මහ පොළවේ ඉඩ නැති නම් වලාකුළකට යමු

10/25/13

-230- දැරියක්, දරුවෙක් සහ තවත් දරුවෙක්


ඊයෙ පටන් ගත්තු research එකක අන්තිම කොටස ලියලා ඉවර වුණාම දැනෙන්න පටන් ගත්තෙ හිස් කමක් එක්ක එකතු වුණ අමුතු පාලුවක්. පුංචි පහේ හැන්දෑ රසිතියාදුවකට හිත දෙන මේ වගේ අපූරු අවස්ථාවක් මඟ හරින එක අපරාධයක් නිසා, සැහැල්ලු ඇඳුමකුත් ඇඳගෙන මම කණ්ණාඩිය ළඟට ආවා.

කණ්ණාඩියෙන් දකින මගේ මුහුණේ වෙහෙස, මට මාවම ඉක්මනට එපා කරපු නිසා අරමුණක් නැති හැන්දෑ සවාරියට හදිස්සියෙම අරමුණක් එකතු වුණා.  සැලෝන් එකට යාම නිසා මගෙ මූණ ලස්සන වීම කොහොම වෙතත්, මගෙ හිතට ඒවායෙන් සැනසීමක් දෙනවා කියලා දවසක් ඔහු කියපු දේ සිතට නැගිලා ආපු හිනාවත් එක්කම මම එළියට බැස්සා.



හන්දියෙන් හැරෙන මොහොතෙ, වයස අවුරුදු දහයක විතර දරුවෙක්, බස් රථයෙන් බැස්සා. පාසැල් ඇඳුම පිටින්. ඒ මොහොතෙ ඔහු ජංගම දුරකථනයෙන් ගේම් එකක් ගහනවා. පාරේ ගලක්, ගහක් වැලක් මනුස්සයෙක් ගැන කිසිම අවධානයක් යොමු නොකර තමන්ගෙ ජංගම දුරකථනය දෙස බලාගෙනම ගමන් කළත්, කිසි අතුරු ආන්තරාවක් නැතුව ඔහු පාර දිගේ යනවා. සෙසු දරුවන් කිහිප දෙනෙක් ඔහුව පසු කරගෙන ගියත්, ඔවුන් ගැන කිසිම තැකීමක් මේ දරුවාට තිබුණෙ නෑ. ජංගම දුරකථනය ඔහුගේ අවධානය ඒ තරම්ම ග්‍රහණය කරගත්තා. නොපෙනී යන තෙක් ඔහු දෙස බලා සිටිව මම, නැවත මගේ ගමන ආරම්භ කළා.

සැලෝන් එකේ පඩිපෙළ ළඟදි, මම වේගයෙන් ආපු දෙදෙනෙකුට ඉඩ දුන්නා. මැදිවියේ මවක් සහ වයස අවුරුදු අටක පමණ දැරියක්, හීනි පඩිපෙළේ මාව පෙරළගෙන ඉහළට ගියා. ඔවුන් පසු පසින් ගිය මමත් සැලෝන් එකට ඇතුළු වුණා.

ඒ දැරියට පාසලෙන් කොණ්ඩෙ ගොතන්න කියලා ගැමි ළඳකට ඇය අද රඟපානවලු.. කොස්ටියුම් එක ගෙදරින් එනකොට ඇඳගෙනම එන්න කියලා. ජාත්‍යන්තර පාසල් එහෙමයි තමයි. මොකද එක ළමයෙක්ව එක Item එකකට වඩා තියන්නෙ නෑනෙ. අනික ඇඳුම කලින් නිර්මාණය කරලා දුන්නාම අම්මාට තියෙන්නෙ අන්දාගෙනම එක්කගෙන එන්න.

