අනේ මටත් අයියා කෙනෙක් හිටියා නම්!!

මම තව දුරටත් ලියන්න හිතුවා.... ලිවීමෙන් හිතේ තියන සතුට වැඩිවෙනවා වගේම ...බර අඩු වෙනවා.. සඳරු තමන්ගෙ නංගි ගැන ලියපු ලිපිය, දුකා අයියා තමන්ගෙ නංගි ගැන ලියපු ලිපිය දකිද්දි මට මහ ඉරිසියාවක් දැනෙනවා. මටත් අයියා කෙනෙක් හිටියා නම්, මා ගැනත් අනිවාර්යයෙන්ම ලියයි කියලා හිතෙනවා. ඇත්තටම එහෙම වුණා නම් අද මම කොයි තරම් ප්‍රීතිමත් කෙනෙක් වෙයිද?

මට අයියා කෙනෙක් හිටියා නම් කියලා මුලින්ම හිතුණෙ අප්පච්චි නැති රෑ වල අහස ගොරවන කොට. ­­­ඉස්සල්ලාම පාසලේ දී මාව නිතර බය කරපු අමාලිට මම “ මම අයියාට කියලා ගස්සනවා“ කියලා කොයිතරම් කියන්න ඇත්ද? පාසලේ පවුල ගැන ලියන්න දුන් හැම රචනාවකටම මම නිතරම මනංකල්පිත සොහොයුරෙක්ව එක් කළා.

ප්‍රාථමික වසර වල අම්මා නිතර පාසලට එන යන නිසා මගේ සහෝදර සිහිනයට එල්ල වුණේ දරුණු බාධාවක්.. අමාලි මට ගැහැව්වා... මට අයියා කෙනෙක් නැති වග අම්මාගෙන් දැනගෙන. එදා මම ඇඬුවා..

ඒත් ගෝතමියට ගියදා ඉඳන් මගේ හීනයට ඉඩ තිබ්බා.. රස රස කෑම ජාති ඔක්කොමල්ලා එකතු වෙලා...හදලා තම තමන්ගෙ පංගු ගෙදර ගෙනියනවා.. මේක නංගිට , මේ ටික මල්ලිට , අක්කාට නම් ඕනෙ නැහැ....මේ ටික අයියාට “ ඔය වගේ දෙබස් වලට සම්බන්ධ වෙන්න ඕනෑවට මමත් අයියා කෙනෙක් හදාගෙන උන්නා ... මගේ අයියාට මම නමක් තිබ්බා.. “විමුක්ති“ කියලා... හතේ අටේ පන්ති වලින් පස්සෙ නවයට එනකොට යාබද මිතුරියො තම මිතුරියන්ගෙ අයියලා ගැන හරි උන්නදුයි. ඒ නිසා ඒ සිහිනයත් යටපත් වුණා.

මගේ හිතේ තිබුණු සහෝදරයාට තිබුණෙ සාමාන්‍ය රූපයක්... මම කලු නිසා... අයියත් කලු වෙන්න ඕනේ.. මට වඩා අඟල් දෙක තුනක් උස වෙන්න ඕනේ....( මම කැමතියි මගේ අයියාගෙ මුහුණ, මට පෙනෙන නමුත් මට වඩා ඉහලින් තිබෙනවාට) ඔහුට තිබෙන්නට ඕනේ ලෝකෙ වෙනස් විදියට දකින්න පුළුවන් ඇහැක්..ඕනෙම දෙයක් සැහැල්ලුවෙන් බාර ගන්න සිනාවක් හා විශ්වාසවන්ත ඇස් දෙකක්. මම එහෙමයි මගේ සොයුරාව හදවතේ මැව්වෙ..

මට අයියා කෙනෙක් හිටියා නම්, අනිවාර්යයෙන් ආනන්දෙ හරි නාලන්දෙ හරි වෙන්න ඕනේ..නැත්තම් මා එක්ක ඉස්කෝලෙ එක්ක යන්න බැහැ. අපි නිතරම එක එක වැඩ වලට ආනන්දෙට ගියාම උන් අපිට දාන සමහර සවුත්තු, අයියලා ඉන්න එවුන්ට දාන්නෙ නැහැ...
මම දවසක් කොල්ලෙක් මට අනං මනං කියලා... උගෙන් ඇහුවා... “ වැඩියෙන් ගුටිකන්න කැමති 13 වසරෙන්ද? 11 වසරෙන්ද කියලා?“ එතකොට අයියායි, මල්ලියි දෙදෙනෙක් ඉන්නවා වගේ...නැද්ද?

තවම මම ළඟ තියෙනවා... මම අයියාටත් එක්ක එකතු කළ බොහෝ දේ... එදාට වඩා මට අද අයියා කෙනෙක්ගෙ වටිනා කම හොඳින් දැනෙනවා. .. නොයෙක් ආකාරයේ අවමාන, දුක් ගැහැට, නොසැලකීම් එනකොට අම්මාට ,අප්පච්චිට වඩා රැකවරණයක් සොයුරෙකුගෙන් ලැබෙනවා....ඒක මිල කරන්න බැහැ... පෙම්වතෙක්ට වත් ස්වාමිපුරුෂයෙක් වත් සොයුරෙකුට ළං වෙන්න වත් බැහැ. .... එහෙම කරන්න හැකි නම් එය අභියෝගයක්.. එයට හේතුව හැඟීමේ වෙනස හා සෙනෙහසේ වෙනස....සහෝදර සිහිනය ගැන මම දිගටම ලියනවා... හිතෙන හිතෙන වෙලාවට... මතක් වන මතක් වන වෙලාවට...එය මගේ හිතට සතුටක්....

නමුත් මට අමතක නොවෙනම රසවත් සිදුවීම හෙට ලියන්නම්.. 176 බසයකදි 6 වසරෙ සිදුවුණු සොඳුරු සිදුවීමක්...