2015 අවුරුද්ද ආරම්භ වෙන්නෙ ජනාධිපතිවරණ උණුසුම එක්කමයි. දේශපාලනය නම් තේමාව අද වන විට හැම තැනම කතාවෙනවා. හැබැයි අද රෑ දොළහෙන් පස්සෙ, ජනාධිපතිවරණය හෝ අපේක්ෂකයන් ගැන කතා කිරීම සියලු ජන මාධ්‍ය තුළින් හා සන්නිවේදනයන් තුළින් නීත්‍යානුකූලව අවසන් වෙන්න ඕනෙ. එහෙත් සමාජ ජාල වලට නම් මෙම නීතිය බලපවත්වන්න අමාරුයි. ඒ තොරතුරු ප්‍රකාශ කරන්නන් ස්වාධීන වීම නිසා සහ නියමිත මෙහෙයවන්නෙක් නැති නිසා. ඒත් නීතියට අනුකූලව ජනාධිපතිවරණය ගැන කතා කිරීම අද මැදියම් රැයෙන් නවතිනවා නම්, එය ඉතාම වටිනවා. මිනිසුන්ට හිතන්න කාලය ඕනෙ කියලා මම විශ්වාස කරන්නෙ නෑ. ඒත් සිතිවිලි වෙන් කරගන්න කාලයක් ඕනෙ. අද මැදියම් රැයේ ඉඳන්, 8 වෙනිදා පාන්දර වෙනතුරු අතර මැද දවස් දෙකේ, දැනුවත් අයට පුළුවනි නම් කියාදෙන්න" මිනිස්සුන්ට රට ගැන, දේශපාලනය ගැන, මෙතෙක් පැවති ඉතිහාසය ගැන, ලෝකය ගැන, සමාජයට ආර්ථිකයට දේශපාලනයට ජනාධිපතිවරණයක තීන්දුව බලපාන ආකාරය ගැන, එයයි වැදගත්ම මාධ්‍ය කාර්යභාරය වන්නේ.
8 වෙනිදා කුමන අපේක්ෂකයා දිනාවිද කියලා, තවමත් අපි දන්නෙ නෑ. ඒ එය තව දවස් දෙකකට එහා අනාගතයේ පැවැත්වෙන සිද්ධියක් නිසා. එහෙත් අද වෙනකොට ජෝතීර්වේදීන්, එක් එක් අපේක්ෂකයාගේ ජයග්‍රහණය අනිවාර්යෙන්ම සිදු වන බවට දෙපිල බෙදිලා මත පළ කරනවා. අද වෙනකොට ශ්‍රී ලංකාවෙ සමාජය පවතින ස්ථානය ගැන විවෘතව සලකා බැලුවොත් ජෝතිර්වේදියෙක්ගෙ මතයකට රටේ විශාල සිවිල් බලයක් තියෙනවා. බලන්න අද ලංකාවේ පුවත් පත් දිහා. එක පෙළට පිටු වල කොටු කර කර හිර කරමින් දැමූ නීච කුල වශී බන්ධන කරන යකැදුරන් ගැන දැන්වීම් අපි කෙතරම් දැක තිබෙනවාද? හැම ඉරිදා පත්තරයකම වගේ, ලග්න පලාපල වලට සහ භූතයන්ට වෙන්වුණු පිටුවක් හෝ කිහිපයක් තියෙනවාමයි. සමහර පුවත්පත් සමඟ වෙනම ජෝතිෂ්‍ය අතිරේකත් ලැබෙනවා. ජෝතිෂ්‍ය කියන්නෙ ගණිතයක්. එය ග්‍රහ තාරකා අනුව මිනිස් පදනම් කරලා කරපු එක්තරා ගණිත ක්‍රමයකින් තුන්කල් දැකීමක්, අනෙක් බලි බන්ධන ආදියෙ ත්, සත්‍ය අසත්‍යතාව අඩු වැඩි වශයෙන් ඇති. නමුත් මේ හැම අනාවැකියකින්ම කියවෙන්නෙ පවතින තත්වයක් මිස නිර්මිත තත්වයක් නෙවෙයි. නිර්මාණය කරන්නෙ මිනිසායි. මිනිසාගේ තීරණයයි. ජෝතිෂ්‍යට හෝ ජනාධිපතිවරණ ප්‍රචාරණ වැඩසටහන් වලට හෝ අපේ සිතීමේ ශක්තිය මොට කරන්නට දිය යුතුද?