මේ අම්මා කොණ්ඩෙ ගොතන්න දන්නෙ නැති නිසා දරුවාගෙ කොණ්ඩෙ ගොතා ගන්න සැලෝන් එකට ඇවිල්ලා. කොහොම වුණත් එහෙන් මෙහෙන් කෑලි කැපූ දැරියගෙ කොණ්ඩය සෑහෙන ප්‍රරිශ්‍රමයකින් එකතු කළ අයුරු පෙන්වලා, කොණ්ඩෙ ගොතලා රුපියල් පන්සියයක් ගන්න සැලෝන් අක්කා දිහා මම උපේක්ෂා සහගතව බලාගෙන හිටියා.

කොණ්ඩෙ ගොතන්න ඉගෙන ගැනීම ජාත්‍යන්තර පාසල් සිසුවියන්ට අත්‍යාවශ්‍ය නැති නිසා, මෙහෙම අවස්ථාවකට රුපියල් පන්සියයක් වියදම් කිරීම කොණ්ඩෙ ගොතන්න ඉගෙන ගන්නවට වඩා ලෙහෙසි ඇති බව මට හිතුණා. සල්ලිකාර මවකට, ඒක අනික සුළු දෙයක්.

ඉතින් තමන්ගෙ වැඩේ කරගෙන ඔවුන් පිටවෙලා ගියා. ඉන්පස්සෙ මට අවශ්‍ය දේවල් ටිකත් හෙමින් සීරුවෙ කරවාගෙන පැයකට දෙකකට පස්සෙ මමත් නැවත පාරට ආවා.

ගෝ එකක් ගන්න ඕනෙ කමටයි රස්තියාදු ගැසීමටයි ඇති හොඳම තැන් වලින් එකක් වෙච්ච ෆුඩ් සිටි එක ඇතුළට ඉන්පස්සෙ මම රිංගුවා.

භාණ්ඩ අතර ඇවිදිමින් එහෙත් ඒ කිසිදු දෙයක් නාල්ලමින් සිටි දරුවෙක් මගෙ ඇසට හමුවුණා. ඔහු දෙස මඳ වෙලාවක් බලා සිටිය මම , මට අවශ්‍ය මැගසින් එක අරගෙන පිට වෙනකොට..ඔහු තනියම ෆුඩ් සිටියෙන් පිට වුණා දැක්කා...වයස අවුරුදු දහයක් පමණ වූණු ඒ දරුවා මගේ පාරෙම මට සමාන්තරව දැන් මා හා ඇවිද යනවා. අවට පෝස්ටර් කියවමින්, කඩ ලෑලි අතර නවතිමින් ඉතාම විමසිල්ලෙන් එහෙත් හෙමින් ඔහු ඔහුටත් නොදැනී ඉදිරියට යනවා...

මේ මොහොතේ මගේ මග ඔහු යන මග නොවූ නිසා මම හන්දියෙන් හැරුණා. ඔහු තවත් ඉදිරියට ගියා.. ඒත් මම ඒ පාර දිගේ ගියොත් නිතරම නවතින හාවො විකුණන කඩේ ළඟ ඔහුත් බාග වෙලාවට නවතින්න ඇති කියලා මට හිතුණා.



මගේ ළමා කාලය පටන් ගත් අවධියේ ම වෙන්ව ගිය  වෙල් යාය, පිණි කැකුළු, නෙළුම් පෙති, මදටිය ගාල හෝ නීල කොබෙයියන්  ඔහු මෙන්ම පසු පරම්පරාද කිසි දිනෙකත් නොදකින බව ප්‍රත්‍යක්ෂ නිසාවෙන් එම ගීයෙන් මෙපමණක් ලියා තබමි.


ඔහුට මුවාවී...පාසල් යන්නේ.......

මා දැයි නිකමට මට සිතුනා.........

