සමාජීය හුදකලාවක තුන් අවුරුද්ද

බස් රේඩියෝ සම්මාන උළෙලට නිර්දේශ වීම ගැන තිබෙන සතුට ට වඩා වැඩි සතුටක් සම්මානය නොලබීමෙන් ඊයෙ මම අත් වින්දා... හැම එකටම හේතුවක් තියෙනවා. නමුත්, හැම තැනම කියන්න බැහැනෙ. කොටින්ම කිව්වොත් පාටි ඕනෙ නෑනෙ.. ඒක කොහොම වෙතත්, සම්මාන ගත්ත හැමෝටම සුබ පතනවා. කෝච්චි අයියාටයි, සුදාටයි විශේෂයෙන්ම.

අද මම පෝස්ට් එකක් දාන්නෙ හරිම මහන්සියෙන්, දිග ගමනක් උදේ ඉඳන්ම ගිහින් ඉවර කරලා, ගෙදර ආපු සැනින්, ඇඟපත හෝඳන් කර ගෙන වෙළඳ දැන්වීම් පිටපත් තුනක සාහිත්‍ය සටහන් තුනක් රෑ දහයට කලින් ඉවර කරලා දුන්නා. ඇස් දෙකත් හුඟක් වෙහෙසයි. ඒ විතරක් නෙවෙයි, හෙට නාට්‍ය වැඩමුළුවක් තියෙනවා. මම එයට සහභාගි වෙන්නත් ඕනෙ. ඒත් අද දවසෙ ලිපියක් නොලියා බැරි නිසා ලියනවා.. දිග ගමන ගැන අපූරු විස්තරයක් ළඟදීම මුහුණු පොතේ දමන්න මම හිතාගෙන ඉන්නවා. පුංචි ඉඟියක් දුන්නොත්, මමයි මගේ යාළුවොයි ගියෙ, වතුරවිල සෙනසුනට, වනවාසී හිමිවරු බැහැදකින්න.

අද මගේ බ්ලොග් එක සිව්වන වසරට පා තබනවා. මම බ්ලොග් කරණයෙන්, සිව්වන වසරට පා
තැබුවෙ බක් මහේ වුණත්, ඒ බ්ලොග් එකක්වත් දැන් ක්‍රියාකාරී මට්ටමේ නෑ... මේ බ්ලොගයට ඉස්සල්ලාම ලිපියක් දාලා තියෙන්නෙ 2009 වසරෙ අද වගේ දවසක. කාලය ඉක්මනින් ගෙවෙනවා. එදා මගෙ වයස 19 යි. අද 22 යි... තව මසකින් මට 23 ක් වෙනවා.... ඒ ටික කාලෙට මට හුඟක් දේ ලැබුණා... නොලැබුණා... ඒ හැම දේ ගැනම මැදහත්ව බලන්න පුලුවන් මානසිකත්වයක් දැන් මට ලැබිලා තියෙනවා.

ලැබීම් නොලැබීම් එක්ක ගෙවිලා ගිය පහුගිය ජීවිතය ඇතුළෙ, මම අද බොහොම තෘප්තිමත්, මේ ගමන බ්ලොග් එක ඇතුළෙ වගේම ජීවිතයෙදිත්, එන්න මට උදව් කළ අයට මම ණය ගැතියි... මම ඒ අය හැකි පමණ මතක් කරනවා.. ඒ අය අධ්‍යාත්මය වර්ධනය වෙනුවෙන් මට කළ සහ කරන උදව්ව මගේ හදවතේ හැමදාම රැඳිලා තියෙනවා... සමහර ඒවා විග්‍රහ කළ හැකියි. සමහර දේ විග්‍රහ කළ නොහැකියි... නමක් නමක් ගානෙ කියන්න ආසයි.. එතකොට අර රෑට වෑන් එකේ ඇවිත්, ළඟ ගෙවල් වල මරණ එනවුස් කරනවා වගේ නිසා නොකියා ඉන්නවා කියලා මම හිතුවා..

අලුත් වෙනසක් එක්ක හමුවෙමු.... ඒ වෙනස මොකක්ද කියලා නොකියා ඉන්නම්!! හැමදාම රැඳිලා ඉන්න....