මහ පොළවේ ඉඩ නැති නම් වලාකුළකට යමු

10/20/14

-248- ඔහුගේ පුංචි දෙව්දූව | அவரது சின்ன தேவதை

2014 / 10/ 13
අනේ යාල් දේවී... නෑ ගමන් ගියේ නෑ.. බෝ කලකින්
හිස පළඳනාවේ තිබුණා ලියලා, කංකසංතුරේ කියලා...

සුනිල් එදිරිසිංහ මහතා ගේ හඬ මුළුතැන්ගෙයි සිට, කාමරයක් කාමරයක් පාසා පැමිණ ඇත. උදෑසනම ඒ තරම් නෑසෙන එවන් ගී ඇසෙන්නේ, අද වසර විසි හතරකට පමණ පසු යාල් දේවී යාපනේ යන නිසාම විය යුතුය. යාල් දේවී යාපනේ නොයන්නට පටන් අරගෙන මගේ වයසමය. අදින් පසු ඈ හැමදවසකම කොටුවේ සහ යාපනයේ සිල්පර අතර ඇවිද යනු ඇත. දුරකථනය නාද වෙයි. එහෙත් එය නාඳුනන මොබිටෙල් අංකයක්.

මොකද කියන්නෙ? ගෑණු දරුවා ! පැනලා යනවා නං පළවෙනි කෝච්චියෙම යන්ඩ පුළුවන්

දවස් දෙකකට පමණ පසු ඇසෙන ඒ සුපුරුදු හඬ කරන් ගේ ය. කරන් සහදේව් රාමචන්ද්‍රන් යාපනේ දෙමළය. එහෙත් ඔහු සහ මල්ලී දෙදෙනාම උපන්නේ කොළඹ ය. කරන් මෙන්ම ඔහුගේ මල්ලි ඉගෙන ගත්තේ ද උසස් සිංහල පිරිමි විදුහල් වලය . එනිසා ඔවුන්ට හොඳින්ම සිංහල පුළුවන් ය. සමහර විට ඔවුන්ගේ අම්මා සිංහල නිසා විය යුතුය. විටෙක කරන් මට වඩා සිංහල ය. නුපුරුදු අංකය ගැන  නුරුස්නා හැඟුමක් උපන් බව දනවන්නට ඉඩ දෙමින් මම ඔහුව ප්‍රශ්න කරමි. ඒ මගේ හැටි බව ඔහු දනී

මේ නම්බරේ කාගෙද?

ඔහු ගේ සිනා හඬ දුරකථනයේ එහා කෙළවර සිට ඇසෙයි. ඔහු උත්තර නොදෙමින් මා තරහ ගස්සන්නට සැරසෙයි. ඉස්සර සිටම ඒ ඔහුගේ හැටි ය. එහෙත් මම හැමදා ඒ ලගන්නා සිනා හඬට ප්‍රිය කළෙමි. වසර හතරක පමණ මේ දැනහැඳුනුම් කම මිත්‍රත්වයට එහා ගිය ප්‍රේමයදැයි හඳුනා නොගත් එක්තරා බැඳීමකි. එය ප්‍රේමය යැයි ඔහු කිසි දින කියා නැති බැවින් ප්‍රේමයක් සිතීමට මට අයිතියක් නැතැයි විශ්වාස කරමි. දැන් ඔහු මට පිළිතුරු දෙන්නට පටන් ගෙන ඇත.

මගෙ සින්න දේවදෛ බය වුණානේ.. මේ තාත්තිගෙ උපහාර පැකේජ් එක බබෝ. ඉතිං ඉතිං?

ඔහු සිනහව අතරින් පවසන්නේය. දැන් ඔහු මගේ පිළිතුරු නොපතාම කතා කරන්නට පටන් ගෙන ය. මින්පසු යාපනේ යන විට, ජීප් එකේ නොව කෝච්චියේ යා යුතු බවත්, එසේ යනවා නම් යාල් දේවියේ පළමු පන්තියේ ටිකට් පත් කලින් මිලදී ගත යුතු බවත් ඔහු පවසනු මට ඇසෙයි. තත්පර දෙක තුනක මඳ විරාමයකි. අනතුරුව නව මාතෘකාවකි. ඒ යුද්ධයෙන් පසු  ඔහු නිතර යාපනේ යන නිසා අලුත් වූ නෑකම් හා අලුත් මිතුරන් පිළිබඳ විත්ති ය. කතා කිරීමට නොහැකි වුයේ දවස් දෙකක් පමණක් වුවද  ඔහුට කීමට මාසයක පමණ දේ තිබිණි. විටෙක සිංහලෙන්ද, විටෙක ඉංග්‍රීසියෙන්ද මිසක, දෙමළ හැකි තරම් අඩුවෙන් භාවිතා කිරීමට ඔහු ප්‍රවේසම් වෙයි. ඒ ඇයි දැයි මම මෙතෙක් කිසිදිනක අසා නැත්තෙමි. මම දෙමළ කතාවට ඒ තරම් හපනියක නොවූවද, දෙමළ තේරුම් ගැනීමට සෑහෙන සමත් කම් ඇති වග ඔහු දනී. රාජ්‍ය භාෂා කේන්ද්‍රයේ පැවැත්වෙන දෙමළ භාෂා පාඨමාලාව මම අනිවාර්යෙන්ම හැදෑරිය යුතු බව එක් වරම ඔහු සඳහන් කරයි. මම ඒ ඇයි දැයි අසමි. මඳක් සිනාසී රහසක් හගවන ලීලාවෙන් සුසමක් හරින ඔහු එයට පිළිතුරු නොදීම අලුත් කතාවක ගිලෙයි.