10/18/13

-229- Just Another Story


ලියන්න කියලා හදවත බල කරන අවස්ථා වල නොලියා සිටීමට මම පුරුදු වුණේ ලියන්නට පටන් ගත්ත මුල් කාලයෙ. ඒකට හේතුව මා ලියන දෙයින් මා එළියට එයි කියලා මට ම දැනෙන අස්ථානගත බයද ලැජ්ජාවද එහෙම නැත්තම් වෙන මොකක් හරි දෙයක් ද කියලා වැඩි දුර හිතන්න වුවමනාවක් තිබ්බෙම නෑ.  ඒ කොහොම වුණත් ලියන්න බල කරන හැම වෙලාවකම චිත්‍රපටියක් එහෙමත් නැත්තම් පොතක් පෙන්නලා මගෙම හිත රවට්ටලා දාන්න පුළුවන් කුරිරු හැකියාවක් සහජයෙන්ම මට ලැබිලා තිබුණා. අඩුම තරමෙ ඒ කිසිවක් විසින් මගෙ ලිවීම සම්පූර්ණයෙන් නතර කිරීම නොකළත් ඒ දේවල් වලට සෑහෙන්න හැකි වුණා මගෙ ලිවීම විකෘති කරන්න. ඒ කතාව එතැනින් ඉවරයි.

හුඟක් වෙලාවට හදවත නිදහස් කරන කෙනෙකුට තාම තුළම කල්පිත නිර්මාණය කිරීමේ සීමාව තමන් නොදන්න ඉසව්වක් කරා වේගෙන් රැගෙන යන්න පුළුවන් කියලා මම සෑහෙන්න විශ්වාස කරනවා. කෙනෙක් ඒ වාගේ මනඃකල්පිතයක් ඇතුළෙ කොයි තරම් දුර ගියත් අතරමං වෙනවා කියලා කවදාවත් මම හිතන්නෙ නෑ. ඒත් පෙරේදා හවස හතරහමාරට මගෙ ඒ විශ්වාසය බිඳුණා..

හැබැයි මෙන්න මෙහෙම ප්‍රත්‍යක්ෂයකට මම පැයක් ඇතුළෙ දි ආවා.

තමන් විසින් නිර්මාණය කරගන්නා කල්පිතමය සිතුවිලි හුයක ඕනෙකමකින් පැටලෙන කෙනෙකුට කවදාවත්, ඉන් මිදෙන්නට බැරිකමක් නෑ. ඒ ආරම්භයේ සහ අවසානයේ නිර්මාතෘ එක්කෙනෙක්ම නිසා. ඔහු හෝ ඇය එයින් මිදෙන්න අවශ්‍යද නෑ.

එහෙත් ඔබ මනඃකල්පිත ගොඩනැගීමක සිටිනා බව අනෙකෙකු දැන ගැනීම, ඔබේ කල්පිතයේ ඔබ අතරමං වී ඇති බවට අනෙකා විශ්වාස කරන ප්‍රධාන රීතියක් ඔබ වටා ගොඩ නගනවා.

තමන්ගෙ පරිකල්පනික සීමා අනෙකා සමඟ හුවමාරු කර ගැනීම නිසා තම සීමාව තමාට අහිමි වීම වගේම තව හුඟක් දේ වෙන්න පුළුවන්. ගොඩක් ඔබව පෙනෙන අයට තියෙන ගැටලුවක් මේ දෙක අතර වෙනස හඳුනා ගැනීමට ඇති නොහැකියාව. මොකද ඒ අය ඔබව දකින්නට උත්සාහ නොකරන නිසා.

යථාර්ථයේ තියෙන නරුමවාදි ගතිය සරලවම කියනවා නම් ස්වකීය ආත්මයේ තිබෙන සැර ඇත්ත බාල කරන්න අරුමැසිවාදයට පුළුවන්. හරියට අරක්කු වලට දමන සරක්කු වගේ. හැබැයි අරුමැසිවාදය එළි දැක්වීමේදි පරිස්සම් නොවුණොත්, කෙනෙක් එය අපේ යථාර්ථය ලෙස භාර ගනීවි. ජීවිතේ මිනිස්සු පරිස්සම් විය යුත්තෙත්, පරිස්සම් නොවෙන්නෙත් ඔතනදි.

