නළල සහ බැංකුව හා ජීවිත

මේ දිනවල ඉතාම කාර්ය බහුල නිසා නවකතාවට හදවතේ සාහිත්‍ය කාමරයට වී සිටින්නට ලෙඩ නිවාඩු දුන්නත්, හදවත පුරා ඇවිදින ආත්මයක් කාර්යබහුල බව පසෙක තබා යමක් ලිවීමට  මසකට ආසන්න කාලයක් පුරා මට බල කරයි. මේ වෙලාවෙ මට මා කියවු කෙටි කතාවක් සිහිපත් වේ. ඒ නත්තල් ගස සහ විවාහ මඟුල නම් ෆියදොර් දොස්තයෙව්ස්කි ලියූ රුසියානු කෙටි කතාවයි. මගේ කතාවට රුසියාව සම්බන්ධ වන්නේ කෙලෙසදැයි දැන් ඔබ සිතාවි. එම කෙටි කතාව ලියන ලේඛකයා තමන් මුලින් ලිවිය යුත්තේ නත්තල් ගස ගැනද විවාහ මඟුල ගැනද යන්න හිතමින් වික්ෂිප්ත වෙයි. මමත්, මුලින්ම මගේ කතාව පටන් ගැනීමට  ලිවිය යුත්තේ ලහිරු ගේ නළල ගැනද? නොඑසේනම් බත්තරමුල්ලේ බැංකුව ගැනද යන්න පිළිබඳව වික්ෂිප්ත වෙමින් සිටිමි. නමුත් දොස්තයෙව්ස්කි සේ මම අතීත සිද්ධිය මුලින් නොකියමි. මම එහෙයින් වර්තමාන සිද්ධිය තෝරාගනිමි.

ඒ ජූනි 13 වැනිදාය. උදෑසන දෙකහමාර යනු, නින්ද මිනිසුන්ව හරි හැටි ග්‍රහණය කරගත් මොහොතකි. බත්තරමුල්ල මඳක් කලබල විය. සෙත්සිරිපාය නිවස්නය වූ ලංකා බැංකු ශාඛාවක මංකොල්ල තැතක් වැරදිණ. බොහෝ පුවත් සේම එයත් තටු ලැබ පැමිණ නිදි ඇඳෙන් පිබිදි විගසම උණුවතුර සමඟ මුවෙහි තැවරිණ. එය තවත් සාමාන්‍ය මංකොල්ලයක් විය. පුද්ගලයෙක් මරු මුවට පත් වුවත් එය තවත් මරණයක් විය. හමුදාවේ කෙනෙක් පලා විත් මෙවන් දෙයක් කළ බව ආරංචි වුණත් එයද සුලබ කතන්දරයක් බැවින් 15 වැනිදා තෙක් එයත් මුල්ලකට තල්ලු විය.

ජූනි 15 වෙනිදා මට කෙනෙක් හමු විය. ඔහු නමින් ශෂික. මගේ වයසේම පසුවූ ඔහු දුක් විඳි බව සටහන් කරන කර්කෂ බවකින් උපන් වෙහෙස මඟ හරවා සුපුරුදු ලෙස සිනා විය. ශෂික මට මුලින්ම මුණ ගැසුණේ එක වසරේ දී ය. නිතරම පන්තියේ දඟ වැඩ කරන ශෂික ගැන සමහර අවස්ථාව වල ගුරුවරු හිටියේ අධික තරහකිනි. එහෙත් නිතර පන්තියට එන , ළදරු පාසල් ගුරුවරියක වූ මගේ මව සහ ශෂික අතර අද වනතුරුත් ඇත්තේ ඉතා සුහද බවකි. මම පහ වසරෙන් ගමේ පාසලෙන් ඉවත්ව ගෝතමියට ගියත්, වසරකට දෙකකට වරක් මඟ තොටදී හමුවන ඔවුන් සමඟ පසුගිය සියල්ල කතා කිරීමට තරම් එකතු වන්නේ ඉතාම සතුටිනි.