ඉදින් දුරකථනය කන තබා ගෙනම, මම ඔහුව හැරදමා මගේ මතකයන් වෙත පැමිණෙමි.

 ***
මාලබේ තොරතුරු තාක්ෂණ අධ්‍යන ආයතනයේ නිහඬ දේශන ශාලාවක නිල් පැහැති ගවුමක් හැඳ හිඳ සිටින, මා යළිත් මවා ගැනීමට මට හැකි විය. උසස් පෙළ ප්‍රතිඵල පැමිණි විගස ඇතුළත් වුවද, මාස දෙක තුනකන්ම එපා වී ගිය පරිගණකය  හා ගණිතය පිරුණු අධ්‍යන වාරයෙන් පැන යා හැකි අයුරක් සිතමින් ඒ මොහොතේ සිටි බව දැන් මට සිහිපත් වෙයි. මේ සමුගැන්මෙන් අනතුරුව, ජීවිතය සපුරා වෙනත් මාවතක ගමන් කරවිය යුතු බව මගේ යටි සිත ඉදිරියට පැන ඒ අවස්ථාවේ අණ කරන්නට පටන් ගෙන තිබිණි. අනාගතය පිළිබඳ සිත ඇතුළෙන් අවිනිශ්චිත අරගලයන් කලහ කරද්දී එක පිට එක ඇසෙන අසාමාන්‍ය ශබ්දයකින් තැතිගැන්වුණු මම, ඔබ සාමාන්‍යයැයි පවසන ලොවට පිවිසෙමි.

ඒ 2009 වසරයි. සිංහල හින්දු අලුත් අවුරුදු නිමා වී මසක් පමණ ගත වී තිබිණි. දහ නව හැවිරිදි යුවතියක් බිය කළ හැකි තරමට එක පිට එක පිපිරූ රතිඥ්ඥා හඬට හේතුව, එහා මෙහා වේගයෙන් පසු කර යන්නන්ගේ මුවින් අහුලා ගැනීමට සමත් වූ විගස, මම ද මගේ අතින් අනාරාධිතව ඇදගත් වැඩිමහල් යෙහෙළියකගේ ශක්තියෙන් පාරට ඇදී එමි.

අපි දිනලා.

හැම තැනම රතිඥ්ඥා හඬ රැව් දෙයි. මහ පාරේ වාහන නවතා ඇත. පාර මැදට පැන ජාතික කොඩි බෙදන තරුණයෝ නගරයම අරක් ගෙන සිටියහ. එකිනෙකා බලහත්කාරයෙන් කිරිබත් කවා ගත් උද්දාමය තුළ ප්‍රීතිය මෙන්ම වෛරයක්ද ඒකාත්මිකව තිබූ බව පෙනිණි. ඒ සිතිවිලි වලින් සිත මුදවාලූයේ පසුපසින් ඇසෙන ඔල්වරසන් හඬකි. ඒ දෙස හැරී බැලුවෙමි. තුන්වෙනි හෝ හතරවෙනි අවුරුද්දේ යැයි සැලකිය හැකි තරුණයෙකු කර පිටින් ගෙන නටන කොලු රෑනකි.

ඇයි ඒ?

මම යෙහෙළියගෙන් අැසීමි.  ඇය ද පුවත් නොදැන තවත් අයෙකුගෙන් තොරතුරු විමසන සෙයකි. එතැන සිටි අය කොඳුරාගත් පරිදී ඔහු  හමුදාවේ ඉතා ඉහළ නිලධාරියෙකුගේ පුතෙකි. ඔහු ඔසවාගන්නට ඇත්තේ පියා වෙනුවෙන් සතුට ප්‍රකාශ කරන්නට විය යුතුයැයි අවසානයේ ප්‍රත්‍යක්ශ කර ගතිමි. අනතුරුව මම මගේ බෑගයද රැගෙන යෙහෙළියගෙන් මිදී බසයකට ගොඩවීමි. සැවොම ප්‍රීතියෙන් ය. මිනිස්සු සමූහයක් ලෙස නොතිත් ප්‍රීතිමත් භාවයකට වන්නේ ක්‍රීඩාවෙන් පමණක් නොවන වග  මම සිතන්නට පටන්ගත්තේ එදාය.

***
නෙත් පියාගෙන තවත් වසර එකහමාරක පමණ ඈතට සිහිනය රැගෙන ගියෙමි. ඒ 2007 වසරේ නොවැම්බර් අග දවසකි. ආර්ථික විද්‍යා පන්තිය දෙදරා කළුවර වී යනු දැණිනි. ශබ්ද නෑසුණද, කන් අඟුලු වැටුණාද යන්න අමතක වුවද ජීවිතයේ අත්විඳී අති ප්‍රබලම නිහැඬියාවේ මොහොතක් ගිලී සිටියෙමි. ඉන්පසු ඇසුණු විවිධ ශබ්ද වලින් සහ එකතු වුණු විලාපයන්ගෙන් සමහර කොටස් අදටත් මතකයට පැමිණෙයි. එ් වේදනාවන් සියැසින් දකින්නට තරම් මම අවසනාවන්ත වීම නිසා ඒවා මතකයෙන් ගිලී නොයනු ඇත. අපි මුළු ළමා කාලය තුළම කොතැන පිපිරීමක් සිදුවේදැයි දෙගිඩියාවකින් පෙළුණු අය වෙමු. ඉඳින් තරුණ වියට පා තබන මොහොතේ ඉන් මිදීමේ ප්‍රීතියෙන් උද්දාමයට පත්වීමේ වරදක් නැති බව ඔවුන් සිතනවා විය නොහැකිදැයි මට සිතිණි.

