විචාරය ට පෙර | මම හා අනිත් අය

මම බ්ලොග් එකේ කවි ගොඩට නිර්මාණ 37  ක් විතර ලියා තියෙනවා.. (මම කවියැයි කියා සිතන නිර්මාණ 37ක් තියෙනවා.) ඒවාට කමෙන්ටුත් තියෙනවා.මම කවදාටත් ලොකුවට හිට් ලබපු කෙනෙක් නෙවෙයි.ලිපි ලියා තියෙන්නෙ 129 යි.මට ෆලෝවර්ස් ලා ඉන්නෙ 241 යි. කමෙන්ට් 1362 යි. එයින් 500ක් පමණ මගේ කියමුකො. ඒ කියන්නෙ මම අසාර්ථකයි..වසර තුනක් අහවර වෙද්දි ලිපි 129 ක් කියන්නෙ අද ඉන්න බ්ලොග් කරුවන්ගෙ හැටියට පොඩ්ඩක්.

මගේ බ්ලොග් එකට අනුව නම් මේ අසාර්ථකත්වයට පැහැදිළි හේතු තියෙනවා. නිරන්තරයෙන් බ්ලොග් එක විකෘති කිරීම,යූ ආර් එල් මාරු කිරීම, ආර් එස් එස් ෆීඩ් සංඛ්‍යාත වෙනස් කිරීම.බැලීමට අපහසු හා වැඩි වෙලා ලෝඩ් වෙන ටෙම්ප්ලේට් දැමීම..මේවාට බලපාපු සමහර හේතු කියලා කෙනෙක් ට හිතන්න පුළුවන්.ඒත් මම හිතන්නෙ නම්  මම හරියට නොලියපු එකයි මට බ්ලොග් තරුවක් වෙන්න බැරි වුණ ප්‍රධාන හේතුව..(ඒ කියන්නෙ අනික් අය තරු)

මම කවදාටත් හිට්ස් බලාගෙන ලිව්වෙ නැහැ. ඒත් මම ලිපියකට ප්‍රතිචාර 6ක් තරම් බලාපොරොත්තු වුණා.ඒ ගණන ලැබුණා. පස්සෙ මම හෙමින් ඊළඟ ලිපිය දමනවා.ඒ හැර කිසිම විදිහකින් කමෙන්ට් මතම පදනම් වූ ලිවිල්ලක් මම කවදාවත් කරන්නෙ නැහැ.

පහුකාලීනව බ්ලොග් එක එහෙම්මම තියෙද්දි මම මුහුණු පොතටම සීමා වුණේ බ්ලොග් එකට වඩා මුහුණු පොතේ කමෙන්ට් දැමීම වේගෙන් සිදු වීමත්, අඳුනන බොහෝ අය බ්ලොග් කලාවෙන් මිදීමත් නිසයි.ඒත් මම එහෙමයි කියලා බ්ලොග් ලියන එක අත ඇරියේ ම  නැහැ....  හැම මසකටම අනිවාර්යයෙයෙන් මොනම මට්ටමේ හෝ ලිපියක් දෙකක්.. මගෙ අතින් පල වෙලා තියෙනවා. මම රෝස වලාකුල පටන් ගත් දා ඉඳන්.( 2009 සැප්තැම්බර් ඉඳන්.)

මගේ බ්ලොග් කරණය පටන් ගත්තෙ 2009 අප්‍රේල් වල .ඉන්පස්සෙ මම මාස හතරක් පමණ මේ ගැන හොයා බැලුවා...පුංචි බ්ලොග් හැදුවා...බ්ලොග් විසන්ධි කළා.. අන්තිමට තවමත් රෝස වලාකුළ පටන් ගත්ත තැන මම ඉන්නවා කියලා මට හිතෙනවා..මේක සිම්පල් තමා...කොහොමත් මට මේ බ්ලොග් එක හරහා සමාජ විප්ලවයක් කරන්න ඕනෙ වුණේ නෑනෙ..

