මහ පොළවේ ඉඩ නැති නම් වලාකුළකට යමු

1/22/15

-253- තවත් ආදර කතන්දරයක්


මම ඇගේ නර්තනය දෙස බලා සිටිමි. පළමුව ඈ කවුදැයි හඳුනා ගත් ප්‍රීතියෙන්ද, දෙවනුව ඈ සුපුරුදු ලෙසින් නර්තනයේ යෙදෙනා සෞන්දර්ය දැකීමේ ආහ්ලාදයෙන් ද මම ඇය දෙස බලා සිටිමි. පහළොස්වැනි හෝ දහසයවැනි සියවස් අතර දවසක, ඉතාලියේ යම් තැනක උපත ලද, බැලේ නර්තනයට පෙරදිග ලාස්‍යයන් මුසු කර තැනූ ඇගේ රිද්මයන් හා වසඟයට පත්වනු වෙනුවට, විදුලි සංගත තැටියකින් වාද්‍ය වන ඒ සංගීතය පසුබිමෙහි තබා ඇගේ අතීතය පිළිබඳ ව මොහොතක් නෙත් පියා ස්මරණය කරමි.

අෑ අප අතර සිටි අමුතු යෙහෙළියක් යැයි මගේ මතකයේ ඇත. නිරන්තරයෙන් විහිලු කරමින් සෑම දෙනාම සතුටට පත් කළ අයෙක් ලෙසද, විටෙක නිහඬව සහ තැන්පත්ව, යමක් සඟවාගෙන මිදී පලා යන්නට තැත් කළ අයෙක් ලෙසද  ඈ මගේ සිත තුළ තැන්පත්ව හිඳී. ඇය සංවෘත බවක් කිව නොහැකි තරමටම, සියල්ල අප හා බෙදා හදා ගත් බවද, විවෘත නැතැයි හැඟෙන තරමටම බොහෝ දේ අපෙන් සැඟ වූ බව ද සිහිපත් කරමින්, මම දෙනෙත් හරිමි.

ඈ හැඳ සිටිනා සුදු දුහුල් පුහුණු ඇඳුමේ, රැළි අතරින් වේගයෙන් පෙනී නොපෙනී යළි පෙනෙන ඇගේ දඟ යුග්මය මෙන්ම ඇගේ සිතිවිලි තුළද පෙනුණු නොපෙනුණු බොහෝ දේ තිබුණු බව අද මම දනිමි. ඇගේ නර්තනය අවසන් බව පසුබිමින් ඇසෙනා සංගීතය නිමා වූ හඬින් පෙනී ගිය බැවින් මම යළිත් පියවි ලොවට අවතීර්ණ වෙමි.

කුඩා ගමන් බෑගයක් සහ තුවායක් අතට ගත් ඈ, විජාතික මිතුරියක් හා සෙමෙන් කතා කරමින් ඉදිරියට පැමිණෙමින් සිටියි. ඈ හා කතා කිරීමේ ප්‍රබල ආශාවක්  මා තුළ හට ගත්තත්, එක්වර උපන් ලැජ්ජාවකින් පසු බා සිටියෙමි. අපි හමු වූ මුල් දවස් වල පැය හා දවස් වලින් ගෙවුණ කාලය, අපි හමු නොවූ කාලය තුළ වසර වලින් ගෙවී ගිය බැවින් ඈ මා හඳුනා නොගනිතැයි මගේ සිත කියන්නට පටන්ගෙනය. එහෙත් නිරායාසයෙන් මොහොතකින් මා ඇගේ මඟ හරස්කොට ඉදිරියේ සිට ගමි.

ගංගා?

මම ඈ අමතමි. ඈ ආලේපන නොතවරා ම පෙරට වඩා  පැහැපත් ව සිටියාය. පුදුම බවක් හැඟවූ මුහුණින් මා දෙස වරක් වේගයෙන් බැලුවාය. කලකින් දුටු මිතුරියක් හඳුනාගත් ප්‍රීතියෙන් දෙවනුව ඈ මා වැළඳ ගත්තාය. ඇගේ නොවෙනස් සිනහව අද ද මා වටා පිපුණු බැවින් මා ඇගෙන් නෙත් අහකට නොගෙනම, දෙවැනි පැනයද තල්ලු කරමි.

ඉස්කෝලෙන් අයින් වුණාට පස්සෙ අදයි දැක්කෙ?  ඒකත් මේ අහම්බයෙන්! කොහෙද මේ?

ඈ සිනාවෙන්ම, මා ඇදගෙන අසල පුටු පේළියේ ඉඳගනී.. අපි හඳුනන්නෝ බව ඉඟියෙන් දත් ඇගේ විජාතික සුදු මිතුරිය අතින් සන් කර සිනාවක් පා අප පසු කරයි.

කෙල්ල මහත් වෙලා..ඔයා මෙහෙ ආවා කියලා දන්නෙවත් නෑ. පුතු ලොකුද දැන්?

ඈ ගැන කිසිත් නොපවසාම ඇය මගෙන් විමසයි. ඉස්සර මටත් වඩා මහත ඇය, දැන් මඳක හීන්දෑරි නිසා, මගේ පිරුණු බව වැඩියෙන් දැනෙනවා විය යුතුය. අප එකට පාසලේ උගන්වන දවස් වල මට තිබූ රූ සපුව ගැනත්, මා නිතර පළඳින උස් අඩි පාවහන් ගැනත් ඇය ඉතා අගේ කොට සැලකූවාය. කිසි දිනෙක ඈ උස අඩි සෙරෙප්පු නොපැළැන්දාය. ඒවාට ආසා කරමින් ඒවා නොපළඳින්නට තරම් හේතුවක් ඇයට තිබිණි. ඒ ඇය ඔහුට වඩා උස යන්නට තිබූ අකමැත්ත නිසාය. ඇගේ නොඉවසිලිමත් නෙත් මේ මොහොතේ මා වෙත බැවින් මගේ මතක මත තැවරෙන්නට තවත් ඉස්පාසුවක් නොලැබිණි.

දැන් පුතා ලොකුයි අවුරුදු හතක්. තව ටික දවසකින් ඉලංදාරියෙක්.එයාව මෙහාට එක්කගෙන තමයි මේ ආවෙ.