දොරින් දොර සැණකෙළි මසක් පමණ පැවතිණි. මම නැවත කිසිදින තොරතුරු තාක්ෂණ සරසවියට නොගියෙමි. සිතින් බල කළ ගමන් මග වෙනස් විය. ඒ පශ්චාත් යුද සමයයි. මා ගිය අලුත් විද්‍යාලයේ සිංහල සිසුන් ට වැඩිය සිටියේ දෙමළ සිසුන්ය. එය මගේ ජීවිතයේ සුන්දරම කාලය විය.මගේ සුන්දර විසිවයස් වල ඇරඹුම සටහන් කළේ ඔවුන්ගේ දීපවාලියෙනි. කරන් මට මුණ ගැසුණේ ඒ දීපවාලීයේදීය. කුඩා කලු තිලකයක් මගේ නළලත තැබූ ඔහුගේ මිතුරියක්, පහන් දැල්වීම ඔහුටත් මටත් බාර දී ගිය අයුරු අද මෙන් මතකය. කරන් ඉස්සරත් එහෙමය. එක දිගට දොඩමළුය.

අපි එකට ගමන් ගතිමු. ජීවත් වුණෙමු. කෑවෙමු බිව්වෙමු. කිසිම තැනක කිසිම වෙනසක් නොතිබිණි. භාෂාව එදා අපිට ගැටලුවක් විණිදැයි දැන් මට මතක නැත. බොහෝ විට අපිට දෙමළ වැටහුණාද, සිංහල ඔවුන්ට වැටහුණාද මේ දෙකම නොවේ නම් අපි සම්බන්ධීකරණ භාෂාවක් යොදා ගත්තාදැයි සැබැවින්ම මට දැන් මතක නැත. අදටත් මගේ ජීවිතයේ මාවත ඔවුන්ගෙන් සැදුම් ගෙන ඇත. ඒ මිතුරුකම් අදත් මා සමඟම ය. නිතරම කතා බහ කර දුක සැප බෙදාගන්නා ඔවුන් ගැන ඇත්තේ අපමණ ප්‍රේමයකි.

***
නෝනේ..

කරන් ගේ ආදරණීය හඬින් මම සිතිවිලි ලෝකයෙන් අවදි වෙමි. ඇඳ මත රෑ පුරා කියවූ තාරා මගේ දෙව්දුව පිටු පෙරළී ඇත. මම එය තනි අතකින් වසා දමමි.

 මම ගෙදර එන්නද?

කරන් එක් වරම ඇසීය. ඔහු ගෙදර පැමිණෙන්නේ කුමක් සඳහාද, මට එක්වර අවබෝධ නොවීය. කරන් මිතුරන් සමඟ තුන් හතර වතාවක් අපේ නිවසට පැමිණි මුත්, තනිවම කිසි දිනක පැමිණ නැත. කාරණාව අඩමානයට සිතිය හැකි බව විඥාණය පැවසූ නිසා රහසින් මෙන් ඇයි දැයි ඇසුවෙමි. උත්තර දෙන්නට ඔහු මඳක් පමා කළේය.

මට ඔයාව බඳින්ඩ ඕනෙ කියලා අම්මලාට කියන්න මං එන්නං

ජාතිවාදය ගැන හාංකවිසියක්වත් හිතට නාවද, එක්වර උපන් වික්ෂිප්ත බවකින් තිගැස්සුණෙමි. මා කුමක් කිව යුතුදැයි එවෙලේ නිසි ලෙස අවබෝධ නොවුණත්, මගේ දෙතොලෙන් එක් වරම වචන දෙකක් පිට විය. එය සිතාමතා නොකී බවත්, යටි සිතේ ප්‍රබල කම්පනයකින් මුදා හල වචනම පමණක් බවත්, මට සපථ කළ හැකිය.

අපි සිංහලනෙ.

ඒ මුදා හැරීම සමඟ, මගේ සිතට එක්වරම පැමිණියේ ඔහු කොන් කළ බවට හැඟීමකි. සිංහල දෙමළට වඩා උසස් බව ඔහුට නොකියා කීවා නොවේදැයි එක්වරම මගේ සිත මට දොස් පවරන්නට විය. සිතා ගත නොහැකි තරමට කම්පනය මුදා හළ සැණෙකින් මා බිය වීමි. බියට වඩා එය වේදනාව මුසු අතුරු හැඟීමකි. හැඟීම් අකුරු කරන්නට තවම මා අසමත් ය. හැඟීම් ඇත්තේ අකුරු වලට ඉහළිනි. එහෙත් කරන් යළිත් තම සුපුරුදු ලගන්නා සිනා හඬ නිකුත් කළේය. එහෙත් එපමණක් නොසෑහේ. එය ඔහුගේ ප්‍රහර්ෂයේ මෙන්ම අධික ඛේදයේද එකම සංකේතයයි. ඔහු කුමක් හෝ කිය යුතුය. අඩුම තරමේ මට බැනිය යුතුය. මා හා තරහ විය යුතුය. අනතුරුව මට සුසුමක් ඇසුණි. දොඩමළු බව පහව, වගකීම් සහගත හඬකින් ඔහු කතා කළේය. ඒ තුළ වූයේ ස්ථාවර බවකි. කෙටියෙන්ම කිවහොත් උපරිම පිරිමි බවකි.

සින්න දේවදෛ.. මේ අහන්නකො. මට පුළුවන් ඔයාගෙ මුළු පවුලටම වුණත් ලේ දෙන්න. ඒ මං ඕ පොසිටිව් නිසා.