දේශපාලන ප්‍රචාරණ කලාවක් නිර්මාණය විය යුත්තේ ෆැන්ටසිය මතින් හෝ හුදු වෛරය මතින් නොවෙයි. ඒවා නිර්මාණය විය යුත්තේ කරුණු හා ප්‍රපංචයන් පදනම් කරගෙනයි. මෙවර දුසිමකට අධික ව සිටින ජනපති අපේක්ෂකයන් අතර වැඩි ජනප්‍රියත්වයට පත් අපේක්ෂකයන් දෙදෙනා අතර තරඟය පමණයි මාධ්‍ය වලින් පවා අපට පෙනෙන්නේ. එය ඕනෑම රටක සාමාන්‍යය ලෙස සිදුවන බව උපකල්පනය කරමු. එහෙත්, එහෙත් ඇතැම් අපේක්ෂකයෙක් ප්‍රචාරණය කරන දැන්වීම් තුළ තමන්ගේ ප්‍රතිපත්ති සම්බන්ධව බොහෝවිට දකින්නට ලැබෙන්නෙ නෑ. රූකඩ නැටවීම්, ආඬි හත්දෙනාගෙ කැඳ හැලිය ආදී කතන්දර වලින් එකිනෙකාට අපහාස කරමින් එක් අයෙක් තම ප්‍රචාරණය මෙහෙයවනවා. මෙවන්, අපහාස නූගත් සමාජයක් අවරණය කිරීමට යොදාගන්නා උපක්‍රම මිස බුද්ධිමත් දේ නෙවෙයි.
නූගත් සමාජය තවමත් වෙසෙන්නේ, පශ්චාත් යටත් විජිත යුගයේ. උදාහරණයක් ලෙස, ඔවුන් තවමත් ප්‍රවේණි දාස මානසිකත්වය හිතෙන් අත්හැර නෑ. එවන් මිනිසුන් තවමත් බලාපොරොත්තු වන්නේ, සුද්දාට දොස් කියන, සරම අඳින, වෙලට බහින , උඩ රැවුල වවන රජෙක්. ශ්‍රී ලංකාවේ රාජ පාලනය ශ්‍රී වික්‍රම රාජසිංහ රජුගෙන් අවසන් වෙනවා. අද වෙනකොට ලෝකයත් රජවරු කියන සංකල්පය සම්ප්‍රදාය තුළට මිස පාලනය තුළ ප්‍රතික්ෂේප කර අවසානයි. වර්තමානය වනවිට, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය නැමති සංකල්පය මෙතරම් ප්‍රශ්නකාරී වීමට, වර්තමාන පාලකයන් පොළඹවන ලද්දේත්, අප තුළම පවතින සහ පැවති මේ “ මහරාජාණනි මානසිකත්වයමයි. වර්තමානයේ නායකයෙක් පත්කර ගැනීමේදී, පුද්ගලයන්ගෙ පුද්ගලික ප්‍රතිරූප කෙරෙහි විශ්වාසය තැබීමට අප ගන්නා මෝඩ තීන්දු යම් දවසක ඔවුන්ට සහ ඔවුන් නියෝජනය කරන කල්ලි වලට බලය අභාවිත කරන්න උදව්වක් වෙනවා. ඒ නිසා සැමවිටම පුද්ගලයන්ට වඩා ක්‍රමවේදය ගැන විශ්වාසය තැබිය යුතුයි. වැඩි සංවිධාන ගණනක එකමුතුවක් සැමවිටම පුද්ගල ඒක බල කේන්ද්‍රයකට වඩා ප්‍රබල වන්නේ මේ න්‍යාය නිසයි.
