පිනි මල් කඳුළක් (හත්වන කඳුළ )

මම කඳුළු පිහි දම දමා එළියට ආවේ.....මිනිස්සුන්ටම ඇයි මෙහෙම වෙන්නෙ කියලා හිතාගෙන..හිත හරියට තෝන්තුවාවෙන් වගේ පාර දිහා බැලුවා. දෙවියනේ ස්වප්නා තාම අර බංකුව උඩ නේද කියලා එත්කොටයි සිහියට ආවේ!


"මොකද වුණේ?" මාව දැකපු ගමන් ස්වප්නා ඇහුවා."ඇයි මල් පෙති?" ස්වප්නා යළිත් හඬ අවදි කළේ මගේ නිහඬතාවය ඉවසගන්න බැරුවයි.


"ඔයාලාගේ අයියා ඇවිත් තියෙන්නේ අපේ අයියා ආදරේ කරපු කෙනාගේ මරණ වරෙන්තුව දැනුම් දෙන්න.අනේ මෙහෙම ගියොත් අපේ අයියා පිස්සෙක් වෙයි දෙයියනේ.දෙනෙත් අයියා හරි ඇති.එයා හදන්නේ අපේ අයියාගේ හිත හදන්න තමයි. මට ඒක තේරෙනවා.ඒත් මේ දේවල් වලින් වෙන්නේ අපේ අයියාගේ දුක තව තවත් වැඩි වෙන එක....." මම ඔහේ කියවන් ගියා.


"දෙනත් අයියා ඒවග නොදන්නව නෙවෙයි මලී.එයාට තේරෙනවා.ඒත් ඔයාලාගේ අයියාගේ ක්ලාස් වල පිස්සු කොල්ලො අයියාගේ සෙන්සිටිව් කමින් ආතල් අරගෙන...එයාව අඬවන්න හදනවා කියලා තමයි දෙනෙත් අයියා කියන්නේ. ඒ දෙයින් ඔයාගේ අයියාව බේරන්න තමයි.

හැමදෙයක්ම දැනගත්ත ගමන් ම ඇවිල්ලා කියන්න ඕනේයි කියලා අපේ දෙනත් අයියා තීරණය කළේ...කොටින්ම මේක....සමනළී වෙන කොල්ලෙක් එක්ක යාළු උනා කියන එකටත් වඩා ඔයාලාගේ අයියාගේ හිත පිස්සු වට්ටන කාරණයක් කියලා දෙනෙත් අයියාත් දන්නවා."


"වෙන්න ඇති" ස්වප්නාගේ හැල්ලට මම කිව්වෙ එච්චරයි.මට මතක් වුණේ පස්සෙයි ස්වප්නා මට මුලින්ම කියපු දේ.."ඔයා කිව්වෙ ඇයි එහෙනම් මම ගැන යෝජනාවක් කරනවා කියලා කතාවක්..මම කියන්නේ අර මුලින්ම ඔයා කිව්වෙ..ඇයි ඒ? විහිලුවටද?"මම ඇහුවා.

"නෑ ..පිස්සුද? අපේ අයියා එහෙම කතාවක් කිව්වා. මගේ මෝඩකමට මම ඒක ඔයාට කලින් කිව්වනේ. අයියා මේක ඔයාට කියන්න උනේ ඔයාලාගේ අයියාගේ කරදර පොඩ්ඩක් ඉවර වුනාම.


"මේවා ඉවර වෙන්නෙ නෑ ස්වප්නා.මට බය මෙහෙම ගියොත් අයියා මේ පාරත් විභාගේ ඇණගනීවි කියලා......හරි විභාගෙට ඔනේ දෙයක් වෙද්දෙන්..අයියාට ඔලුව විකාර වුණොත්..."


මගේ හිත සනසන්න වගේ හුළඟත් හැමුවෙ...මහා හිස් බවක් දැනුණ...ස්වප්නා ළඟ උන්නත්...හුළඟ ටික ටික තද කළා....දෙනෙත් එළියට ආවා.