ඔය වගේ හුඟක් දේවල් එක පෙළට හිත ඇතුළට ආ හැටි කල්පනා කරන මට හිතුණෙ, තමන් තුළ ගොඩ නැගෙන සිතුවිලි වල විශ්වාසය බිඳ වැටෙන හැම වෙලාවකම කළ හැකි හොඳම දේ, මෙලොව තමන්ගේ සිතුවිලි වැඩියෙන්ම තේරුම් ගෙන ඇති පුද්ගලයාට කතා කිරිම කියලයි.
සමහර විට ඇය හෝ ඔහු ඔබේ කවුරු වුණත්...
.
.
.

Please think twice before updating your life as a Facebook status. Because it will be useful to others to understand your distance of fantasy & reality.





10/14/13

-228- සුදු අප්පොගෙන් විකටර් සුරතිස්සට ලියුමක් (සෙංකොටිටං)

සෙංකොට්ටං අයිති කරු වන මහින්ද ප්‍රාසාද් මස්ඉඹුල මහතා මැවූ රිදී විට චරිත අතරින් භෞතිකව පලා ගොස් කොළඹ මුල් බැසගත් බබා හේනයා සඟවා ගත් අසූ වියැති වික්ටර් සුරතිස්සට සුදු අප්පොගෙන් ලියමනක්. 

.................

2006 සැප්තැම්බර් 30 වනදා නාගොල්ල වලව්වේ සිට,

කිඹොල්කැටියේ ඥාණවිමල හිමිගෙන් ලද තොරතුරකට ලියමි.

මේ ලිපිය ලියන මගේ නම, රවින්ද්‍ර සිරිවර්ධන යැයි පැවසුවහොත් ඔබට එය බොහෝ නුහුරු වන බැවින් නාගොල්ල වලවුවේ සුදු අප්පු ලෙස මම ඔබට පළමුව මා හඳුන්වා දෙන්නෙමි.

මම උපන්නේ නාගොල්ල වලව්වේ ය. මාගේ පියා පිල්ප් සිරිවර්ධනය. එය මගේ පියාගේ, හැබෑ නම නොවන බව දන්නා අය සියල්ලෝම පාහේ දැන් මිය පරලොව ගොස් ය. හදිසි හෘදයාබාධයකින් සැට හැවිරිදි වියේදී ඔහුද කලුරිය කළ ඇවෑමෙන්, සිරිවර්ධනවරු මිස, වහුම්පුරය පරම්පරාවේ, පෙබානිස් ගැන දන්නා අයෙක් සිටිති යැයි, මම නොඅදහමි.

මගේ පියා පෙබානිස් ය. දැන් ඔබට ඒ කවුදැයි ගැටලුවක් මතුවී ඇතැයි මම සිතමි. ඔබගේ මෑණියන්ගේ එකම නැඟණිය වන හීං රිදී හෙවත් මහ හාමිනේ පිලිප් සිරිවර්ධන වූ පෙබානිස් ගේ මව් ය. බාබානිස් හෙවත් අපේ සීයා තරුණ වියේදීම මිය පරලොව යාමෙන් පසු, මගේ අත්තම්මා වන හී රිදී තම එකම පුතු දුක සේ හදා වඩා ගත් බව මට අත්තම්මා කුඩා කල පවසා ඇත.

මගේ පියා වන පෙබානිස් වයස අවුරුදු පහළවක් තරම් කාලයේ කොළඹට පැන ගොස්, වෙළෙන්දෙක් වී ගමට පැමිණි බවත්, සින්න වීමට යමින් තිබූ නාගොල්ල වලව්ව, සිනක්කර මුදලට ගත් බවත්, වර්තමානයේ මෙහි සිටිනා බොහෝ අය නොදනිති. නාගොල්ල අප්පොලාට සිදුවන අවනම්බුවෙන් බේරීමට, ඔවුන්ගේ ඉල්ලීම පිටම, එම පවුලේ, බාල දියණිය විවාහ කරගත් මගේ පියා, පිලිප් සිරිවර්ධන වූයේ එතැන් පටන් ය. තරුණ කල නොවිදිනා දුක් විඳි හීං රිඳී අත්තම්මාද මිය පරලොව ගියේ රන් සිවි ගෙයකින් මහ හාමිනේ ලෙසය.