ඇගේ නෙත තෙතකින් පිරෙයි. ඇයට විහඳුව අමතක වන්නට ඉඩක් නැත. ඈ ගැයූ ගී වල මතකය විහඳුට අද නැති වුවද, අදත් ඔහුගේ රසවින්දනයට මුල් පදනම වැටුණේ ඈ හරහා බව මම විශ්වාස කරමි. මා ඇගේ නිවස දැන සිටියත් කිසි දිනක එහි යන්නට නොහැකි වූයේ එකල කුඩා පුතු සමඟ මා ගත කළ වෙහෙස කර ජීවිතය නිසයි. එහෙත් ඈ නිතර මා බලන්නට එමින් , කවි ගීත ගයමින් කුඩා පුතු හා කාලය ගත කළේ සැබවින්ම කුඩා දැරියක විලසිනි.

 අනේ මට දකින්නත් ආසයි අමලි.. පුතුට දැන් මාව මතක නැතිවත් ඇති.

ඈ හෘදයාංගමව මගේ අත තද කොට ගත්තාය. මම මගේ විස්තර ඇයට කියන්නට ඉක්මන් වෙමි. ඇගේ විස්තරද ඉක්මනින් දැන ගත යුතු නොවේද මම? ඇය නැවත සුදු මිතුරිය පැමිණයහොත් ඉක්මනින්ම යනු ඇතැයි ක්ෂණික හැඟීමක් මා තුළ මෝදු වෙයි. ඉතින් මම කලබල වෙමි.

අපි දැන් ඉන්නෙ මෙල්බර්න් වල ඉන්නෙ. මහත්තයා නම් පී ආර් පිට. මං නං සිටිසන් ගත්තා. අපිට දැන් පුංචි දුවෙකුත් ඉන්නවා.. එයාට තුනයි තාම. ගෙදර තියලා ආවෙ.


ඇගේ නෙතේ ප්‍රීතියක් ඇඳෙයි. මේ, කාලාන්තරයකට පසු මම ඇගේ තොරතුරු දැනගන්නා වෙලාවයි.
ඈ දුටු අවසන් දිනය තවමත් මගේ මතකයේ තිබෙයි. ගෙදරින් එක දිගට හොයන විවාහ යෝජනා කෙරෙන් පීඩිතවද, සිය ආදරයෙන් හා ඒ තුළින් නොලද ජීවිතයෙන් හෙම්බත්ව ද සිටි ඇය අවසන ජීවිතයට වෙන ඕනෑම දෙයක් ගැන හිත හදා ගත් බව පමණක් අපට සිනා මුසු මුහුණින් කීවාය. සාම්ප්‍රදායිකව ඇයට සුබ පැතුවද, ඇගෙන් අනාගතයක සේයාවක් නොදැනෙන වග  ඈ ගිය පසු ද අපි කතා වීමු. ඉන් පසු ඈ පාසල් පැමිණියේ නැත. දවස් දෙක තුනකට පසු, ඇගේ නොපැමිණීම දැනගන්නට අප ඇය දුරකථනයෙන් ඇමතීමු. එම දුරකථනය පවා අක්‍රීය වී තිබීම ගැන අප බෙහෝ කණගාටු වීමු. හදිසි සම්මුඛ පරීක්ෂණයකින් පැමිණි අලුත් ගුරුවරියකගෙන්, ඇගේ පන්තියද හිස් අසුනද පිරෙන්නට ගියේ එක් සතියකි.ඇගේ නිවසට යන ලිපිනය දැනගෙන සිටියද, ඒ මොහොතේ අප සැවොම සමව පෙලූ යොවුන් කාර්යබහුලත්වය, විසින් ඈ සෙවීම නිරන්තරයෙන්  මඟ හැරුණු වැඩ අතරට දමා පසුව අපගේ සිත් වලින්ද අමතක කළ මතකයන් අතරට තල්ලු කෙරිණි.

එදා සොයාගත නොහැකි වූ ඈ ඉතින් දැන් මා ඉදිරියේ ය. ඇගේ තොරතුරු ඇසීමට මගේ දෙකන් වලට ඉස්පාසුවක් නැත. එහෙත් ඒ හදිසිය ඇයට නැත. මම නොඉවසිලිමිත් තරහකින් වෙලෙමි. ඈ සියුම් කල්පනාවක නිමග්නව සිටී. සමහරවිට කිසිවක්, අමතක නොවන්නට පිළිවෙලින් වසර කිහිපයකට පෙර ගෙවුණු අතීතය පෙළගස්වනවා විය හැකිය. එබැවින්, නිහඬ බවින් නොතිත් බව රඳවාගෙන මම වැරෙන් ප්‍රස්වාස නොකර බලා සිටිමි.

- එකහමාරට ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ක්ලාස් එකේ ළමයි ඔක්කොම අම්මලාට බර දුන්නාට පස්සෙ, මං ස්ටාෆ් රූම් එකට ආවා. ඔයාලා හිටියෙ නෑ. කවුරුත්ම. ඉතිං මං බෑග් එකත් අරන් ගෙදර එන්න ආවා. බෝ ගහ කිට්ටුවට එනකොට, ගමේ කඩේට ගිහිං පෘට් ජූස් එකක් බොන්න ඕනෙ කියලා ආසාවක් ආවා. මම ක්‍රොස් කරලා රාජිගිරිය පැත්තට යනකොට අහම්බෙන් වගේ, එහා පැත්ත බැලුණෙ. වෙයා හවුස් එකේ එයාගෙ ඡායාවක් වගේ මම දැක්කා.. මාස ගාණකින් එක පාරටම මං එයාව දැක්කෙ. මට පුදුම සතුටක් දැනුණා. මට මතකයි මං එයාව මඟ ඇරෙන්න ඉස්සර පාර පැන්නා..
 
ඒ දවස් වලත් ඇය එහෙම ය. වැසි වසිනකොට, වැස්ස දෙස බලා.. ඔහු එළියෙදැයි කල්පනා කරයි. සාප්පු ගිය විට ඔහුට ගන්නට ඇඳුම් ආයිත්තම් තෝරයි. ඔහු සමඟ යන විට උස වැඩිවෙතැයි බියෙන්, අඩි උස පාවහන් නොපළඳියි. එහෙත් කිසි දිනක ඈ සමඟ අපි ඔහු දැක නැත.  ඈ ආදරය කළ ඔහු, ඇයට ආදරය කළ බව අපි නොදන්නා තරමට ඇගේ ආදරය සාමාන්‍ය අපට ආගන්තුක එකක් විය. ඔහු එදා ආවා විය හැකිදැයි යන පුදුමයෙන් මම ඈ දෙස බලමි.