දොඩමළු හඬ නතර කළ තැන ඔහු පවසන සෑම දෙයකම බර වැඩිය. ඉන් එහා කතා කරන්නට නොහැකිය. කරන් අවසානයේ තීන්දු කර ඇත. පුරුෂයන්ගේ ලෝකයට ජාතිය හරස් වන්නේ නැත. ඒ හැඟීම් මත දිවෙන ආධිපත්‍ය යේ හැටි ය. මම කිසිවක් නොකියා  යාපනය සිතින් දකින්නට වෑයම් කරමි. වසර තුන හතරකට පෙර ගිය ඒ යාපනය අද තවත් පිරී ගිය නගරයකි. අපට අලුත් කෝච්චියේම යන්නට හැකි වනු ඇත. මම පොලිතින් නොකැඩූ සීටි වල සුවඳ සිහිපත් කරමි. සිත තුළින් අවිනිශ්චිත බව පහව ආලය ඉපදෙමින් සිටියි.

මට නල්ලූර් යන්න ඕනෙ.

මම ඔහුට කියමි. මගේ සිතැඟි හඳුනාගත්තෙකු මෙන් ඔහු යළිත් ලගන්නා ස්වරයෙන් හිනැහෙයි. අවසානයේ කතා කරයි. ඒ සිනහව මුසු වචන තුළ වන්නේ කිසිවෙක් කිසිදා මා තුළින් මිහිපිට කිසිවෙක් හඳුනා නොගන්නා ප්‍රේමය හඳුනාගත්තෙකුගේ ස්ථාවරත්වය මිස ජාතිය හෝ භාෂාව නොවන බව පමණක් මම දනිමි.

ඔව් වැල්ලවත්තට වඩා එහෙ අයිස්ක්‍රීම් කොලිටි!


10/16/14

-247- කවුළු වලින් එබීමේ විපාක

 සමනල්ලු පස්සෙ දුවන කෙල්ලෙක්ව කිඹුලෙක් අරන් යයි කියලා කවුද හිතන්නෙ. ඒ වචන ටිකට මම පුදුම විදිහට බැඳිලා. 


මේ කතන්දරේ කොහොම තොතැනින් පටන්ගන්නවාද කියන එක ටිකක් විතර ප්‍රශ්නයක් තමයි. ඒත් ඉතින් කොතැනින් හරි පටන් ගන්න වෙනවා. මේ ලියාගෙන යන විදිහ වුණත් කෙනෙක්ට විදග්ධ  නෑ කියලා හිතෙනවා නං මම කියන්නෙ මින් එහාට කියවන එක ඇත්තටම එහෙම හිතන කෙනෙක්ගෙ කාලය නාස්ති කිරීමක් කියලායි. කොහොම වුණත් මම තීරණය කරනවා මෙන්න මේ විදිහට පටන් ගන්න.

මුලින්ම කියන්න කැමතියි. මේ මම ලියන්නෙ විචාරයක් නෙවෙයි. රසාස්වාදනයක් ? නෑ.. එහෙම එකක් වෙන්නත් බෑ. මම ලියනවා දෙයක්. ඒක කිට්ටු මොකකටද කියලා මට මේ වෙලාවෙ කියන්න බෑ. සමහරවිට ඉවර වෙද්දි කියන්න පුළුවන් වෙයි. ඒත් ඒක එච්චර වැදගත් නෑ. මේ පොත මම ගත්තෙ සැප්තැම්බර් 11 වැනිදා. බුක්ෆෙයාර් එකෙන්. B-100 ස්ටෝල් එකේ හිටිය හුරුපුරුදු විදර්ශන කවුන්ටර් එකේ සොහොයුරිය
( මම දන්නෙ නෑනෙ අක්කාද නංගිද කියලා) මට මේ පොත ගන්න කිව්වා. එහෙම කිව්වෙ ඒක හරියට මම ගත්තෙ නැත්තං මම අපරාධකාරියක් ගාණට වැටෙනවා වගේ මූඩ් එකකින්. “ ඔයා හැමදාම අලුත් පොත් ඉල්ලනවා. දැන් ඔන්න අලුත් පොතක් තියෙනවා අරගන්න.“   ඒකෙන් එයා අදහස් කළේ අනිවාර්යෙන්ම මම පොත ගන්න ඕනෙ ක‍ියන එක. ඔව් ඒක පිටු ගොඩක් තියෙන පොතක්. ඇත්තනේ අපි දැන් කියවන්නෙ ලොකු පොත්.

ඒත් මුලින්ම මම දැක්කෙ කවරය.

කවරෙ මඩ පාට ලේ තැවරිච්ච ගතියක් එක්ක පාවෙන ඉරිච්ච සළුවක් තිබ්බා. ඒ සළුවෙන්ම දුමාරයක් වගේ සමනල්ලු පා වුණා. ඇත්තටම උන් ලේ පාටයි. ඒ සමනල්ලු කුරුල්ලො වෙලා ඉගිලිලා ගියා. හැබැයි කුරුල්ලො ඒ පාට නෙවෙයි. නිම්නයක අහසට දෑත විහිදලා නිදහස් මුද්‍රාව තුළ ගිලුණු පිරිමියෙක්. කොපුලට කොපුල තියාගෙ සැනසිල්ලෙ ඉන්න කපල් එකක්. රතු සලුවක් දෙපා වල පැටලිච්ච කලු ඇඳුමක් ඇඳපු ගැහැණු කෙනෙක්ගෙ පසු ඉරියව්වක්. හැබැයි ඇයට උඩින් අතක් ඈතට දික් කරපු ප්‍රතිමාවක්. හරියට සැබෑ ගැහැණියක් ක්‍රමයෙන් ප්‍රතිමාවක් වෙනවා වගේ. ඒ ගෑණු ප්‍රතිමාවෙ අතේ තිබ්බ කවාකාර වලල්ල අස්සෙන් අර කුරුල්ලො පියඹලා යයි කියලා නිකමට හිතෙනවා. හැබැයි ඒකට ටික වෙලාවක් බලා ඉන්න ඕනෙ. ඒ එක්කම තව ප්‍රතිමාවක් තිබ්බා.  ඒකෙ සර්පයෙක් එතිලා. ඒ පත්තිනිද, මරිය මව්තුමීද, ඇත්තටම මම දන්නෙ නෑ. කොහොම වුණත් අර වලල්ල සළඹක් වෙන්න බැරිකමක් නෑ.