දැන් මට ඔබට මහප්පා කිව හැකියැයි මම සිතමි. වික්ටර් මහප්පේ මී මුත්තා ගෙනා කුඩා බෝ පැලය අද මහා වෘක්ෂයකි. නම් ගම් වෙනස් වුවද, ඒ ආවතේව කරනුයේ අපේම රුධිර ජාන මිස අන් පරම්පරාවක් නොවන බව දැන ගැනීමෙන්, ඔබ සතුටු වෙනු ඇතැයි සිතමි.

මිනිසුන් ගෙන් ගැහැට විඳගෙන , අහු කොන් වල දුක් විඳ විඳ, අනුරාධපුරයෙන් ගෙනා වීරප්පුලි හේනයාගේ බෝ පැලයට, අද තම දරුවන්ගේ විභාග සමත් කර දෙන ලෙස අඬා හැපෙනුයේ , එදා ඔබ මෙන්ම මගේ පියාටද පාසලේ දෘෂ්ටි මාත්‍රය පවා අහිමි කළ මිනිසුන්ගේ පසු පරම්පරාව මහප්පා මතක තියා ගනු ඇතැයි සිතමි.

එහෙත්, මගෙන් පරම්පරා දෙක තුනකට පසුව මෙන්ම, ඔබෙන්ද පරම්පරා කිහිපයකට පසුවද අපේ මුල් ගැන වෙනත් උන් නොව අඩුම තරමේ අපේ අය හෝ දැන ගනු ඇතැයි මට විශ්වාස කළ නොහැක.

එහෙත්, ඔවුන්ගේ ජාන වල පවතින අවිඥාණික හැඟීම් සමුදායක් ඒ අපුරු වූ සුවඳේ කතන්දරය ඔවුන්ගේ යටි හිතට ස්පර්ශ කරවනු ඇත.

මම
පුත්,
රවින්ද්‍ර සිරිවර්ධන
(නාගොල්ල වලව්වෙ සුදු අප්පො)



10/11/13

-227- හොඳම ලේලි

ඔබේ උකුලත මා නොවේ
මගෙ පුතු පමණි සුරතල් වුණේ
ඔබේ දෙතනේ එරන් කිරි
මගෙ හිමිට පමණයි හිමි වුණේ
එහෙත් ඔබ මගෙ දිවිය සරසන
මලක් මෙනි නැන්දණියනේ.................

විශාරද නන්දා මාලනියගේ හඬින් හැඩ වුණ මේ සිංදුව අහලා තියෙනවාද? මේ සිංදුව අහපු ගමන් හිතට එන්නෙ පොඩි කාලෙ ඉඳන් අපි අහපු නැන්දම්මා ලේලි ඝට්ඨනය.



අපි තවම යුවතියන් තමයි. ඒත් අපෙන් සියයට අනූ පහක් ම කවදා හරි බිරිඳක් වෙනවානෙ. ඉතින් නොමිලේම හැමෝටම නැන්දම්මලා කෙනෙක් ලැබෙනවා. හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා ජීවතුන් අතර නැති වුණත්, නෑනලා හෝ ඒ පාර්ශවයේ කවුරු හරි කාන්තාවක් සමඟ අපිට වසන්න වෙනවාමයි. ඒ හැමෝම නියෝජනය කරන්නෙ නැන්දම්මාව.

