කවි නොලියන ළමයින්ගෙ කවි

මම මේ ලියන්නෙ කවි නොවෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේ කවි ටික මෙතන ලියන්න හිතුණා...කැමති කෙනෙක් කියවන්න... (මේක ඇත්තටම සංරක්ෂණය කරගන්න...දැම්මෙ.. මුහුණුපොතේ දාපු ස්ටේටස් වලින් කීපයක් කීවත් නිවැරදියි)

උදානය

ගඟක් වෙමි ගලා යන
උල්පතක හැඟුම් ගෙන
සුසුදු පෙණ අතුරමින
ඉවුරු සිඹ සනසමින

ගං දෑල වෙත පෙමින
මල් පොකුරු විසිකරන
තුරු වැලක ඉකිබිඳින
වියළි පත් තුරුළු වන

ඇල අසල මඟ බලන
ගොයම් ගස් නිල් නිලන
නිවා ගන්නට පවස
කරයි ඇරයුම් සවස

හතර කණිසම වදින
සොරොව්වෙන් හද රැගෙන
සරුබිමක් වෙත ගලන
දියවරකි සිනාසෙන

පුරන් බිම් තෙත් කරන
ඇළ වේලි මං තනන
සරු බිමට යා කරන
පැතුම් අරගෙන වඩින

එපා සමුදුරු විනිස
කලපු අව සඳ පහස
නැත පැතුම් මෝය අස
හැරෙමි ලෝ වැඩ පිණිස


අප්පචිචිගෙ කමිසය


ඒ කාලෙ හොර හොරෙන්
වටරවුම් වල පිපුණ
මැයි මලක සිරිගත්ත
අප්පච්චිගේ කමිසෙ

ළඟදි අල්මාරියෙන්
ගත්තා එළියට අම්මා..
කිට්ටුවට අහැ දමා
බැලූවෙමි ඒ දිහා

තෝර බේරා ගන්ට
නොහැකි වූ පාටකින්
කමිසෙ අවපැහැ වෙලා..
නිල් ටිකක් වැඩි වෙලා..!

 පේ නොවුණු ප්‍රේමය

පේ වෙච්ච දවස් වල
ඒ කාලෙ පෙරහැරට
නුඹ මාලු පිනි නොකා
උන්නු යස අපූරුව

සිහිවුණා ආයෙමත්
එළවලු බත් බාගෙ‍
ඉල්ලද්දි කැන්ටිමෙන්
මගේ උරය කිට්ටුවෙන්..



 වීදුරු / දාසී

තුරුළට “ඈ “ රැගෙන
වෙනත් අඟනන්ගේ
සුවහසක් රූ මහිම
දෙනෙතින් රසවිඳින

පෙම්වතකුගෙන් ඇසී...
ඇයි එවන් අඟනක්
පතිකුලයට නොගන්නේ...
සුන්දර ජය මඟුල් මැද

“විදුරු බඩු ලෙසින්
කබඩ් ඉබි යතුරු දා
සුරැකෙන්නියක කුමටද?
මගේ කුල ගෙදරට

අහෝ මට වැටහිණි
දැන්ම සිහිපත් කර ඇත
“ඈ “ තවත් හෙට ඔහුගෙ
දාසියක වන වග

ඉන්දරේ අයියාගේ හයිවේ බස් ගීය

අසුනක් හිමියි ගෙවලා තිහක්
බැඳ ගත්තා උදයෙම බත් මුලක්
මං හිතුවෙ ලක්ෂරි බස් දෙකක්
ඇයි ආවේ වයිකං බස් එකක්

අංකල් කෙනෙක් යයි තරහයෙන්
කොන්දත් ඇඟිල්ලක් දික් කරන්
ආසා නෑ වගේ ඇන්ටිලත්
මං ගත්තා හොරෙන්ම ෂොට් දෙකක්

ඕනැ තරම් වැරදී වෙතත්
ආ එකම ඇති මේ බස් එකත්
සලකා බැලූයෙමි මම තවත්
සාධාරණයි තුන්සීයටත්......


පෙම්වතියක් ව

එක බින්දු
මැද සරණ
නුඹේ program වල
තිතක් හෝ කොමාවක්
නොවෙමි මං

නිරන්තර හුදකලා
හීනයක තනි රකින
සොඳුරු සිරකාරියක්
වුණත් මං