කට වහගෙන සිටීම සහ මගේ ශිෂ්‍යත්වය

ඊයෙ රෑ ශිෂ්‍යත්ව ලකුණු ආවා. අද දවල් වෙනකොට ඉස්කෝල වලට ආවා.. පුළුවන් අය ඊයෙ රෑ ඉන්ටර්නෙට් වලින්ම බැලුවා. අපේ අල්ලපු ගෙදර නංගි ෆේල්, පැත්තෙ ගෙදර නංගියාත් ෆේල්.. අල්ලපු ගෙදර නංගිට ගමේ ඉස්කෝලෙම ඉන්න වෙනවා. පැත්තෙ ගෙදර නංගිට ඒ ප්‍රශ්නෙ නෑ.. එයා සංඝමිත්තාවෙ නිසා.. එක්කො අපේ ඉස්කෝලෙට නැත්තම් ආනන්ද බාලිකාව එයාලාට රෙජිස්ටරේ පිළිවෙලට හම්බ වෙනවා... මේ දේවල් එක්ක අවට ඇහෙන කතා නිසා මම ගියා අවුරුදු දොළහක අතීතයට... ඒ නිසා මම ඒවාට උත්තර නොබැඳ කට වහගෙන හිටියා..

ඒ දවස් වල මට ඇවිදින්න බැහැ. දුවන්න ගිහිං වැටිලා කකුල කැඩිලා.. ඒ කාලෙ මම ඉස්කෝලෙ ගියෙත් නෑ.. ශිෂ්‍යත්ව පන්තියට ගියෙත් නෑ.. අප්‍රේල් මාස විතර ඉඳලා. යන්තං පොළවෙ අඩිය ගහන්න පුළුවං වුණා විතරයි.. ශිෂ්‍යත්වය ලියද්දි... හැමෝම පාස් වෙන්න කියලා කිව්වත්, ඒක මට සැක නිසා මම කට වහගෙන හිටියා..

 විභාගය වෙලාවෙදි නැගෙන හැම ප්‍රශ්නයක්ම සුපයිසර්ට කියන්න කියලා ටීචර්ලා අපට කිව්වා.. මට මතකයි.. මම ශිෂ්‍යත්වෙ ලිව්වෙ කේන්තියෙන් කියලා. සුපයිසර්ට හිටපු ටීච ළඟ පාසලක. එයා පුද්ගලික ශිෂ්‍යත්ව පන්ති කළා.. එයාගෙ පන්තියෙ ළමයි තුන්දෙනෙක් ඒ ශාලාවෙ හිටියා. එයා ළමයින්ට උත්තර සංඥා කළා.. පොඩි වුණත් මට ඒක දැනුණා. අසාධාරණයට විරුද්ධව කෑ ගහන්න ඕනෙ කියන හැඟීම ආවත්, අනේ මගේ කෑ ගැහීම ඇහිය යුත්තා එයා ම හින්දා මම කට වහගෙන හිටියා.. 

ඉන් විනාඩි කීපයකට පස්සෙ ඒ සුපයිසර් මං ගාවට ආවා.. මම ලියන විදිහ එයාට මැජික් එකක් වුණා.. වටේම හිටපු සුපයිසර්ලා එක එක්කෙනා ගෙන්නලා, මම ලියන විදිහ ඒ අයට පෙන්වන්න පටන් ගත්තා.. කට්ටියම මගේ ඉහට උඩින් එබෙනවා... මට හුස්ම ගන්නත් බෑ... ඒ මදිවට කලුවරයි.. කාට කියන්නද සුපයිසර්ටම මිසක්. ඒ නිසා මම කට වහගෙන හිටියා..

එක ප්‍රශ්න පත්‍රයක් ඉවර වෙලා අනික් එකට ඉස්සර පුංචි විවේකයක් ලැබුණා.. සෙල්ලං කරන්න නොලැබුණ නිසා ඉන්ටර්වල් එකක් නෙවෙයි.. මම බනිස් ගෙඩියක් කෑවා.. එහා පැත්තෙ ඉඳගෙන හිටියෙ මන්තිල. එයාගෙ තාත්තා මුද්‍රණ සංස්ථාවෙ. මන්තිල අතට එයා කොළයක් දුන්නා.. මන්තිල ඒක කමිස සාක්කුවෙ දා ගත්තා.. එයා ඒ කොළය ශාලාවට අරන් ගියා. ශාලවට පිටින් කොළ ගෙනියන්න තහනම්. මම ඒ බව දන්නවා. ඒත් ඔහු සුපයිසර්ගෙම ගෝලයා නිසා මම කට වහගෙන හිටියා...