මේ අතර අපේ කෙනෙක් කියයි, අනේ මම නම් බැඳලාත් ඉන්නෙ අපේ ගෙදර. අපේ මහත්තයාව මගේ ගෙදර තියා ගන්නවා කියලා. එහෙම කිව්වත්, පස්සෙ එහෙම කළ හැකි වුණත්,  ප්‍රායෝගික ලෝකෙ චාරිත්‍රයට හරි ටික දවසක් මහත්තයාගෙ පැත්තෙ (මහ ගෙදර) ඉන්නම වෙනවා. අඩුම සතියක්වත්. ඒක ලංකාවෙ සාමාන්‍යයි.

නැන්දම්මා දිනා ගැනීම අමුතු කලාවක් කියලා හිතාගෙන ඉන්න අය වෙනුවෙන් ලියන්න හිතුණෙ ඒකයි. මඟුල් ගෙදර තරම්ම මේකත් මුලු ජීවිත කාලයටම වැදගත්.

බුදු හාමුදුරුවන්ගෙ කාලෙටත් කලින් ඉඳන්, නැන්දම්මා ලේලි ගැටලුව තියෙනවා. ඉතින් මේ වගේ වට පිටින් අතීතෙ පිළිබඳ සහ හිතෙන් මවා ගත්ත කතන්දර සීයක් දෙසීයක් විතර හිස පුරවගෙන තමයි අපේ යුවතියන් කුලගෙට යන්නෙ. ඒක ලොකු වරදක් වුණත්, ඒක වලක්වන්න ටිකක් අමාරුයි.
මේ ජීවත් වෙන සිස්ටම් එක එක්ක.

නුහුරු නුපුරුදු අලුත් තැනකට ගියාම සුපුරුදු ක්‍රමයෙන් මිදීමේ තෝන්තු ගතියක් ඕනෙම කෙනෙක්ට තියෙනවා. කාමර, ජනේල් රෙදි, ඇඳ රෙද්ද, මෙට්ටෙ විතරක් නෙවෙයි දොරින් දොර පවා වෙනස්. ජීවත් වෙන මුහුණුත් වෙනස්. අවට අසල් වැසියොත් වෙනස්. ඒ වගේම වටේ අය ප්‍රදර්ශන භාණ්ඩයක් වගේ හැම වෙලාවෙම බලනවා. එතන එකවරම අපේ ගෙදර කියලා නොදැනෙන්න පුළුවන්. ඒ ගෙදර පුරුදු වුණ සමහර පිළිවෙල වල් අපිට පුරුදු නැති වෙන්න පුළුවන්. ඒක සාමාන්‍ය දෙයක්.

උදාහරණයක් හිතමු. අපි උදේට හැමදාම කිරි තේ බොන අය කියලා. හැබැයි ඒ ගෙදර හැමදාම උදේට බොන්නෙ කොළ කැඳ. ඉතින් මේ වගේ දේවල් ඇත්තටම කෙනෙක්ට ලොකු ගැටලුවක් තමයි. ඒත් ඒක නැන්දම්මාගෙ ගැටලුවක් නම් නෙමෙයි. ඒක ඒ ගෙදර අයගෙ විදිහ. මේ දේ තේරුම් ගන්න පුළුවන් නම් ප්‍රශ්න ගොඩක් අඩුයි. ප්‍රශ්නය අපි තේරුම් නොගැනීම.

නැන්දම්මා ලේලි සිත් රිදවීමට බලපාන මුලිකම හේතුව පරම්පරා ගැටුම. ඒ කියන්නෙ දෙන්නා කාලයෙන් යුග දෙකක් නියෝජනය කරනවා. එතකොට ගොඩක් දේවල් කරද්දි මත දෙකක් යුග දෙකක් නිසා ගැටෙන්න ගන්නවා. ඒ වෙලාවෙදි අවස්ථානුකූල වීම තමයි අපේ දක්ෂ කම.

ලේලි විදිහට අපි අලුත් තැනකට ගියත්, එතන පිට තැනක් නෙවෙයි. හස්බන්ඩ්ගෙ අම්මා කියන්නෙ අපෙත් අම්මා. අපෙ අම්මාගෙ පරම්පරාවමයි ඒ අම්මාත් නියෝජනය කරන්නෙ. ඉතිං අපෙ අම්මා අපිට බැන්නම අපි ආයෙ ආයෙ රණ්ඩුවට යනවාද? ගස්සනවාද? දමල ගහලා කොහෙ හරි යනවාද? නැහැනෙ.