මෙදා ශෂික හමුවී සිනා මුසු මුහුණින් කී දෙයක් මගේ සිත බොහෝ දුර සිතන්නට පෙළඹීය.
දන්නවද සුලක්කනා... ලංකා බැන්කු කේස් එකෙන් වෙඩි වැදිලා මැරිලා තියෙන්නෙ අර කෙට්ටු මහේෂ්...

පැරණි අහකට විසි කළ සිදුවීම තවමත් මගෙ හදවතේ උණුසුම් සිදුවීමකි. අද මහේෂ් බැංකුව කඩන්නට ගොස් මැරුම් කන බව එදා ඔහු නොසිතන්නට ඇත.

එදා ඔහුගේ වයස අවුරුදු නවයකි. මහේෂ් ගේ කෙට්ටු මුහුණේ හකු ඉලිප්පි කන් දෙකට හිරවී තිබිණි. දින දෙකක් පමණ නොසෙදූ කමිසයේ පෙරදා පෑන් ඉරි බලියක් එලෙසම විය. දහඩියත් සමඟ පෙර දවසක සෝදද්දී දැමූ නිල් දියර තැනින් තැනට එකතු වී තිබිණි.

ලහිරු සංඛනාත් සෙල්ලම් කරමින් සිටියේ සී සෝ එක ළඟ ය. මම පුරුදු පරිදී සෙල්ලමට යාමට තහනම් ලද්දෙන් පන්තියේ ජනේලයෙන් අවට නරඹමින් සිටියෙමි. ලිස්සන ලෑල්ලේ සිට දිව ආ මහේෂ් ගලක් උඩ විසි කරනුත්, අනතුරුව කෑගසමින් සංඛනාත් බිම ඉඳගනුත්, අවට සිටි අය එතෙන්ට රැස් වෙනුත් මට මතකය. ගල විසි කරනු මිස ඔහු ගල දමා ගසනු දුටු කෙනෙක් නැතත්, එදා ඒ දුගී වෙසට මැර කෛරාටික පෙනුමක් දුන් ගුරුවරු යක්ෂාවේසයෙන් හැසිරුණ හැටි මගෙ මතකයේ වෙයි.

පන්තියේ නායිකාව ලෙස මමත් එදා විදුහල්පති තුමා ළඟ සිටියෙමි. ඔහුව උරහිසින් අල්ලා ගුරුවරියක් දණහිස් පොළවේ වදින්නට තල්ලු කල හැටිත් ඔහුගේ දණහිස් වල නැගිටිද්දී ලේ තැවරී ඇති සැටිත් මම දුටුවෙමි. එදා ඔහු මැරයෙක් අපරාධකරුවෙක් බවට පාසලේ දී පත් වූයේ අත් වැරදීමකිනි. ඔහු මැරයෙක් වූයේ අත්වැරැද්දකිනි. අද වුවමනාවෙන් අපරාධයක් කළ ඔහුගේ දිවි තොර කරවූයේද අත් වැරදීමකින් යැයි මම සිතමි.  එය හරිම පුදුමයක් යැයි මට සිතේ.

වැරදීමකින් වත් ඔහුව පහේ පන්තියෙන් පස්සෙ මට මුණ ගැහුණෙ නෑ.. එහෙම වුණා නම් මට ඔහු එක්ක කතා කරන්න තිබුණා. එක වරක් ඒ ළමයාගෙ හිත සනසන්න තිබ්බා. ජීවිතේ කවදාවත් ඒ ළමයා මවකගෙ සෙනෙහසක් නොලබපු කෙනෙක් වග සමහරවිට කවුරුවත් නොදන්නවා ඇති. සමහර විට කාටවත් ඒක වැඩක් නැතිව ඇති...

බස් රේඩියෝ බ්ලොග් සින්ඩිය