මම රෝස වලාකුළ ටික කලක් ලියද්දි ඒක මට ම එපා වුණේ...දන්න හඳුනන අය ඇරෙන්න මෙහි කිසිවෙක් නොපැමිණීමත්...මම මුහුණු පොතේ නිර්මාණ බෙදා හදාගැනීමෙන් සතුටට පත්වීමත් නිසා..කවුරු හරි බැලුවා කීවාම සතුටක් ඇත්තට දැනෙනවා...(බලන්න කියලා හිතන් යමක් ලීවොත්)

දැන් සමහරු කියයි.. මුහුණු පොතේ ප්‍රසිද්ධම වචන ටික (පට්ට. මරු.සුපිරියි.අපූරුයි. ලස්සනයි.අගනා නිර්මාණයක්.) කමෙන්ට් විදිහට වැටෙද්දි, මම පට්ට කෑල්ලක් කියලා මම විහින්ම හිතාගෙන මම මුහුණුපොතට වෙලා හිටියා කියලා.. එහෙම දෙයක් බොහෝ අයට සිදු වුණත් මට සිදු වුණේ නෑ... මට ගුරුකුලයක් නැති වුණත් හොඳ ගුරුවරයෙක් ඉන්නවා.මම ලියන කරන ඕනෙම දෙයක වරදක් වෙතොත් අනිවාර්යයෙන් පෙන්වා දෙන....

නමුත් මම අදහන විදිහට නිර්මාණ වල ඇත්තටම වැරදි කියලා දෙයක් නෑ...(එය කල්පිතය සත්‍යය අතර දෝලනය වන නිසා.) පොඩ්ඩක් නිවි හැනහිල්ලෙ කල්පනා කරලා බැලුවොත් ඔබට තේරෙයි.නිර්මාණයක් විචාරයෙදි අපි පාදක කරගන්න සමහර දේවල් වල ඇත්තටම අවුලක් තියෙනවා කියලා..අපි ගොඩක් නිර්මාණ දිහා බලන්නෙ වටපිට බහුබූත ඔක්කොම ඔළුවට අරගෙන. ඒක සමහර විට අපිට ඉන්දියන් කාරයන්ගෙන් ආපු පුරුද්දක් වෙන්න ඇති...උන් තමයි ඔක්කොම බහු බූත ඔලුවට ගන්නෙ. පේන්නෙ නැද්ද? (උන්ගෙ මෙගා නාට්‍යක් එක දවසක් බැලුවා නම් තේරෙයි)

හරි වට පිට කතා වලට නොගිහින් මගේ කතාවට ආවොත් මම ඇත්තටම බ්ලොග් ලියන එක අතෑරියා.(ලියන්නං වාලෙ ලිව්වා)..නමුත් මම පොඩි පරීක්ෂණයකට වෙන නමකින් ලියන්න පටන් ගත්තා පළවෙනි ලිපියට නොහිතූ තරම් ප්‍රතිචාර ලැබුණා. මෙතනදි මට දැනුනා බ්ලොග් එකකට නම බලපානවා වැඩියි කියලා. මම හිතුවා නම වෙනස් කරන්න. හැබෑවටම නම වෙනස් කිරීමෙන් පස්සෙ මම අලුත් වුණා..පරණ පාඨකයො හැලුණා..අල්ත් අය ආවා..සදාකාලික උන් සියල්ල බලා හිටියා.. ඒත් ඇත්තටම ගොඩක් බ්ලොග් කරුවන් වෙත තියෙන්නෙ ලිපියක වටිනාකමක් නොව පුද්ගලික වටිනාකමක් බවයි මගේ පෞද්ගලික හැඟීම.

උදා- අහ් මාරයා මොනා ලීවාද දන්නෙ නැහැ. ගිහින් බලන්න ඕනෙ...
        දිල් මේ දවස්වල දිය වෙලා වගේ ඇයි ද මන්දා
        සඳරුගෙ පෝස්ට් අඩු වෙයි ද බං..ඌ 7 බස්සනවාලු
        වත් දැන් වැඩියෙන් එන්නෙ එෆ් බී....සොඳරු ලියලාද?

මේ බලන්න...මට වුණත් මේ චරිත ඇයි සට සට ගාලා මතක් වුණේ ..අපි බ්ලොග් බලන්නෙ ලිපියේ වටිනාකමට නෙවී. පුද්ගල වටිනා කමට...මට නොවරදවා එන කමෙන්ටු වලින් මම දැන ගත්ත දේ...ඒ අයට ත් මේ විදියටම මගේත් යම්  පුද්ගල වටිනාකමක් තියෙනවා. ඒ නිසා මම කොයි තරම් කසඩ ලිපියක් ලීවත් මොනාම හරි කමෙන්ට් දානවා....ඒත් මම කොයි තරම් හොඳට ලීවත් අර තමන්ගෙ හීන බ්ලොග් කරුවන්ට කමෙන්ට් දාන අය මෙහෙ එන්නෙ නෑ.( මම මේ මාව උදාහරණයට ගන්නෙ...අත්තානං උපමං කත්වා වඩා හොඳ නිසයි.)