ඇත්තම හිතුවොත් අපෙ අම්මලා තරම් නම් හස්බන්ඩ්ලාගෙ අම්මලා කවදාවත් අපිට බනින්නෙ නෑ. අපෙ අම්මලා එක්ක උයද්දි හොද්දෙ ලුණු ඩිංගක් වැඩි නම් අපි කොච්චර බැණුම් අහනවාද? ඒත් හස්බන්ඩ්ලාගෙ අම්මලා කියයි, මේකෙ ලුණු වැඩියි දරුවො කියලා. එච්චරයි. එයා පිට කෙනෙක් කියලා හිතුවාම තමයි අපිට තරහ යන්නෙ. එයා හොඳින් කියන දේ පවා ගොඩක් ඇදේට පෙනෙන්නෙ.

ගිය ගමන් ඒ ගෙදර සම්ප්‍රදාය සහ මූලිකත්වය අතට ගන්න යන එක අපේ තරුණ යුවතියන්ට වෙන ලොකු වරදක්. අපි අම්මා කෙනෙක් වුණ දවසට තමයි තේරෙන්නෙ අම්මා කෙනෙක්ගෙ ආත්මාර්ථකාමි කම. අම්මා කෙනෙක් ගෙ ආදරය හරිම ආත්මාර්ථකාමි. විශේෂයෙන් පුතාලා කෙරෙහි. ඒක කොයි තරම් ප්‍රශ්න කාරී වුණත්, ප්‍රශ්න කරන්න සංස්කෘතික අයිතියක් අපිට නෑ. ඒක අවශ්‍යයත් නෑ. අපි  ඒ නිවසට යන්න කලින් අපේ හස්බන්ඩ්ගෙ තේ එක උදේට ගිහිං දුන්නෙ එයාගෙ අම්මා නම්, ඒ දේ ඇයට දිගටම කරන්න ඉඩ දෙන්න. මොකද මවට දරුවා ගැන විශාල සංස්කෘතිකමය අයිතියක් තියෙනවා. ඒක බලෙන් බිඳින්න ගියොත් ඇයගේ වෛරය වගේම නොසන්සුන් බව තිව්ර වෙනවා. හස්බන්ඩ් වුණත් ගැටලුවට පත් වෙනවා.

සාධාරණව පිළි ගන්න ඕනෙ තමයි අපි ඒ වගේ සුළු දේවල් වලට හරිම ආසයි. ඒත් ඒ සුළු කැපකිරීම නුදුරු අනාගතයෙ ලොකු සංහිඳියාවකට මඟ පාදනවා.

අම්මා තේ එක ගෙනියනවාද? කියලා අම්මාගෙ අතට තේ කෝප්පෙ දුන්නොත්, ඇය සියයට අනුවක් දුරට.. දුවම පුතාට ගිහින් දෙන්න.. ඔයා එයාව බලා ගන්න කියලා අයිතිය ඔබටම දෙනවා. ඒ වගේම, දුන්න ගමන් පාරට්ටු නොකර වගකීම ගන්න. වැඩිය අදින්න පදින්න ගියොත් නැතිවෙන්නත් පුළුවන්. වැඩි පුර ලකුණු දාගන්න ගිහින් නා ගන්න අය ඉන්නවානෙ.

කාන්තාවක් හැම වෙලාවෙම ආසයි, අනෙක් කාන්තාව තමන්ට යටින් ඉන්නවාට. ඒත් ඒ යටින් සිටීම තුළ යට ඉන්න කෙනාට වැඩි පුර මානසික වරප්‍රසාද ලැබෙන බව මතක තබා ගන්න.