පොතේ නම කම්පියුටර් අකුරෙන් හදලා දුවනවා වගේ ඇදලා තිබ්බා. ඒ නමෙත් කුරුල්ලො පියෑඹුවා. ඒ වගේම ර අකුරෙන් ගැහැණියකට තිලක තියලා.එතන රේන්ද සමනළයෙක්. අර නිදන ඇඳුම් වල තියෙන්නෙ.  ඕක තමයි මුල් කවරෙ.

පොත ලියලා තියෙන්නෙ කෞෂල්‍ය කුමාරසිංහ. එයා තමයි කර්තෘ.  පිටිපස්ස බැලුවෙ ටික වෙලාවයි. රතු නිල් ක්ලිප් දෙකයි. කරාබු දෙක ගාණෙ දාලා පිට හරවගෙන ඉන්න ගෑණු ළමයයි. පරණ වලව් ගතිය තියෙන පිත්තල දොර අඟුලයි, උඩ යට ගහපු ටවර්ස් දෙකයි, මුහුද දිහා බලං ඉන්න කාල තුවක්කුවයි හැරෙන කොට...   නැහැ ඇයි අර කාන්තා රෑ ඇඳුම සහ ඒ අසල උන්න අනෙක් ජෝඩුව. එහා පැත්තෙ ජනේලය.. ඒ ජනේලයෙන් පෙනෙන පිටත..මම ඒ ටිකත් හොඳින්ම දැක්කා.

කතාවක් ගැන හිතන්න පිටින් පටන්ගන්න තරමට කතාව අවබෝධ වෙනවා වැඩියි. මම පොත ගෙදර ගෙනාවෙ නිකමට. තාරා මගේ දෙව්දුව කියවලා, මේ පොත කියවන්න ගත්තෙත් නිකමට. ස්තූතිය මිසක් පෙරවදන දැක්කෙ නැති නිසා කෙලින්ම මට සිද්ධ වුණේ පොත කියවන්න. ඇත්තටම සමහර පෙරවදන් කියෙව්වාට පස්සෙ කියවන්න නොහිතෙන පොත් වුණත් නැතිවම නෙවෙයිනෙ.

මේ රහස් කවුළුවෙන් එබෙන්නෙ කෞෂල්‍ය. මම හරිම කැමතියි එයා බොහොම පරාර්ථකාමී විදිහට අපිත් එක්කම එබෙන එක ගැන. එයා දකින දේ අපිට කියනවාට වඩා, අපිත් එයා එක්කම යන එකේ ගතිය වැඩියි. පොත පටන්ගත්ත විදිහට මම ඇත්තටම කැමති වුණා. ඒකෙ මම හොඳට දන්න තැනකින් පටන්ගත්ත නිසා මට කතාව දිගේ ඇවිදින්න ලේසි වුණා. ඒ වගේම මං ඇත්තට දැකපු දේවල් එකක්වත් බොරු කරන්නෙ නැතිව ලියපු එකට මම කෞෂල්‍ය ගැන පැහැදිලා හිටියෙ. එහෙම වුණාම එයාව විශ්වාස කරන්න සිද්ධ වෙනවානෙ. පොත ලියපු කෙනා විශ්වාස කළාම එයා අපේ කෙනෙක් වෙනවා. හොඳම වැඩේ තමයි එහෙම වුණාම එයා අන්තිමට මොනා කළත්, අපි හිතන දේම කරයි කියලා ඇතිවෙන හැඟීම. එහෙම වුණාම පොතේ අන්තිම හොරෙන් වත් බලන්න හිතෙන්නෙ නෑ.  මම වෙන හැම පොතම එහෙම කළා එකක් දෙකක් හැරෙන්න. කෞෂල්‍ය තමන්ට හම්බවෙන එක්කෙනෙක්වත් අත අරින්නෙ නෑ. හැම කෙනෙක් ගැනම අපි එක්ක කතා කරනවා. හැබැයි එක්කෙනෙක්ගෙවත් මනස ගැන එයා අපි එක්ක කතා කරන්නෙ නෑ. එයා කතා කරන්නෙ පිට ඉඳන්. සමහරවිට ඇත්තටම ඇතුළ හිස් නිසා වෙන්නත් බැරි කමක් නෑ.