මට ඊට වඩා මුකුත් ම මතක නෑ. මට මතක මගේ ඔලුවෙ ලොකු රිදිල්ලක් එක්ක මම නැගිටිනවා විතරයි. වටේ කිහිප දෙනෙක්ම ඉන්න බව දැනුණත් ඉන්පස්සෙ  ආයෙත්, හැම දේම කලුවර වුණා.. මම එක දවසක් ඇහැරෙද්දි, මං හිටියෙ මෙහෙ ආර් එම් එච් එකේ.. මුලින්ම මම දන්නෙ නෑ කොහෙද කියලාවත්, ඒත් පුදුමෙකට වගේ, මට අමුතු සීතලක් දැනුණා.. කවදාවත් නැති වෙනස් බවක්. ඈත පෙනෙන බිල්ඩිං වුණත් අමුතු ගතියක්. ඒත් මම ඒ හීනයක්ම කියලා හිතුවෙ, බැල්කනියෙ ඉඳගෙන ආපු තිවංකව දැක්කාම. එයා මට සනීප වෙනතුරු මගෙ ළඟම ඉඳලා. ඒක මම කවමදාවත් හිතපු නැති දෙයක්.. ඉතිං මට පුදුම හිතුණා. මං හැමදාම දැක්කෙ එහෙම හීනයක්. ඒ දවස් වල කිව්වා.. හීන වලට මිනිස්සු ආදරේ කරන්නෙ, ඒවා හැබෑවෙන්නත් ඉඩක් තියන නිසා කියලා.. එයා හරි..

ඇගේ දෑස් වල ආලෝකය විහිදිලා පැතිරුණා. පළමු වතාවට ඇය ඔහුගෙ නම ඒ තරම්ම සුන්දරව කිව්වෙ අද. දැන් මගේ නොතිත් ආසාව, අද ඇගේ ජීවිතය ගැන දැනගන්නයි. එය ඉවෙන් වටහා ගත්තාක් මෙන් සිනාසී ඈ මගේ දෑත් සියුම්ව තද කළා.

එයා එම්බසි එකේ වැඩ වගයකට ගියා. පුතාවත් අරන් එයි මාවත් පික් කරන්න තව ටිකකින්. 

ඔහු දිගින් දිගටම ඈ සමඟ රැඳීම ගැන මම නිරාමිස ප්‍රීතියකින් තුටු වෙමි. ඈ පැතූ ජීවිතය ඇය සන්තකව තිබීම කෙතරම් සතුටක්ද? පුතා ගැන ඇසූ විට පුදුමය මුසු ආහ්ලාදයක්ද මා වෙලා ගනී.

ඔයාට පුතෙක්? 

ඉතින් මම පුදුමය මුදා නොගෙනම අසමි


ඔව්නෙ. අභිමන්‍යු ඉපදුනානෙ.. ඉතිං  දවසක අපේ ගෙදරත් එන්න. දැන් අපි ආයෙත් නිතරම හමුවේවි. ලබන සුමානෙ මෙහෙ ඩාන්සිං ෂෝ එකට එනවානෙ..ටිකට් ගන්න එපා... මං ඔයාටයි ඔයාගෙ හස්බන්ඩ්ටයි ඉන්විටේෂන් දෙකක් ගන්නම්.. බබාලාට ඕනෙ නෑනෙ.. ආ.. ඒක නෙවී..  මගෙ නම්බර් එක මාරු කළානෙ.. ඔයාගෙ නම්බර් එක කියන්න.. මං රින්ග් කරන්නම්..

ඈ සතුටින් තව තවත් තොරතුරු එක පෙළට ගයයි. මට ඇරයුම් කරයි. උපදෙස් දෙයි. හිනැහෙයි. දුක සහ සතුට අතර ඇති රේඛාව ගැන තවත් පුදුම වෙමින්, මම ඇයට මගේ අංකය කියමි. එදා ඇයට ඒ රිය අනතුර නොවුණා නම්, එතැන සිටියෙ ඔහු නොවුණා නම්, ඔවුන් එක් නොවුණා නම්, කුමක් වන්නට තිබිණිද? ඔවුන්ගේ එක් වීම දෙවියන් විසින් පතන ලද්දක්මද? මා මගේ සිත කල්පනාව තුළ කිමිද යාම මුදවා ගන්නට අපමණ වෙර දරමි.

පුංචි වාහනයක නළා හඬ සමඟ.. ළඳරු සිනා හඬකින් පිටත ටෙරාසෝ කළ පෝටිකෝව දෙස හැරී බලමි.. රියදුරු අසුනේ උන් දේහධාරි පිරිමි දෑසක්ද, අනෙක් අසුනේ ඔහුගේම කුඩා සංස්කරණයක් වැනි මගේ කුඩා දියණියගේ වයසට සමාන බව පෙනෙන පුතෙක්ද ඇගේ උණුසුම බලාපොරොත්තුව සිටියි. ඉතින් දැන් ඈ ගේ සුන්දරව සිනාවට හේතු මම සියැසින් දකින්නට තරම් වාසනාවන්ත වෙමි. ඒ සිනාව සියල්ල අත්පත් කරගත් අවසානයේ ගැහැණියකගෙන් නැගෙන අප්‍රමාණ වූ උත්තරීතර සිනාව බව පමණක් මම දනිමි. හඳුනමි.

2015- 01- 22
ඕස්ට්‍රෙලියාවේ මෙල්බර්න් නුවර දී
-අමලි දිසානායක-


1/12/15

-252- ඔහුට පුංචි තෑග්ගක්



මගේ යෙහෙළියො හැමෝම හරිම සුන්දරයි. ඒ අතරින් ඇය හැමටම වඩා සුන්දරයි. කෙනෙක් දෙවරක් හැරී බලන ඇගේ සොඳුරු රුව දකින පිරිමි ළමුන් ඈට ඉතා වේගයෙන් ආකර්ෂණය වෙනවා. මේ නිසාම ඇගේ හිතේ ඈ ගැන කුඩා අහංකාරයකුත් නොතිබුණාම නෙවෙයි. ඇය පෙම්වතියක් වුණේ එකොළහ වසරෙදි. ඒ කාලෙ මං ඇයව දැනන් හිටියෙ නැතත් දැන් ඇය මගේ හොඳ ම යෙහෙළියක්. ඈ ජනාධි.

මම කියන මේ කතාව සිද්ධ වෙන්නෙ මීට සතියකට උඩ දවසක, සතියකට උඩ දවසකදි වුණු මේ කතාව අද කියන්නෙ, අද සිදු වුණු දෙයක්, මට පෙර සිදුවීම රිදව රිදවා මතක් කරන නිසා. ඇගේ නම සාරා. ඇය මා දන්නෙ කුඩා කල පටන්මයි. දෙවරක් හැරී බලන සුන්දරත්වයක් නැතත්, ඈ ළඟ ඉන් එහා ගිය කුමක්දෝ සෞන්දර්යක් තිබෙනවා කියලා මම කුඩා කල පටන්ම  විශ්වාස කරනවා. ඈ පිරිපුන් යුවතියක්. පහුගිය දවස් කිහිපයේ සාරා  හිටියෙ දුකින්. සාරා ඇඟිලි ගැන්නා ඇයට දුරකථන ඇමතුමක් එනතුරු. ඒ ඇමතුම ඈ බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ ඇගේ පෙම්වතාගෙන් නෙවෙයි.