ඉවුම් පිහුම් වලදි ඇයට සහය වෙන්න. මූලිකත්වය ඇයට දෙන්න. නිවස අස් කරද්දි, සැමියාගෙ ඇඳුමක් ඔබේ ඇඳුමක් ගැන පවා ඇගෙන් අදහස් විමසන්න. එවිට ඇය සතුටු වෙනවා. සමහර වෙලාවට ඔබව හැඩ කරන්න ඇය උදව් වෙනවා. ඇයත් අම්මා කෙනෙක්නෙ.



කවදාවත්, ඇයට අඟුණයි කියලා කෑම ගෙනත් හංගගෙන නම් කන්නෙපා. අම්මා මේවා කනවාද කියලා අහන්න. ඇයව හදන්න යන්න එපා. පසු කාලිනව ඇයට හොඳ නෑ කියලා පේන්නම කෑවාට කමක් නෑ.

අපේ පෙම්වතාව සිටි අවධියේ අප සැමියාගේ නොදුටු ගුණාංග, ඔහුගෙ හැසිරීම්, රුචි අරුචි කම්, ලෙඩ රෝග ගැන පවා අපට හොඳින්ම දැන ගත හැක්කෙ නැන්දම්මාගෙන්. අනේ බැන්දට පස්සෙ සැමියා  වෙනස් වෙලා කියන බිරින්දෑවරුන්ගෙන් සියයට අනුවක්ම තම නැන්දම්මා සමඟ යහ සහ සම්බන්ධයක් නොමැති අය.

හැකි තරම් නම්‍යශීලි චරිතයක් වුණොත්, ඉන්න තැන සතුටින් ඉන්න චරිතයක් වුණොත්, අපට ඕනෙම තැනක සතුටින් හිටිය හැකි. මේ කිසිම දෙයකට අනුගත නොවන නැන්දම්මලා නැතුවම නෙවෙයි. ඉවසිල්ලෙ හිතන්න. ඇය හැම කෙනා සමඟම අඩදබර කරන, කිසිම සුමුදු බවක් නැති කතක් නම් අපට ඇය හා සාමදාන වීමට කළ හැකි දේ අල්පයි. ඒ සඳහා ස්ථානෝචිත ක්‍රමයක් ඒ මොහොතේ සිතන්නටම වෙනවා. ඉවසීමයි වැදගත් ම.

ඇගේ වැරදි පිට තැන් වල කියන්න එපා. ඇයට පිට කෙනෙක් විදිහට සලකන්න එපා. අනිත් අය ඉදිරියෙත්, තනිව සිටියදීත් ඇයට ගරු කරන්න. අපිව අත් හැරියත් මව අතහරින්න මනුස්සයෙකුට බැරි බව සැම විටම මතක තබා ගන්න. ලේලිය මේ තරම් නම්‍ය ශිලි ඉවසිලි වන්ත සුහද කෙනෙක් නම්, නැන්දම්මාට ලොකු තරඟයක් දෙන්නම වෙනවා ගෙදර තමන්ගෙ තැන රැක ගන්න. නෑනලාට වුණත් එහෙමයි. හැමෝම හොඳ වෙන්න උත්සාහ කරනකොට දියුණු වෙන්නෙත් සතුටු වෙන්නෙත් එකම ගෙදර අය. ඔබේම පවුල.

ජීවත් වීම අමුතු කලාවක් නෙවෙයි. සරල සුන්දර කලාවක්. ඔබ ඔබේ පෙම්වතාට ආදරය කරනවා නම්, ටිකක් මේ ගැන හිතන්න.. බිරිඳක් වුණ දාට මේ දේවල් වැදගත් වෙයි. නැන්දම්මා එක්ක එකතු වෙලා හස්බන්ඩ්ව පොඩි එකා කරගන්නත් බැරි වෙන එකක් නෑ.


සදා දී නිති පැතූ සෙනෙහස
දුවක මෙන් මා සරසලා
මගේ දිවියේ දෙවනි මව වී
දෙවනි වර මා බිහි කළා....