මේ පොතේ චරිත ගොඩක් ඉන්නවා. තිවංක, කේෂානි, අසී , උවනි, නේත්‍රා, පද්මි , සඳා , කමල්, කමල්ගෙ ගෙදර අය (විශේෂයෙන් පොඩ්ඩි සහ අම්මා තාත්තා ), ටානියා, උඩින් වැටෙන ආච්චි, එයාගෙ මිණිබිරි, දසුන්, සිගරට් අහුලන ගෑණු කෙනා රාලියා , ත්‍රීවිල් කාරයා. ඇයි ටානියාගෙ මිස් ශ්‍රී ලංකා වෙන නංගි, ලෝයර් ඩිලාන්, තිවංක ගෙ නංගි, හරිනි..ටානියාගෙ මොංගල් අක්කා.. ඔව් එක සැරේ පෝලිමට හිතට එන්නෙ ඔය අය.. මේ හැමෝම එක්කෙනෙක්ට එක්කෙනෙක් මුණ ගැහි ගැහි අපූරු කතාවක් ඇතුළෙ එහාට මෙහාට පෙරලෙනවා. කතාව කියන එකෙන් කෙනෙක් පොත නොකියවන්න හිතුවොත් ඒක අපරාදයක් නිසා මම කතාව කියන්නෙ නෑ. ඒත් මට හිතෙන දේවල් කියන්න මට හරි හදිස්සියක් දැනෙනවා.

මේ කතාව අපේ වර්තමාන නාගරික සමාජය එක්ක කෙලින්ම සම්බන්ධ වෙනවා. මේ තනිකරම කොළඹ. කොළඹ කියන්නෙ හැම තැනින්ම එකතු වුණ මික්ස්චර් එකක්. ඒත් මේ හැම සමාජ සම්බන්ධයක්ම එකින් එක මුණ ගැහි ගැහි මකුළු දැලක් වගේ අපි වටේම පැටලෙනවා. . ඒ වගේම පන්තීන් අනුව අවශ්‍යතා හා වුවමනා, ප්‍රශ්න සහ ගැටලු එකිනෙකට වෙනස්. හැබැයි හැම කෙනෙක්ම අනෙකා එක්ක කොතනින් හරි සම්බන්ධ වෙලා.

දරුවන් නැති තරුණ න්‍යෂ්ටික පවුල් වටා ප්‍රධාන වශයෙන් කැරකෙන මේ කතාව ගමෙන් කොළඹට එන විශ්ව විද්‍යාල ශිෂ්‍යයන්ගෙ ගැටලුත් ඒ අස්සෙන්ම පෙන්වනවා. නගරයේ තරුණ කාන්තාවක් තුළ නැති හැඟීමක්  ගමේ තරුණ කාන්තාවක් තුළ ගලා යනවා. ගමට නගරයට වඩා හීන තියෙනවා. ගමේ වතු වල පියා සලන සමනල්ලු, නගරයේ ඉන්නෙ පත්තර බරු අස්සෙ හිර වෙලා. නැත්තං ටීවී ඇතුළෙ. ඒත් ගමෙන් ආපු කෙනෙක්ට නගරයෙත් පියාඹන සමනළයෙක් බැලිය හැකි විරලමය ඉඩක් තියෙනවා.

අපි නොහිතන පුංචි දෙයක් හෝ කෙනෙක් අපේ ජීවිතය තුළ කොයි තරම් කලබැගෑණියක් ඇති කළ හැකිද කියන දේ මේ නවකතාව පුරාම ඇදිලා යනවා. කමල්, දසුන් වෙනුවෙන් තිබ්බ ප්‍රොටෙස්ට් එකට කඳුළු ගෑස් නොගැහැව්වා නම්, අසී හෝ කේෂුට සීඩී යන එකක් නෑ. කමල් පෝස්ටර් අලවන්න නොගියා නම්, සුදු වෑන් නොඑන්න තිබ්බා. ඔහොම ගොඩක් දේවල් මේ පොත කියවද්දි දැනෙනවා. 

කතාව ඇතුළෙ විශාල අවසානයන් නෑ. ඒත් ජීවතුන් අතර ඉන්න චරිත ඉන් එහාට මොනවා කරයිද කියලා අපි දන්නෙ නැති නිසා අවසාන කළා නම් ඒක සාධාරණයි. අනික සුදු වෑන් එකකින් අරන් ගිය  කමල්ගෙ චරිතෙ වගේ දෙයක් ගැන ඉන් එහාට කතා කරන්න බෑ කියලා  බව අපි අත්දැකීමෙන් දන්නවාන‍ෙ. කොහොම වුණත් ඉහළ හෝ පහළ මධ්‍යම පාන්තික ජීවිත ගැන කතා කරන එක තමයි මේ ලෝකෙ තියෙන අමාරුම වැඩේ. ඒ වගේ දේකට අතගහපු එක ගැන කෞෂල්‍ය නැමති ලේඛකයාට ස්තුති කරනවා.

පොත අවසන් වෙන විදිහට නම් අනිවාර්යෙන් කෞෂල්‍ය අපිට වෙනස්ම සමාජයකට ආරාධනා කරනවා කියලා මට දැනෙනවා. ආගමක් නැති සමාජයකට හෝ සර්ව ආගමික සමාජයකට. මට ඒක තේරෙන්නෙ නෑ. ඒත් දේශපානමය වශයෙන් ගෝත්‍රික සමාජයට කිට්ටු පශ්චාත් කොමියුනිස්ට් සමාජයක් වගේ එකක්ද කියලාත් හිතෙනවා. තමන්ට තමන්ගෙ බිරිඳ ගැන වුණත් අයිතියක් නොපතන විදිහෙ සමාජයක්. ඒක කිට්ටු ගෝත්‍රික සමාජයකටද කියලාත් හිතෙනවා. මොනා නමුත් ඔහු අපිට අලුතින් හිතන්න ආරාධනා කරනවා.