සාරාට පෙම්වතෙක් නෑ. ඇයට පෙම පෙන්වන හැමෝම, කුමක් හෝ අවශ්‍යතාවක් වෙනුවෙන් ඇය වටා ගැවසුණු අය නිසාම ඇය කාටවත් ළං වුණේ නෑ. කුලය, මුදල, ශරීරය පතමින් ඈ වටා සැරිසරන බඹරුන්ට ඈ බයයි. ඈ ආදරය කළ කවුරුත් ඇගේ පෙම්වතුන් වුණේ නැත්තෙ ඇයි කියලා මට පුදුමයි. ඈ ඒ තරමටම ආදරණීයයි. ඇයට ඕනෙ වුණේ ආදරයක්. ඇය ගැන සොයා බලන රැකවරණයක් දැනෙන තරම්, සුන්දර ආදරයක්. ඇය කවමදාවත්ම නොවින්ඳෙත් එයයි..  සාරා ට තිබ්බා ලස්සන ප්‍රාර්ථනා මල්ලක්. ඒත් අපි කවුරුත් දැනගෙන හිටියෙ නෑ . එ් ඇගේ අවසාන කැමැත්ත කියලා. ඒ වගේම මේ කාර්ය බහුල ජීවිතේ අපිට ඒවා ගණන් ගන්න තරම් හේතුවක් වත් වෙලාවක් වත් තිබ්බෙත් නෑ. ඈ ආසා කළා ඔහු ළඟට වෙලා කෝච්චියෙ යන්න. ඈ ආසා කළා ඔහුට තුරුළු වෙලා ඔහු ගයන ගීයක් අහන්න. ඈ ආසා කළා ඔහුගේ අතේ එල්ලිලා ඇවිදින්න. ඔය වගේ පුංචි ලස්සන ආසාවල් ඈ පුරා පිරිලා තිබුණා. ඒත් ඈ ආදරය කළේ ඇයට ආදරේ නොකරන අයට නිසා ඒ හැම දේම පැතුම් විදිහටම ඇගේ හිත ඇතුළෙ හැංගුණා.

ගිය සතියෙ, ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුව ළඟ, දන්න හඳුනන පිරිමි ළමයෙක් කැරකුණා. ඔහු අවිශ්ක. අවිශ්ක කියන්නෙ ජානාධිගෙ පෙම්වතා. සරා ළඟ ඉඳන් එකපාරට ජනාධි ළඟට මම පීලි මාරු කළේ ජනාධිගෙ කතාවට වඩා සාරාගෙ කතාව ලස්සන නිසයි. ඉස්සල්ලා නරක දේ අහලා,පස්සෙ හොඳ දේ අහන්න කැමති එක ගෑණුන්ගෙ ගතිය. අවිශ්කව මට මුණ ගැහුණා. ජනාධිට කෝල් කරන්න හොඳටම හැකියාව තියෙද්දිත්, පාසල ඇරිලා තියෙද්දිත් ගේට්ටුව ගාවට වෙලා ඉන්න හේතුව මම අවිශ්කගෙන් ඇහුවා. එයා එන වෙලාවක ආපුවාවේ... අවිශ්කගෙ පිළිතුර වුණේ ඒක. මට තේරුම් ගන්න  බැරි වුණා. වෙනදට යන්න හදිස්සි අවිශ්ක මෙතන ටැග් ගැහෙන්නෙ ඇයි කියලා.. ඉතාම කෙටියෙන් අවිශ්ක මට කතාවක් කිව්වා. අද ඔහුගෙ උපන්දිනය. ඔහු වෙනුවෙන් ඇය, පුංචි උපන්දි සුබ පැතුම්පතක් හදනවා කියලා ඇගේ මල්ලිගෙන් ඔහු දැනගෙන, ඔහුට ඕනෙ ඈ ඔහු සොයා එන්න කලින්, ඈ ළඟට ඇවිත් ඇය එය ඔහු අතට දෙනතුරු බලා ඉන්න. “ මට කවියක් වත් ලියාගන්න බෑ. මට පේපර් කියුලිං තියා චිත්‍රයක් අැඳගන්නත් බෑ. මගේ ඇඟේ කලාවක් පිහිටලාම නෑ.. මට එයාට දෙන්න වෙන්නෙ හැමදාම කවුරු හරි හදපු දේක මගේ නම ගහලා.. මොන දේ දුන්නත්, මම ආසා කරන දේ දීගන්න මට බෑ.. එයා මේ කරන පුංචි දේ වෙනුවෙන් මං මගේ කාලෙ කැප කරන්නෙ ඒ දේට පුංචි හරි ගෞරවයක් ආදරයක් එකතු කරන බව එයාට දැනෙන්න.. මෝඩ වැඩක් වගේ පෙනෙනවා ඇති. ඒත්.. එයා එදාට සතුටින් ඉන්නෙ..“

මම සිය දහස් වතාවක් දුක් වුණා.. ඇහැට කඳුළු එන තරමටම... ඔහුට කවියක් ලියාගන්නට බැරි වීම ගැන මම දුක් වුණා. ඇයට දෙන්නට කවියක් ඔහුට ලියන්න පුළුවන් වුණා නම්, ඔහුගෙන් කොහොම කවියක් ලියවේවිද? කියලා හිතන්න මම උත්සාහ කළා. ඒ කවිය තුළ කොපමණ ආදරය තියේවිද? ඒ ඇත්තම ආදරයක් ද කියලා මම හිතින් තර්ක කළා. ඒ ආදරය නොනැසෙන්නට මම ඔවුන්ට තුන් හිතින් සුබ පැතුවා..