පුද්ගලයෙකුට ඇති ප්‍රබල කැමැත්ත හෝ අකමැත්ත නිසා පරමාධිපත්‍ය වැනි තීන්දුවක් ලෙහෙසියන් ගන්නා අපට, නිවීසැනසිල්ලේ දුක් විඳින්නට වෙන බව අප මතක තබාගත යුතුයි. අපි කෑමක් කනකොට, පිරිසිඳු මිල අඩු හොඳම කඩය හොයනවා. ඇඳුමක් ගන්නකොට, ඇඟට නියමිත, තැනට ගැළපෙන හොඳම ඇඳුම ගන්න උත්සාහ කරනවා. ඒ ද්‍රව්‍ය. අපි සේවාවන් ගැන හිතමු. අපිට ගුරුවරයෙක් වුවමනා නම්, නීතිඥයෙක් වුවමනා නම්, වඩු බාස් කෙනෙක්, කොන්තරාත්කරුවෙක් වුවමනා නම් අපි ඒ ගැන කොයිතරම් හිතනවාද? කොයිතරම් හොයනවාද? අපේ තාත්තාගෙ මේසෙ හදපු වඩු බාස් ගෙ පුතා වඩුවෙක් කියලා ඔහුට කියලා අපේ මේසය අනිවාර්යෙන් හදවා ගන්නවාද? නැහැ නේද? එහෙම නම් ඇයි දේශපාලනය වෙනුවෙන් පමණක් අපි වගකීම් රහිත තීරණ ගන්නෙ? එක පාරක්වත් අන්ධ විදිහට ලකුණු කරන පරම්පරා ඡන්දයෙන් වෙනස් වෙන්න අපි බය ඇයි?
අපි වෙනස් වෙන්න බය ඇයි? මේ බය අපේ ජාන හරහාම දිගින් දිගටම අපි එක්ක ආපු සාපයක්. රජුන්ගෙන් සුද්දාට යද්දි අපි ඒ වෙනසට බය වීම සාධාරණයි. ඒත් සුද්දාගෙන් අපට බලය එද්දිත් ඒ වෙනසට බය වුණ මිනිස්සු ලංකාවෙ හිටියා. අපි හැම වෙනසකටම බයයි. පවතින සම්ප්‍රදාය වෙනස් වෙනවාට මේ තරම් අපිව බය කරන්න මාධ්‍යත් ලොකු කාර්ය භාරයක් ඉටු කළා. වෙනස් වීම් නිසා දුක්ඛදායක ඉරණම් වලට පත් රටවල් සහ ඒ ආස්ථා අපිට පෙන්වලා අපි බය කරන්න ඔවුන්ට හැකි වුණා. එහෙත් ඔවුන් අපිට නොපෙන්වූ යහපත් වෙනස්වීම් වුණු රටවල් සිය ගණනක් තියෙනවා. අවස්ථා දහස්ගණනින් තියෙනවා. ක්‍රමවේදය සැමවිටම ප්‍රශ්න කරන්න තරම් නිර්භය ජනතාවක් ඉන්නවා නම් ඇයි වෙනස්වීම් වලට බය වෙන්නෙ? මිනිස්සු දේශපාලනිකව නූගත් වෙන තරමට, නොසැකිලිමත් වෙන තරමට ආණ්ඩු මිනිස්සුන්ව නටවනවා.
ආණ්ඩු තියෙන්නෙ වැඩකරන්න. පාරවල් හැදීම, පාලම් හැඳීම, පාසල්, රංග ශාලා, වරාය ,ගුවන්තොටුපොළ මේ කොයි දේ හැදීමත්, ආණ්ඩුවක සාමාන්‍ය කාර්යභාරය. ඒවා ඡන්දයකට කොහෙත්ම ආදාළ නෑ. මෙතෙක් පැවති ක්‍රමවේදයේ ප්‍රශ්නය තිබෙන්නේ, අත්‍යාවශ්‍ය දේ අවශ්‍ය තැනට, දූරින් අවශ්‍ය වන බොහෝ දේ ලබා දීමයි. උදාහරණයක් විදිහට, අපි හොඳටම බඩගින්නේ ඉන්න වෙලාවක, අපිට ඕනේ ආහාර මිසක් ලස්සන මල් බඳුනක් තියපු මේසයක් නෙවෙයි. සංවර්ධනනය වෙමින් පවතින රටක, පුංචි පුංචි අක්කර කිරිපයක තැන් කිහිපයක් සංවර්ධිත රටක හුරුවට හදනවාට වඩා, මූලික අවශ්‍යතා මුලින්ම ඉටු කිරීම කොයිතරම් වටිනවාද? ලංකාවෙ මිනිස්සුන්ට දේශපාලනිකව, සමාජීයව , ආගමිකව වෙනස් වීම සහ අන්‍ය මත ගරු කිරීම ඉගැන්විය යුතු තත්වයකයි ලංකාව තිබෙන්නෙ. මේ සඳහා පත්වෙන ආණ්ඩුවලත්, පත්කරන ජනාතාවගේත් දෙපිරිසේම මනා උනන්දුව ලැබෙන්න ඕනේ.