මම එක බ්ලොග් එකක් වත් අඩුවෙන් තකන්නෙ නෑ... මම උඩ සඳහන් කළේ මම නිතරම බලන බ්ලොග් ටික.හැම බ්ලොග් එකකම ගත යුත්තක් තියෙනවා.ඒ හැම දේකින්ම යමක් හදවතට එකතු වෙනවා..නැහැ කියලා කියන්න පුළුවන්ද? මෙගා නාට්‍යක් බලද්දි එන කලකිරීම වුණත් හදවතට යමක් ඇඩ් වීම කීවොත් නිවැරදියි නේද?

හරියට ලියන්න කියලා මම කියන්නෙ නැහැ.ඔබ කැමති විදිහට ලියන්න. හරසුන් කියලා දේවල් ලෝකෙ විරලයි.හරයක් තියෙනවා..හොයාගන්න ඕනේ.ඕනෙම නරක දෙයක් කෙළවර හොඳක් තියෙනවා.ඔබ යම් නිර්මාණයකින් අතෘප්තිමත් නම් ඒක පවසන්න...ඔහුට හෝ ඇයට.. නමුත් ඔබේ බාල්දිය ඇතුළෙ බැහැලා නෙවෙයි.ඒ ඒ අයගෙ සාක්කු දිහා බලලා... බලන කෙනෙක් බලන්න නොබලන අය නොබලන්න.. අනේ කවි ලියන්නෙ කාට බඩේ පාර ගහන්නද? ඉර අල්ලන්නද? නෑ.... අපි මේ හිතුවිල්ලක් දෙකක් ලියනවා... පොඩි ආතල් එකට...ඔය අතරෙ වෙනවානං සමාජයටත් වැඩක් වෙයි... ඔබේ නිර්මාණයෙන් ඔබ සතුටු වුණා නම්..ඔබේ නිර්මාණය අති සාර්ථකයි..

නිර්දය විචාර පහසු තරමටම සහෘද විචාර අමාරුයි...ඒත් ඔය එක නිර්ධය විචාරයකින් පුළුවන් මිනිහෙක් කලාව එතනම බිඳලා දමන්න..හොඳ කලා කරුවෙක් වෙන්න තියෙන අංකුරයක් මරලා දාන්න..මොකද එක එකාට විචාර දිරවන්නෙ එක එක විදිහට.මෙතනදි වැදගත් වෙන්නෙ සන්නිවේදන භාවිතාවෙ දක්ෂතාවය..බොහොම සෙනෙහසින් පහදලා දුන්නා නම්..මේ මුළු ලොකෙ සිදුවුණු බොහෝ වැරදි කණපිට ගහන්න පුළුවන්...ඒ වගේ තමයි නිර්මාණ කරුවාගේ අනාගතය මරන්නත් උපදවන්නත් පුළුවන් විචාරකයාට... විචාරකයා පළමුවෙන් හොඳ රසවින්දකයෙක් විය යුතුයි. හොඳ රසවින්දකයා හොඳ මනුස්සයෙක් විය යුතුයි... කැත දේ ඇතුළත ලස්සන දකින....ධනාත්මක පරම්පරාවේ අලුත් තේරුම් මවන්නෙක් විය යුතුයි..
ලෝකය රසවින්දන භාවිතාවෙ සිදු කරපු ලොකුම වරද මොකද්ද? කියලා මම ඔබෙන් අහන්නද?

මේ සිතුවම් කාගෙද ?

මේ චිත්‍ර එදා ලස්සන සිතුවම් විදිහට පිළි ගැනුණා නම්, මුලු ලෝකෙම වෙනස් වෙන්න තිබුණා... මුලු ලෝකයම.. දැන් මේවා කැලැන්ඩර් වල ගහලා නම් වැඩක් නෑ....එදා ඒ වරද නොහදා...මේ චිත්‍ර ඇඳපු කොල්ලාව කැම්පස් එකට ගත්තා නම් ඌ අද නමක් තියල මිය ගිය කලා කරුවෙක් වෙන්නත් ඉඩ තිබ්බා...ඒත් අද.... ශත වර්ෂ ගණනාවක් යන තුරුත් ඇවිදින මල ගිය සෙවැනැළි වල සාපයක් හිමි කෙනෙක්...

 

ඒ තමයි ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර්.............