මම හැමදාම දුක් වුණේ සාරා ට ලස්සනට හිතන්න පුළුවන් වීම ගැන. සාරාට ලස්සන දේ හිතන්න බැරි වුණා නම්, සාරා මෙච්චර දුක් වෙන්නෙ නෑ. සාරා ඔහු වෙනුවෙන් සකසපු කාඩ් එක පුංචි නෑ. සාමාන්‍ය උපන්දින සුබ පැතුමකට වඩා ටිකක් ලොකුයි.. හොඳම එක හදන්න.. ඇය කීවතාවක් හැදූ සුබ පැතුම් පත් විනාශ කළාද කියලා මට මතකයි. මං ඈ ළඟ සිටි නිසා.. ඔහුගෙ උපන්දිනයෙන් මාස හතක් ගත වෙලත්, ඒ සුබ පැතුම් පත, සාරා ගෙ පුංචි පුංචි තෑගි අරන් යන්න.. ඔහු ආවෙ නෑ..ඔහුට වෙලාවක් තිබ්බෙ නෑ.. ඔහුට අවශ්‍ය වුණෙත් නෑ.. ඔහු සාරාගෙ පෙම්වතා නෙවෙයි. ඔහුට සාරාගෙ පෙම් හැඟුම් වටින්නෙත් නෑ. ඇයට හා ඇගේ ආදරයට වඩා ඔහුට වෙනත් වටින බෙහෝ දේවල් තිබුණ නිසා පහුගිය  මාස හත අටකට පුංචි කාලයක්වත්  ඈ වෙනුවෙන් දෙන්න ඔහුට ලෝබ හිතෙන්න ඇති.

ඔහුගෙ උපන්දිනේ දවසෙ, ඈ ඔහු එනතෙක් බලා සිටිය බව, මට තවම මතකයි. ඔහුට එන්නට නොවෙන බව ඈ මා හා පවසද්දි, නෙත් තුළම උපන්න කඳුලක් නෙත් තුළටම ගිලුණෙ මහ කරුමක්කාර විදිහට. ඔයාට ආදරේ කරන කෙනෙකුට ආදරේ කරන්න. මම ඇගෙන් සිය දහස් වර ඉල්ලුවා. එහෙත් ඈ ආදරේ කළේ ඔහුටම විතරයි.  තමන්ට ආදරය නොකරන බව පැහැදිළිවම කියන කෙනෙකුට ආදරේ කරන හේතුව මම ඇගෙන් ඇහුවා.

එයාගෙ නිදහස තුළින් එයා ආදරේ දකිනවා. මට නොලැබුණත්, මං දෙන ආදරය, වෙන කාට හරි එයා හරහා ලැබෙනවා ඇති. මේක තාවකාලික ගමනක්. අපි දේවල් දෙනවා විතරයි. ඔයාමනෙ මට කිව්වෙ, අපි සුරංගනාවියො වෙමු කියලා.. ඈ සිනාසුණා පමණයි. මම හිතන විදිහට ඈ සතුටින් ඉන්නා බව හැඟවීටම ඈ නිරන්තරයෙන් සිනාසීම පුරුද්දක් කරගත්තා වෙන්න පුළුවන්.

අන්තිමට මා දකිද්දි, මගේ යෙහෙළිය සාරා උන්නෙ ඇඳ උඩ. සාරාට සනීප නෑ. වෛද්‍යවරු ඇගේ නොදන්න රෝගය සොයමින් හිටියා. මට හුස්ම ගන්න අමාරුයි.. සිහින් කෙඳිරියකින් සාරා මට කිව්වා. ගෙනයන්නට නො ආ නිසාම ඈ දවස් කිහිපයකට පෙර ඔහුට තෑගි තැපැල් කරලා.  පණිවිඩ පිට පණිවිඩ කිහිපයක් යැව්වත්, එයට ඔහු පිළිතුරු නොදුන් බව. දුන්නත් ඕනෑවට එපාවට බව. ඈ මට කිව්වෙ කෙඳරියෙන් එහෙත් සිනාසෙන දෑසකින්. තේරුම් ගත නොහැකි ගුප්ත බවක් එහි තිබ්බා.

මට ඔහුව ඇගේ හිතෙන් ඉවත් කරන්නට ඕනෙ වුණා. ඒ නිසාම මට හිතුණා ජනාධි ගැන ඇයට කියන්න. ඇය අසා සිටියා. තෑගි ගන්නට මඟ බලා සිටින ආදරවන්තයන් ට අපහාස නොවන්නට අතට තෑගි නොදී තැපැල් කළ එක , රැගෙන යන්නට නාවාට ඔහුට හොඳ දඬුවමක් බව කියමින් අපහසුවෙන් ඈ හිනා වුණා. එහෙත් අවසානයේ මෙහෙම කිව්වා.

 ඒ අය ආදරවන්තයො. මම ඔහුට ආදරේ කළත්, මට ආදරය නොකරන එයාට මාව බලන්න එන්න හේතුවක් ඇත්තෙම නෑ. මං මේ යවපු තෑගිත්, එයාට නොවටින තවත් එක් හං කෑලි, කඩදාසි කෑලි ටිකක් වෙන්න පුළුවන්. ආදරයයි දරකෝටුවකට වුණත් ප්‍රතිමාවක වටිනාකම දෙන්නෙ. ඒ ගැන දුක් වෙන්න එපා. ඔයාට ආදරේ නොකරන අයට දෙන්න පුළුවන් හොඳම දඬුවම ඒ අයට ආදරේ කරන එක. ඈ මට කිව්වා..

වේදනාකාරීව පීඩා විඳින ඇගේ දෑස් දිහා බලන් ඒ කෙඳිරිලි හඬට මගේ ප්‍රශ්නය එකතු කරන්න මට අමාරුයි. ආදරේ නොකරන කෙනෙක්ට, අපි ආදරේ කරන බව දැනෙන්නෙ නැත්තම්, කොහොමද දඬුවමක් නිර්මාණය වෙන්නෙ කියලා මට සාධාරණ පැනයක් තවම හිත තුළ තියෙනවා.

මං කියපු කතාවලින් කෙනෙක්ට දුක හිතෙන්නෙ දෙවනි කතාවට වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මං සතුටු වෙන්නෙ දෙවනි කතාවටයි. සාරා ගැන කතාවටයි.  පළවන කතාව, ඒ කියන්නෙ ජනාධිගෙ කතාව කොයිතරම් ලස්සන වුණත්, කවදා හරි දවසක දෙවන කතාව බවට එය නොහැරෙන්නම පුළුවනි කියලා, සදාකාලයටම සර්වශුභවාදී වෙන්න මට පුළුවන්ද?මට සැකයි. ආදරය කියන හැඟීම ම විටින් විට සැක සහිතයි. එය නොදුටු අයට.