ශිෂ්‍යත්වය ඉවර වුණා. ටික කාලයකට පස්සෙ ටොයිලට් එකක් අස්සෙන්, ළමයෙක් බාගෙට ලියපු ප්‍රශ් පත්‍රයක් හමුවුණා.. ළමයා කවුද කියලා දැන ගත්තත් ඒ ඉස්කෝලෙම ඉහල වසරක ටීචර් කෙනෙක් පුතෙක් නිසා, හැමෝම කට වහගෙන හිටියා...

මාස දෙකක් විතර ගෙවුණා.. මට ඇවිදින්න පුළුවන් දැන්. ඒ නිසා පත්තු බඳින්න යන දවසක්. අම්මා එක්ක මම පල්ලෙ වෙල ගියා.. මම ඇඳගෙන හිටියෙ, කහපාට ඇඳුමක්. සායකුයි ටීෂර්ට් එකකුයි.. කොස්වත්තෙන් බහිනකොට, ගැහැණු කෙනෙක් හමුවුණා. ඇය අම්මා කී විදිහට හයේ දරුවෙකුගෙ මවක්. වැඩිම ලකුණු 161 යි. ශිෂ්‍යත්ව ලකුණු මේ දැන් ආවා.. ඇය කිව්වා.. අපි එදා ඒක එන බව කලින් දන්නෙ නැති නිසා.. ඇත්තද කියලා අහගෙන, හෙමින් හෙමින් කන්ද ඇද්දුවා. අම්මාට විශ්වාසයක් තිබුණෙ නෑ..මම පාස් කියලා..මට විශ්වාසයක් තිබුණෙත් නැහැ. ඒ නිසා මම කට වහගෙන හිටියා.

චුට්ට දුරක් යනකොට තව හතරෙ නංගි කෙනෙක් ගෙ අම්මා කෙනෙක් ආවා... ඔයාගෙ දුව කළා නේද? මේ පාර 135න් පාස් කරලා තියෙන්නෙ.. ඉස්කෝලෙ පළවෙනියා හීනැටිකුඹුර පැත්තෙලු.. අම්මා එතකොට හිත හදා ගත්තා මතකයි .. ඉස්කෝලෙන් වැසිකිලියෙ තිබිලා හම්බවුණ ප්‍රශ්න පත්‍රයෙ අඩුව හොඳට පුරවපු තව ප්‍රශ්න පත්‍රයක් දෙපාර්තමේන්තුවට යන්න ඇති කියලා.. අම්මාගෙ ඇස් වල වේදනව දැකලා මම කටවහන් හිටියා...

ඉස්කෝලෙ ගේට්ටුව ගාවදි, ඉස්සරහට එන එන අම්මලා, මගෙ දිහා බලන්න, මුමුණන්න ගත්තා. වෙනදා හිනා නොවෙන අය මා එක්ක හිනා වෙනවා කියලා දැනුනා... කොහේදෝ ඉඳලා කුසුම් ටීච ඇවිත්, කවදාවත් නැතුව මගෙ ඔලුව අතගෑවා.. පුතේ ඔයා මේ පාර, මගේ නම්බුව බේරුවා... ඔයා තමයි ශිෂ්‍යත්වෙන් අපේ ඉස්කෝළෙ වැඩිම ලකුණු.. වෙනදා කතා නොකරපු ටීචර්ලා මාව තුරුලු කර ගත්තා... වෙනදා මම ආසාවෙන් කතා කරන්න ගිහින්, මාව ගණන් නොගත්ත යෙහෙළියො මට සුබ පතන්න ආවා.. අම්මා සතුටු වෙනවා දැක්කා.... ඉස්කෝලෙ රැස්වීමෙදි මාව හිටවලා, අප්පුඩි ගැහුවා.. මගේ පින්තූරෙ ලොකු කරලා රාමු කරලා.. බිත්තියෙ එල්ලුවා... සිද්ධ වුණ දේ හරිම පුදුමාකාර නිසා මම කට වහගෙන හිටියා...

මට අලුත් ඉස්කෝලයක් ලැබුණා. ඒ ගෝතමිය. මගෙ ලකුණු ගණනට ලැබුණේ ඒ පාසල.. මම ඒකට යන්න අස් වෙන දවසෙ, හුඟක් අය මට සුබ පැතුවා... දන්න තැන් වල තකතීරු කම් සහ කෛරාටික කම් මෙහෙම නම් නොදන්න තැනක් කොහොම වේවිද කියලා හිතා ගන්නවත් බැරි නිසා, කථික තරඟ හැම එකෙන්ම පළවෙනියා වුණත්  මම අවසාන වරටත්, ඒ ඉස්කෝලෙදි ඒ වෙලාවෙදි කට වහගෙන හිටියා...