කොයි කොහොම වුණත්, මේ පොත කියවන්න ආසා හිතෙනවා එක හුස්මට. තව පාරක් සෝදු පත් බැලුවොත් හොඳයි කියලා මම පෞද්ගලිකව විශ්වාස කරනවා. ඒත් මේ පොතේ නීලංකාර දර්ශන ඕනෙවට වැඩියිද  කියලා කෙනෙක්ට හිතෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒක කියවගෙන යද්දි නම් එහෙම දැනෙන්නෙ නෑ කියලා ස්ථිරෙට කියත හැකි. මේ පොතේ අනවශ්‍ය දේවල් නැතිම තරම්. එකකට එකක් බැඳගෙන ඉන්නෙ ජීවී අජීවි සමනළුන්ද කියලා හිතෙන තරමට මේ සොඳුරු වියමනක්. පද්මිගෙ ලිව්වා කියන කවියක් ගැන පොතේ තිබුණාට, ඒ කවියෙ එකපදයකට වඩා පොතේ තිබුණෙ නෑ. ඒ නිසා, මම ඒ කවිය සම්පූර්ණ කළා. කොහොම වුණත් මේක කියවද්දි මට බාබෙල් කියන චිත්‍රපටිය සෑහෙන වතාවක් මතක් වුණා. හනේ මංදා!

බොහොම දුර පියඹද්දි
වෙහෙසයි
මඳ සුළඟ වුණත්
හරි කටුකයි
අප දුටුව අප ද
හරි අමුතුයි
හිතට පාවෙන්න
බැරි ඒකයි!
වැස්ස දැක රඟන
තුණු මොණරු
ගල් තලා මත
සොයන නුහුරූ
ආනන්දයෙන්
පොවා මියුළු
කොහාටද යන්නෙ 
සමනල්ලු!!


10/4/14

-246- සාරා | Tousand Unknown Flowers


ලියන්නම කියලා හිත බලකළත්, ලිවිය යුතු දේ තේරුම් ගන්න බැරි තරමට හිත ඇතුළෙ සිද්ධීන් සහ හැඟීම් කැළඹිලා. ඒ කැළඹීමට එදා වගේම අදත් මම හරි බයයි. ආවේගයන් විසින් කියන ලියවන දේ, හදවතට මිසක් බුද්ධියට අනුකූල නොවෙන අවස්ථා ජීවිතේ වැඩියි. ඒ අවස්ථාවන් තම ආත්මය වගේම අන් ආත්මයන් විනාශ කිරීමේ සම්භාවිතාව ඉහළයි. ඒත් ඔබට  සාරා ගැන කිසිවක් නොකියා සිටියොත්, එය මට හමුවූ හොඳම යෙහෙළියකට කරන ලොකුම අසාධරණය වේවි.
*******
සරෝජිනී නායිදු ලියූ Indian Weavers , ඇය රිද්මයානුකූලව පන්තියටම ඇසෙන ලෙස කියෙව්වාය. අපේ පන්තිය හැර කාමර වලින් වෙන් නොවී තිබුණු අවට පිහිටි පන්ති හතරම ඇගේ හඬට ඒ මිනිත්තුව දෙක නිහඬ විය. ඒ කියුම්කාරී මා ආදරණීය යෙහෙළිය සාරා ය. ඇය කවිය කියවා අවසාන වී ලෑලි අසුනේ හිඳගනී. නින්නාද වන මගේ සිතිවිලි එකතැනකට කොටු කර මම ඇය දෙස බලමි.  අනතුරුව ඈ මගේ කනට කර මෙසේ පවසන්නීය. 

“ කණකොක් තටුවේ සුදුමැලි පාටින් සීතල සළුව වියන්නේ
මිය ගිය ඇයගේ මිනිය වහන්නයි සීතල සළුව වියන්නේ“

සරෝජිනීගෙන් සේකරට, සේකරගෙන් තවත් කෙනෙක්ට ජීවිතය වගේම කවියත් පෙරළි පෙරළි ඇදෙනවා. 
ඒ තමයි ජීවිතයෙ වගේම කවියෙත් හැටි. වචනයක් දෙකක් තේරුම් කිරීම ආරම්භ වන විටම කාලපරිච්ඡේදය හමාර බව සටහන් වුණා. ඇය ඈත වැවත්, එපිටින් පෙනෙන පාලමත්, බුදු මැදුරත් දෙස හැඟීම් තේරුම් ගත නොහැකි දෙනෙතකින් බලා සිටීනවා. මේ තමයි විවේක කාලය. ‘බඩගිනියි. මම ඇයට කියනවා. ‘ පෑන් කේක් ඇති බෑග් එකේ අරගෙන කන්න. ඇය මා දෙස නොබලාම උත්තර දෙනවා. සාරා ඉස්සරට වඩා දැන් වෙනස් . තනි වුණ බොහෝ වෙලාවට ස්නායු අඩපණ වුණ කෙනෙක් වගේ හැඟීම් විරහිතව අනන්තය දිහා බලා ඉන්නවා. වැඩි වෙලාවක් එහෙමයි , සිදුවණ කිසිවක් ඇගේ මතකයේ නැහැ. සමහර දවස් වලට ඇය බසයට පවා නගින්නේ අප මතක් කළ පසුවයි. දැන් ඈ, ඈ දිහාව නෙත් නොහෙළා බලා හිඳිනා මා දිහාව බලා සිටිනවා. ‘අපි අද හවසට පත්තර සුවඳ බලන්න යමු ද?  ඈ තද දුඹුරු පැහැ ඇස් මගේ නෙත් වලට ඔබමින් මගෙන් අහනවා. ‘සුවඳක්  බලන්නෙ කොහොමද සාරා.. මම ඇයගෙන් ප්‍රශ්න කරනවා. ‘ මට පුළුවන්.. ඈ ඇගේ  කතාව ඒ කෙටි වචනයෙන් අවසාන කරනවා.

