුව හිතාගන්න පුළුවන් නිසයි. අද මට යං කියවන
ඔයාට කියන්න පුංචි කතාවක් තියෙනවා. ඒ අපි අතරෙම ඉන්න, අපි ගැන.
මං උසස් පෙළට ලියන මුල් කාලෙ, අපේ ඉස්කෝලෙට දේශකයෙක් ආවා. නම
අමතක වුණාට, එයා කිව්ව කාරණාව මට අද වගේ මතකයි. “ මේ ලෝකෙ
ඕනෙම හත් දෙනෙක්ගෙන්, තුන්දෙනෙක්ම මානසික රෝගයකින් පෙළෙනවා“ ඒ
වෙලාවෙ නම් ඒක හැබෑවටම අපි හැමෝටම හිනා සාගරයක් මවන දෙයක් වුණා.
ඒත් පස්සෙන් පහු ටිකක් කල්පනා කළාම, වැඩිදුර පොත පත කියවන්න ගත්තාම
, ඒක හිනා වෙන්න තියා හිනාවක් ගැන හිතන්නවත් පුළුවන් කාරණාවක්
නෙවෙයි කියලා තේරුණා.

මේ ලෝකෙ මිනිස්සුන්ට වැඩියෙන්ම තියෙන්නෙ විශාදය කියන මානසික රෝගය.
ඩිප්‍රෙෂන් කියලා ලස්සන ඉංග්‍රිසි වචනෙන් හඳුන්වන්නෙත් ඒ රෝගයම තමයි.

සමහර අය තමන්ට, එහෙම දෙයක් තියෙනවාද කියලාවත් දන්නෙ නෑ. එයාගෙ
වටේ ඉන්න අය දන්නෙත් නෑ. ඉතින් අවසානෙ බොහොම නරක දෙයක් වෙනතුරු
හැමෝගෙම ඇස් වලින් ඒ අය හැංගිලා යනවා. ඒ වගේ අය මුල් කාලෙ කතා
බහ කරන්න කෙනෙක් හොයනවා. නමුත් ප්‍රතික්ෂේප වෙලා ගියොත්, වැඩියෙන්
කරදර වෙන්නෙ එහෙමත් නෑ. පස්සෙ කාවවත් හොයන්නෙම නෑ. හැමෝම
එක්ක හරියට තරහ ගන්නවා. “හානේ එයාට හරියට තරහ යනවා “ කියලා,
එයාගෙ සමාගමයෙන් ඈත් වෙනවා මිසක් අපි කිසිම දෙයක් කරන්න යන්නෙත්
නෑ.

හුදකලාවට ආසා කරන අය ඉන්නවා. ඒත් යම් කෙනෙක් තනිකම නිසා හුදකලා
වුණොත්, ඒ කෙනා නිරන්තරයෙන් තමන්ගෙ තනිකම ගැන හිතන්න පටන්
ගන්නවා. ආත්මානුකම්පාව වැඩිවෙලා, ටිකෙන් ටික තමන් එක්කම තරහ යනවා.
මේ රෝගය සමහර අයට කෙටි කාලීනව හැදෙන්නත්, හෙමින් හෙමින් කාලයක්
තිස්සෙ හැදෙන්නත් පුළුවන් දෙයක්. තමන් ආදරේ කරන කෙනෙක් මියගියොත්,
ලංකාවෙ දැන් තියෙනවා වාගෙ අසරණ කාලපරිච්ඡේදයකට මුහුණ දෙන්න
වුණොත්, විභාගයක් ප්‍රාර්ථනා කළ විදිහට සමත් වෙන්න බැරි වුණොත්, ඕනෙම
අයෙක්ට තද බල වේදනාවක් දැනෙන්න ගන්නවා.

අහිමි වීම පිළිබඳ වේදනාව ගැන කොයි ආගමෙත්, දර්ශනයෙත් කතා
කරනවානෙ. ඉතිං අල්ලගත්ත තරමට දුක වැඩි වුණත්, ඒ හැඟීම් වලින් මිදෙන්න
පුළුවන් කාටද?. ඒත් ඒ වේදනාව සදාකාලිකව පවත්ව ගත්තොත් එය මානසික
රෝගයකට හැරෙන්න පුළුවන් අවදානමක් තියෙනවා නම්, අන්න ඒකයි නරක.
අමාරු අවස්ථාවල් වල අපි මිනිස්සු එක්ක ගැවසෙන්න ඕනෙ කරන්නෙ කෑම බීම,
කොට්ට පැදුරු දෙන්නම නෙවෙයි. දරා ගන්න, ආයෙ නැගිටින්න ඕනෙ කරන
ශක්තිය ලබා දෙන්න. සමහරවිට අපිත් එක්ක ටිකක් කතා කරන එකම ඒ අයට
සැනසීමක් වෙන්න පුළුවන්.

විභාගයක් ෆේල් වෙන කෙනෙක්ට වඩා, පාස් වෙලත් තමන්ට ඕනෙකරන රිසල්ට්
එක නැති අය සමහර වෙලාවට වේදනාවට පත්වෙනවා. මේ වගේ රටම අසරණ
වුණ අවස්ථාවක දි, සාමාන්‍ය මැද පන්තියෙ අයට වඩා, සල්ලි හුඟක් තිබිලා උන්
හිටි තැන් නැති වුණ අය මානසිකව දරුණු විදිහට අසරණ වෙනවා.
දිගුකාලීනව විශාද ගතිය දියුණු තියුණු වුණොත්, හිතෙන් සතුට කියන කාරණාව
සම්පූර්ණයෙන්ම දුරස් වෙනවා. මේ අතරෙ තවත් සමහරු ඉන්නවා තමන් දුකින්
ඉන්න බව කාටවත් නොපෙන්නා ඉන්නට උත්සාහ කරන. මේ අය හඳුනාගන්න

පුලුවන් ඒ අයව ළඟින්ම ටික කලක් ආශ්‍රය කිරීමෙන්ම පමණයි. මේ හින්දාම අපි
එක්ක කතාවට එන කෙනෙක්ව පොඩ්ඩක් ඉවසා බැලීම වැදගත් වෙනවා.
එයින් අදහස් වෙන්නෙ නෑ.. අපි හැමෝටම නිරාවරණය වෙන්න ඕනෙ කියලා.
මොහු එක්ක නැතිනම් ඇය එක්ක කතා කරන්න ඕනෙ කියලා ඔයාට හිතුණොත්,
අන්න ඒ වෙලාවට, කරදරයක් කියලා නොහිතා පුංචි ඉවසීමක් එක්ක කතා
කරන්න. සමහරවිට ඔයා මුළු ජීවිතයක්ම බේරනවා වෙන්න පුළුවන්.
විශාද රෝගයේ අන්තිම තියෙන්නෙ, සියදිවි හානි කර ගැනීම වගේ දරුණු
තැනක. මේ ලෝකෙට උපන්න හැම ජීවිතයක්ම එක වගේ වැදගත්. ඒ නිසාම,
අපි හැම වෙලාවෙම අපි වටේ ඉන්න ජීවිත රැක ගන්න ඕනෙ.. බලාගන්න ඕනෙ.
ටිකක් හරි සතුටින් තියන්න උත්සාහ කරන්න ඕනෙ. මං ඔයාගෙන් පුංචි
ඉල්ලීමක් කරන්නද? ඉඩ ලැබුණු හැම වෙලේම අපි කාට හරි ආදරේ අරන් යං.
හා නේද?