සාරා.. අවසාන වතාවට මා එක්ක හිනා වුණා. “මට එයාව පේනවා.“ සාරාගේ හඬින්, ඇගේ දුර්වල වූ දෑස මත එළියක් විහිදුණා. “එයා මාව බලන්න ඇවිත්..එයා මාව එක්ක යන්න ඇවිත්“ ඇගේ සිනාවෙන් මම දොර දිහා බැලුවා. වාට්ටුවේ එහෙ මෙහෙ යන හෙදියන් මිස, මම වෙනත් කිසිවක්ම දුටුවෙ නෑ. සාරාගේ අත මගෙ අතින් ලිහිල් වුණා. දෑස් දොර වෙත අයාගෙනම ඈ හුළඟ සමඟ එක්වුණා. සැනසීමක මන්දස්මිතයක් ඇගේ දෙතොල් මත ඉතිරි වෙලා තිබුණා.

මට ඇගේ සමු ගැනීමෙන් මම කම්පනය වුණත් මේ කතාව ගැන මට දුකක් නැත්තේ, ආයෙ සාරාට මේ ආත්මෙ, කවුරුත් එනතුරු බලා ඉන්න ඕනෙ නැති නිසයි. දුක් විඳින මිනිසුන්ව ඉක්මනට දෙවියන් ළඟට ගැනීම ගැන, මම දෙවියන්ට ස්තූති වන්ත වන නිසා. සාරා දෙවියන්ටයි උරුම. බොහෝ කල් ජීවත් විය යුත්තේ, සතුට හිමි මිනිසුන්, ආදරය හා තම ආදරයට ගෞරවය ලැබෙන මිනිසුන් පමණයි කියලා මට හිතුණා.

ඕෂෝගෙ පැරණි කියමනක්, සාරා ඇතුළු ආදරේ නොදකින නාඳුනන පෙම්වතියන් වෙනුවෙන් මගේ සිත පතුලෙන් ප්‍රශ්නකාරීව එළියට පැන්නා. ඕෂෝ දවසක් කියනවා ආදරය නිම්නයක් වගේ කියලා. අපි ගයන විට එය දෝංකාරයක් වගේ අපිටම ඇහෙනවා කියලා. ආපිට ලැබෙනවා කියලා. ඒත් එහෙම දෝංකාරය නෑසෙන නිම්න ඕනෙ තරම් තිබෙන වග ඕෂෝ කිව්වෙ නෑ. ඒකම වෙන්න ඇති, ඇත්තටම තමන්ට ආදරය කරන කෙනෙක් හිරු යට දී මුණ ගැහෙනතුරු  රෑ කෙවිලියන් තරු වළල්ලට ගී ගයන බව, එකෝමත් කාලෙ ඉඳලාම කතන්දරයක් විදිහට, සාහිත්‍ය පත පොත් වල අකුරු වෙලා තියෙන්නෙ.

Nightingale sings to stars  until she finds a true lover under the sun 


1/5/15

-251- Beyond the Title | මාතෘකාවෙන් ඉක්බිති

2015 අවුරුද්ද ආරම්භ වෙන්නෙ ජනාධිපතිවරණ උණුසුම එක්කමයි. දේශපාලනය නම් තේමාව අද වන විට හැම තැනම කතාවෙනවා. හැබැයි අද රෑ දොළහෙන් පස්සෙ, ජනාධිපතිවරණය හෝ අපේක්ෂකයන් ගැන කතා කිරීම සියලු ජන මාධ්‍ය තුළින් හා සන්නිවේදනයන් තුළින් නීත්‍යානුකූලව අවසන් වෙන්න ඕනෙ. එහෙත් සමාජ ජාල වලට නම් මෙම නීතිය බලපවත්වන්න අමාරුයි. ඒ තොරතුරු ප්‍රකාශ කරන්නන් ස්වාධීන වීම නිසා සහ නියමිත මෙහෙයවන්නෙක් නැති නිසා. ඒත් නීතියට අනුකූලව ජනාධිපතිවරණය ගැන කතා කිරීම අද මැදියම් රැයෙන් නවතිනවා නම්, එය ඉතාම වටිනවා. මිනිසුන්ට හිතන්න කාලය ඕනෙ කියලා මම විශ්වාස කරන්නෙ නෑ. ඒත් සිතිවිලි වෙන් කරගන්න කාලයක් ඕනෙ. අද මැදියම් රැයේ ඉඳන්, 8 වෙනිදා පාන්දර වෙනතුරු අතර මැද දවස් දෙකේ, දැනුවත් අයට පුළුවනි නම් කියාදෙන්න" මිනිස්සුන්ට රට ගැන, දේශපාලනය ගැන, මෙතෙක් පැවති ඉතිහාසය ගැන, ලෝකය ගැන, සමාජයට ආර්ථිකයට දේශපාලනයට ජනාධිපතිවරණයක තීන්දුව බලපාන ආකාරය ගැන, එයයි වැදගත්ම මාධ්‍ය කාර්යභාරය වන්නේ.

8 වෙනිදා කුමන අපේක්ෂකයා දිනාවිද කියලා, තවමත් අපි දන්නෙ නෑ. ඒ එය තව දවස් දෙකකට එහා අනාගතයේ පැවැත්වෙන සිද්ධියක් නිසා. එහෙත් අද වෙනකොට ජෝතීර්වේදීන්, එක් එක් අපේක්ෂකයාගේ ජයග්‍රහණය අනිවාර්යෙන්ම සිදු වන බවට දෙපිල බෙදිලා මත පළ කරනවා. අද වෙනකොට ශ්‍රී ලංකාවෙ සමාජය පවතින ස්ථානය ගැන විවෘතව සලකා බැලුවොත් ජෝතිර්වේදියෙක්ගෙ මතයකට රටේ විශාල සිවිල් බලයක් තියෙනවා. බලන්න අද ලංකාවේ පුවත් පත් දිහා. එක පෙළට පිටු වල කොටු කර කර හිර කරමින් දැමූ නීච කුල වශී බන්ධන කරන යකැදුරන් ගැන දැන්වීම් අපි කෙතරම් දැක තිබෙනවාද? හැම ඉරිදා පත්තරයකම වගේ, ලග්න පලාපල වලට සහ භූතයන්ට වෙන්වුණු පිටුවක් හෝ කිහිපයක් තියෙනවාමයි. සමහර පුවත්පත් සමඟ වෙනම ජෝතිෂ්‍ය අතිරේකත් ලැබෙනවා. ජෝතිෂ්‍ය කියන්නෙ ගණිතයක්. එය ග්‍රහ තාරකා අනුව මිනිස් පදනම් කරලා කරපු එක්තරා ගණිත ක්‍රමයකින් තුන්කල් දැකීමක්, අනෙක් බලි බන්ධන ආදියෙ ත්, සත්‍ය අසත්‍යතාව අඩු වැඩි වශයෙන් ඇති. නමුත් මේ හැම අනාවැකියකින්ම කියවෙන්නෙ පවතින තත්වයක් මිස නිර්මිත තත්වයක් නෙවෙයි. නිර්මාණය කරන්නෙ මිනිසායි. මිනිසාගේ තීරණයයි. ජෝතිෂ්‍යට හෝ ජනාධිපතිවරණ ප්‍රචාරණ වැඩසටහන් වලට හෝ අපේ සිතීමේ ශක්තිය මොට කරන්නට දිය යුතුද?