කොහොමවුණත්, යුද්ධය ඉවර වුණ බව අපි විශ්වාස කළත්, අපේ රට ආරක්ෂිත නෑ. යුද්ධය ඉවර කළාට ඉන් එහා ජාතික සමගිය සහ ඉතිරි සාධාරණතා ගොඩ නැගිලා අක්‍රමිකතා අඩු කරන්න තවමත් ක්‍රියාත්මක වෙලා නෑ. සමහරවිට එය තවත් ප්‍රබල අර්බුදයක අත්තිවාරම වෙන්න පුළුවන්. සිංහල අවුරුද්දට, චිත්‍රපට දෙකතුනකට, ඇඩ් හතර පහකට පෙන්වන ෆැන්ටසිවාදී ජාතික සමගියට එහා ගිය ගැටලුවක් මේ රටේ තියනවා. තවම මේ රටේ ප්‍රබලව භාෂා ප්‍රශ්නය තිබෙනවා. ඉඩම් ප්‍රශ්නය තිබෙනවා. මහ ජාතිය හා සුළු ජාතිය කියන වෙනස තිබෙනවා. හැමවිටම අනෙකා යැයි, වෙනත් ජාතින් කෙරෙහි අඩුවක් අපි කරනවා. නැහැ. මේ සිල්ලම අපි. වෙනස් විය යුත්තේ පාලකයන් නොවෙයි අපියි. අපි පාලකයන්ට බිය විය යුතු නෑ. පාලකයන් බිය විය යුත්තේ අපටයි. අපේ බදු මුදල් වලින් ඔවුන් කරන සියල්ල දැනගැනීමේ අයිතිය අප සතුයි. ඒවා විවේචනයේ අයිතිය අපි සතුයි. අපට අවශ්‍ය දේ ලබා ගැනීම් අයිතිය අප සතුයි. සැවොම එක් වී අවශ්‍ය සමාජය නිර්මාණය කරගතහොත්, ජාතීන් ලෙස කිසිවෙකුටත් වෙන වෙනම යුතුකම් ඉටුකරවා ගැනීමට අවශ්‍ය නොවේවි.
මහ බලයක් එක් තැනකට සංකේන්ද්‍රණය වීම වලක්වා, බලය විභජනය කර සෑම දෙනාම (මහ ජනතාවද ඇතුළුව) වගකීමක් සහිතව වැඩ කරන තරමට, අපේ රට නියමිත සහ සැබෑ සංවර්ධනයක් කරා ගෙන යන්නත්, ඒ සංවර්ධිත රටේ , සැබවින්ම සංවර්ධනය වූ පුද්ගලයෙක් ලෙස හැසිරෙන්නටත්, ඔබට හැකිවේවි. ඔබ 8 වෙනිදා ගනු ලබන තීරණය කුමක් වේවා, එය ඔබේ ඉදිරි වසර 6 හෝ 8 පිළිබඳවම තීරණය කරාවි. ඔබේ වයස ගණන් කර බලන්න. ඔබ තරුණ වියේ නම්, ඒ වන විට මැදිවියට කිට්ටු වී ඉඳීවි. ඔබ මැදි වියේ නම්, මහලු වියට කිට්ටු වී ඉඳීවි. ඔබ මහලු නම් සමහර විට මේ ඔබේ අවසාන ඡන්දය වේවි. අපි තීරණය ගත යුත්තේ, හෙට තරුණයක් වන, ළමයින් වෙනුවෙනුයි. තවමත් කුස තුළට පවා නොපිවිසි බිළිඳුන්ගේ හෙට දවස වෙනුවෙනුයි. ඔබේ ශක්තිමත් තීරණය වෙනුවෙන් ඔබේ පරමාධිපත්‍ය භාවිතා කිරීම ඔබ සතුයි. දේශයක පාලනය සහ දහම්පාසල් පොත පටලවා ගැනීමෙන්, අප අපට මෙන්ම රටට ද කරමින් සිටින සහ කරන්නට නියමිත අගතිය සුළුපටු නොවන වග පමණක් අපි මතක තබාගනිමු. නූඹේ තීරණය අවසාන තීරණයයි.
නියමයි... තර්කානුකූලයි... මේ විදියට හිතන්න පුළුවන් මිනිස්සු ගොඩනගන එක තමයි අපේ මූලිකම වැඩේ විය යුත්තෙ නංගි.....
ReplyDeleteකරුණු කාරණා වලට විවාදයක් නැතුවම එකග වෙනවා.. අපි බලාගෙන ඉමු..
ReplyDelete