මේ ලෝකය පුරා ඇය කැමතිම සුවඳ වර්ග ලැයිස්තුවක් ගන්නට මින් පෙරදිනක මම වැර වෑයම් කළා. වතුරෙන් එන පල් සුවඳ, පරණ ගබඩා කාමර වලින් හමන සුවඳ, පත්තර තීන්ත සුවඳත , භූමිතෙල් සහ ඩෙටෝල් සුවඳ ඒ අතර ඉහළින් තිබ්බා. එහෙත් ඈ කිසිදා නොකියූ සුවඳක් ඇගේ සුවඳ ලැයිස්තුවෙ තිබුණා. “ඒක ෆර්ෆියුම් එකක සුවඳක්, ඒත් නම අහන්න එපා. ඇය බාග උත්තරයක් දීලා මාරු වෙනවා. ‘ ඇයි මම ඒක ගන්නවාට බයද? මම ඇගෙන් නෝක්කාඩුවට අහනවා. ඇය සිනා වේවී මා දිහා මොහොතක් බලා ඉන්නවා. හරියට මං ගැන දුකෙන් වගේ. ‘ ඒ සුවඳ ඔයාට ගන්න බෑ. මොකද ඒ සුවඳ එන්නෙ ෆර්ෆියුම් එකෙන් විතරක් ම නෙවෙයි. ඈ මා නොදන්න ඈ හඳුනන සුවඳ ගැන එහෙම කියලා මාව සනසවනවා.

සාහිත්‍ය සමිතියේ ඉදිරිපත්කිරීමේ නම් ලැයිස්තුව අතින් අත එනවා මට පෙනෙනවා. ‘ නම ලියන්නද? පුටුවකට හේත්තු වී කපුටු ජෝඩුවක් දෙස බලා සිටිනවා යැයි සැක කළ හැකි ඉසව්වක දිහා දෑස් රැඳුණු සාරා ගෙන් මං අහනවා . ඈ කිසිවක් නොකියා මා දිහාව එක පාරක් බලලා ආයෙ ඇස් ඇරගෙන භාවනාවෙ. එහෙත් ඈට අනිවාර්යෙන් ම ගායනාවක් කරන්නම වෙනවා. පළවැනිම දවසෙ ඇගේ ගායනාවෙන් වසඟ වූ සාහිත්‍ය අනුශාසක ගුරුතුමා හැමදාම අැගෙන් ගීයක් ඉල්ලනවා. ඉතින් මං හැමදාමත් ඇගේ නම ලයිස්තුවෙ ලියනවා.

ඉතිරි කාල පරිච්ඡේද කිහිපයම ඈ අපි එක්ක නොඉඳ, වෙන ලෝකෙක හිටිය බව මට දැණුනා. සිරුර විතරක් එහා පුටුවෙ ඔහේ තිබුණා. වෙලාවකට දිලිසෙන තව වෙලාවකට කඳුළු පිරෙන ඒ ඇස් දුටුවේ මා පමණකැයි මං විශ්වාස කරනවා. ලුවිස් ලෝරන්ස් නම් කිවිඳිය එයාගෙ පෑනට අමුණපු , Children of the dust  නවකතාවේ ඉන්න සාරා , මගේ හිතවත් සාරාගෙන් මං මවා ගන්නවා.  කාමරයක හිර වෙලා තමන් එක්ක  ජීවත්ව වෙන අයගෙ අනාගතය , ආරක්ෂාව ගැන හිත හිත ඒ අයට කොන්දේසි රහිතව ආදරේ කරපු සාරා මට මතක් වෙනවා. ඒ සුන්දර මිනිස් දියණිය සාරා මේ මොහොතේ සිනා කඳුලු සහ වේදනාව මෙන්ම ජීවිතය හිරවුණ සාරාගේ නෙත් තුළින් මම දකිනවා.

මගේ දැහැන බිඳගෙන සාහිත්‍ය සමිතියේ පුරුදු හඬක් සාරා ට කතා කරනවා. ඈ දෙනෙත් බිමට හරවා නැගිටිනවා. නැවත ඇගේ දෙනෙත් මට පමණක් නොව අප හැමෝටම සැණෙකින් හමුවනවා. ඈ අප හැමට ඉදිරියෙන් අපට මුහුණලා අපේ මුහුණු දෙස බලා ඉන්න හැටි මට පෙනෙනවා. දැන් ඒ නෙත් වල බලාපොරොත්තුවම විතරක් දිලිහෙනවා. ඈ හරිම  සෞම්‍ය හඬකින්..  අද ඔක්තොම්බර් 4 බව අපි හැමටම කියනවා. කැලැන්ඩරෙත් ඒ බව පෙනෙනවා. හැමෝම ඒ බව දන්නවා. ඒ නිසාම පුදුමයෙන් අපි ඈ දිහා බලනවා. ඒ ඇයිදැයි කිසිවෙක් ඇසුවේ නෑ වගේම, අපිට හේතුවක් කියන්නට වුවමනාවක් ඈට තිබුණෙත් නෑ. දැන් ඇය ගායනා කරනවා. අපේ පන්තියද, අවට පන්තිද හමා යන හුළඟ සමඟ ඇගේ ගායනයට ඒකාත්මික වෙනවා. ඈ වටා දහසක් නොදන්නා මල්ද, ඉටිපන්දම්ද මවා ගන්නට මම උත්සාහ කරනවා. 

********
Edelweiss, Edelweiss
Every morning you greet me
Small and white, 
Clean and bright
You look happy to meet me
Blossom of snow may you 
bloom and grow,
Bloom and grow 
forever
Edelweiss, Edelweiss
Bless my homeland forever