දේශපාලන ප්‍රචාරණ කලාවක් නිර්මාණය විය යුත්තේ ෆැන්ටසිය මතින් හෝ හුදු වෛරය මතින් නොවෙයි. ඒවා නිර්මාණය විය යුත්තේ කරුණු හා ප්‍රපංචයන් පදනම් කරගෙනයි. මෙවර දුසිමකට අධික ව සිටින ජනපති අපේක්ෂකයන් අතර වැඩි ජනප්‍රියත්වයට පත් අපේක්ෂකයන් දෙදෙනා අතර තරඟය පමණයි මාධ්‍ය වලින් පවා අපට පෙනෙන්නේ.  එය ඕනෑම රටක සාමාන්‍යය ලෙස සිදුවන බව උපකල්පනය කරමු. එහෙත්, එහෙත් ඇතැම් අපේක්ෂකයෙක් ප්‍රචාරණය කරන දැන්වීම් තුළ තමන්ගේ ප්‍රතිපත්ති සම්බන්ධව බොහෝවිට දකින්නට ලැබෙන්නෙ නෑ. රූකඩ නැටවීම්, ආඬි හත්දෙනාගෙ කැඳ හැලිය ආදී කතන්දර වලින් එකිනෙකාට අපහාස කරමින් එක් අයෙක් තම ප්‍රචාරණය මෙහෙයවනවා. මෙවන්, අපහාස නූගත් සමාජයක් අවරණය කිරීමට යොදාගන්නා උපක්‍රම මිස බුද්ධිමත් දේ නෙවෙයි.  

නූගත් සමාජය තවමත් වෙසෙන්නේ, පශ්චාත් යටත් විජිත යුගයේ. උදාහරණයක් ලෙස, ඔවුන් තවමත් ප්‍රවේණි දාස මානසිකත්වය හිතෙන් අත්හැර නෑ. එවන් මිනිසුන් තවමත් බලාපොරොත්තු වන්නේ, සුද්දාට දොස් කියන, සරම අඳින, වෙලට බහින , උඩ රැවුල වවන  රජෙක්. ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ පාලනය ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජුගෙන් අවසන් වෙනවා. අද වෙනකොට ලෝකයත් රජවරු කියන සංකල්පය සම්ප්‍රදාය තුළට මිස පාලනය තුළ ප්‍රතික්ෂේප කර අවසානයි. වර්තමානය වනවිට, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැමති සංකල්පය මෙතරම් ප්‍රශ්නකාරී වීමට, වර්තමාන පාලකයන් පොළඹවන ලද්දේත්, අප තුළම පවතින සහ පැවති මේ “ මහරාජාණනි මානසිකත්වයමයි. වර්තමානයේ නායකයෙක් පත්කර ගැනීමේදී, පුද්ගලයන්ගෙ පුද්ගලික ප්‍රතිරූප කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීමට අප ගන්නා මෝඩ තීන්දු යම් දවසක ඔවුන්ට සහ ඔවුන් නියෝජනය කරන කල්ලි වලට බලය අභාවිත කරන්න උදව්වක් වෙනවා. ඒ නිසා සැමවිටම පුද්ගලයන්ට වඩා ක්‍රමවේදය ගැන විශ්වාසය තැබිය යුතුයි. වැඩි සංවිධාන ගණනක එකමුතුවක් සැමවිටම පුද්ගල ඒක බල කේන්ද්‍රයකට වඩා ප්‍රබල වන්නේ මේ න්‍යාය නිසයි. 

පුද්ගලයෙකුට ඇති ප්‍රබල කැමැත්ත හෝ අකමැත්ත නිසා පරමාධිපත්‍ය වැනි තීන්දුවක් ලෙහෙසියන් ගන්නා අපට, නිවීසැනසිල්ලේ දුක් විඳින්නට වෙන බව අප මතක තබාගත යුතුයි. අපි කෑමක් කනකොට, පිරිසිඳු මිල අඩු හොඳම කඩය හොයනවා. ඇඳුමක් ගන්නකොට, ඇඟට නියමිත, තැනට ගැළපෙන හොඳම ඇඳුම ගන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ ද්‍රව්‍ය. අපි සේවාවන් ගැන හිතමු. අපිට ගුරුවරයෙක් වුවමනා නම්, නීතිඥයෙක් වුවමනා නම්, වඩු බාස් කෙනෙක්, කොන්තරාත්කරුවෙක් වුවමනා නම් අපි ඒ ගැන කොයිතරම් හිතනවාද?  කොයිතරම් හොයනවාද? අපේ තාත්තාගෙ මේසෙ හදපු වඩු බාස් ගෙ පුතා වඩුවෙක් කියලා ඔහුට කියලා අපේ  මේසය අනිවාර්යෙන් හදවා ගන්නවාද?  නැහැ නේද? එහෙම නම් ඇයි දේශපාලනය වෙනුවෙන් පමණක් අපි වගකීම් රහිත තීරණ ගන්නෙ? එක පාරක්වත් අන්ධ විදිහට ලකුණු කරන පරම්පරා ඡන්දයෙන් වෙනස් වෙන්න අපි බය ඇයි?

අපි වෙනස් වෙන්න බය ඇයි? මේ බය අපේ ජාන හරහාම දිගින් දිගටම අපි එක්ක ආපු සාපයක්. රජුන්ගෙන් සුද්දාට යද්දි අපි ඒ වෙනසට බය වීම සාධාරණයි. ඒත් සුද්දාගෙන් අපට බලය එද්දිත් ඒ වෙනසට බය වුණ මිනිස්සු ලංකාවෙ හිටියා. අපි හැම වෙනසකටම බයයි. පවතින සම්ප්‍රදාය වෙනස් වෙනවාට මේ තරම් අපිව බය කරන්න මාධ්‍යත් ලොකු කාර්ය භාරයක් ඉටු කළා. වෙනස් වීම් නිසා දුක්ඛදායක ඉරණම් වලට පත් රටවල් සහ ඒ ආස්ථා අපිට පෙන්වලා අපි බය කරන්න ඔවුන්ට හැකි වුණා. එහෙත් ඔවුන් අපිට නොපෙන්වූ යහපත් වෙනස්වීම් වුණු රටවල් සිය ගණනක් තියෙනවා. අවස්ථා දහස්ගණනින් තියෙනවා. ක්‍රමවේදය සැමවිටම ප්‍රශ්න කරන්න තරම් නිර්භය ජනතාවක් ඉන්නවා නම් ඇයි වෙනස්වීම් වලට බය වෙන්නෙ? මිනිස්සු දේශපාලනිකව නූගත් වෙන තරමට, නොසැකිලිමත් වෙන තරමට ආණ්ඩු මිනිස්සුන්ව නටවනවා. 

ආණ්ඩු තියෙන්නෙ වැඩකරන්න. පාරවල් හැදීම, පාලම් හැඳීම, පාසල්, රංග ශාලා, වරාය ,ගුවන්තොටුපොළ මේ කොයි දේ හැදීමත්, ආණ්ඩුවක සාමාන්‍ය කාර්යභාරය. ඒවා ඡන්දයකට කොහෙත්ම ආදාළ නෑ. මෙතෙක් පැවති ක්‍රමවේදයේ ප්‍රශ්නය තිබෙන්නේ, අත්‍යාවශ්‍ය දේ අවශ්‍ය තැනට, දූරින් අවශ්‍ය වන බොහෝ දේ ලබා දීමයි. උදාහරණයක් විදිහට, අපි හොඳටම බඩගින්නේ ඉන්න වෙලාවක, අපිට ඕනේ ආහාර මිසක් ලස්සන මල් බඳුනක් තියපු මේසයක් නෙවෙයි. සංවර්ධනනය වෙමින් පවතින රටක, පුංචි පුංචි අක්කර කිරිපයක තැන් කිහිපයක් සංවර්ධිත රටක හුරුවට හදනවාට වඩා, මූලික අවශ්‍යතා මුලින්ම ඉටු කිරීම කොයිතරම් වටිනවාද? ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ට දේශපාලනිකව, සමාජීයව , ආගමිකව වෙනස් වීම සහ අන්‍ය මත ගරු කිරීම ඉගැන්විය යුතු තත්වයකයි ලංකාව තිබෙන්නෙ.  මේ සඳහා පත්වෙන ආණ්ඩුවලත්, පත්කරන ජනාතාවගේත් දෙපිරිසේම මනා උනන්දුව ලැබෙන්න ඕනේ. 

කොහොමවුණත්, යුද්ධය ඉවර වුණ බව අපි විශ්වාස කළත්, අපේ රට ආරක්ෂිත නෑ. යුද්ධය ඉවර කළාට ඉන් එහා ජාතික සමගිය සහ ඉතිරි සාධාරණතා ගොඩ නැගිලා අක්‍රමිකතා අඩු කරන්න තවමත් ක්‍රියාත්මක වෙලා නෑ. සමහරවිට එය තවත් ප්‍රබල අර්බුදයක අත්තිවාරම වෙන්න පුළුවන්. සිංහල අවුරුද්දට, චිත්‍රපට දෙකතුනකට, ඇඩ් හතර පහකට පෙන්වන ෆැන්ටසිවාදී ජාතික සමගියට එහා ගිය ගැටලුවක් මේ රටේ තියනවා. තවම මේ රටේ ප්‍රබලව භාෂා ප්‍රශ්නය තිබෙනවා. ඉඩම් ප්‍රශ්නය තිබෙනවා. මහ ජාතිය හා සුළු ජාතිය කියන වෙනස තිබෙනවා. හැමවිටම අනෙකා යැයි, වෙනත් ජාතින් කෙරෙහි අඩුවක් අපි කරනවා. නැහැ. මේ සිල්ලම අපි. වෙනස් විය යුත්තේ පාලකයන් නොවෙයි අපියි. අපි පාලකයන්ට බිය විය යුතු නෑ. පාලකයන් බිය විය යුත්තේ අපටයි. අපේ බදු මුදල් වලින් ඔවුන් කරන සියල්ල දැනගැනීමේ අයිතිය අප සතුයි. ඒවා විවේචනයේ අයිතිය අපි සතුයි. අපට අවශ්‍ය දේ ලබා ගැනීම් අයිතිය අප සතුයි. සැවොම එක් වී අවශ්‍ය සමාජය නිර්මාණය කරගතහොත්, ජාතීන් ලෙස කිසිවෙකුටත් වෙන වෙනම යුතුකම් ඉටුකරවා ගැනීමට අවශ්‍ය නොවේවි. 

මහ බලයක් එක් තැනකට සංකේන්ද්‍රණය වීම වලක්වා, බලය විභජනය කර සෑම දෙනාම (මහ ජනතාවද ඇතුළුව) වගකීමක් සහිතව වැඩ කරන තරමට, අපේ රට නියමිත සහ සැබෑ සංවර්ධනයක් කරා ගෙන යන්නත්, ඒ සංවර්ධිත රටේ , සැබවින්ම සංවර්ධනය වූ පුද්ගලයෙක් ලෙස හැසිරෙන්නටත්, ඔබට හැකිවේවි. ඔබ 8 වෙනිදා ගනු ලබන තීරණය කුමක් වේවා, එය ඔබේ ඉදිරි වසර 6 හෝ 8 පිළිබඳවම තීරණය කරාවි. ඔබේ වයස ගණන් කර බලන්න. ඔබ තරුණ වියේ නම්, ඒ වන විට මැදිවියට කිට්ටු වී ඉඳීවි. ඔබ මැදි වියේ නම්, මහලු වියට කිට්ටු වී ඉඳීවි. ඔබ මහලු නම් සමහර විට මේ ඔබේ අවසාන ඡන්දය වේවි.  අපි තීරණය ගත යුත්තේ, හෙට තරුණයක් වන, ළමයින් වෙනුවෙනුයි. තවමත් කුස තුළට පවා නොපිවිසි බිළිඳුන්ගේ හෙට දවස වෙනුවෙනුයි. ඔබේ ශක්තිමත් තීරණය වෙනුවෙන් ඔබේ පරමාධිපත්‍ය භාවිතා කිරීම ඔබ සතුයි. දේශයක පාලනය සහ දහම්පාසල් පොත පටලවා ගැනීමෙන්, අප අපට මෙන්ම රටට ද කරමින් සිටින සහ කරන්නට නියමිත අගතිය සුළුපටු නොවන වග පමණක් අපි මතක තබාගනිමු. නූඹේ තීරණය අවසාන තීරණයයි.