"අපි යමු" ඔහු ස්වප්නාට කතා කළා...මගේ ඇස් ළඟ දිළිහෙන කඳුළු දිහා බලාගෙන ටිකක් වෙලා හිටියා....ස්වප්නා සෙරෙප්පු දෙකා දාගන්න සාලයට ගිය නිසා මොහොතකට අපි මිදුලේ තනි වුණා.


"මට යන්න හිතක් නෑ.මට මහ අමුත්තක් දැනෙනවා.ඔයාලා ළඟ ඉන්න ඕනේ කියලා හිතෙනවා.මේ දවස් මහ කරුමක්කාරයි කියලා මට හිතෙනවා.පිස්සු වගේ..මට මේ දේවල් නොවුණත් මට අහන්න හම්බෙන්නෙ මහ දරුණු දේවල්...එක අතට පුදුම වෙන්න දෙයක් නෑ. ලෝකේ තියෙන්නෙ හමුවීම් සහ වෙන්වීම්...

ඉක්මනට ගිය තරමට ඉක්මනින් එන්න පුළුවන්ලුනෙ...මම ඉක්මනට ගිහින් එන්නම්...මට හිතෙනවා.අදම මට එන්න වෙයි කියලා...

මොනා වුණත් මම මේ ආත්මේ ඔයාගෙ අයියාව තනි කරන්නේ නෑ.ඒ ඔයා ඔයාගේඅයියාට මේ තරම් ආදරේ හින්දා.ගිහින් එන්නම්!!!"

ඒ කතාව්ට දෙන්න පිළිතුරක් හොයා ගන්න මට අමතක වුණා....ඒ හැමදේට පුංචිම පුංචි උත්තරයක් විදිහට...ඇස් පිල්ලමට රඳවාලා තියාගෙන ඉඳලා වෙහෙසට පත් වෙච්චි කඳුළු බිඳුවක්...කම්බුලේ යාන්තමින් ගෑවිලා හදිස්සියෙන් ගවුම් කොලරයට වැටුණා.


ස්වප්නා ආවා...ඒ දෙන්න යන දිහා මම බලන් හිටියා...අහස වලාකුළු බර වුණා..වැහි බීරිමක්..හුළඟත් සැරයි..අම්මලා එනකන් අපි තනි වුණා...පොඩි අයියා වත් නෑ..මහා පාලුවක් දැනුණා....


මම ගේ ඇතුළට යන්න හදද්දිම අන්ධකාරය මැද්දෙන් විදුලි වේගෙන් අප්පු මොටෙර් බයිසිකලයක් මාවත් පහු කරන් ගිහින් නිවස ඉදිරියෙ නැවැත්තුවා...මම පිච්චිච්ච කඩදාසියක් වාගේ ඇකිළිලා ගියා..මොකක්ද වෙන්නෙ කියලා හිතා ගන්න බැරි වුන නිසා...අයියාත් ආවේ ඉස්සරහට බයිසිකලේ සද්දෙට...


"කලබල වෙන්න එපා...සංදේශ්ට ටිකක් අමාරුයි.එයා බයිසිකලේ ගියා අපේ මල්ලි එක්ක පංසලට ..දානේ වැඩකට.. එද්දි..අපේ මල්ලි කඩේට ගිහින් බඩු අරන්..මේ මල්ලිගෙ අත් දෙකෙම බඩු තිබිලා තියෙන්නෙ.. බයිසිකලේ එනකොට කොන්ට්‍රෝල් නැතිවෙලා..ඉස්සරහට ටිපර් එකක් ඇවිත්..අපේ මල්ලි හරවද්දි ..සංදේශ් බයිසිකලෙන් වැටිලා............"


මට මතක ඇහුණේ එච්චරයි...තලා දාපු ඔලුවකට හදිස්සියෙ කුළුගෙඩියකින් ගැහුවා වගේ හැඟීමක් ඇති වුණා.. සංදේශ් කියන්නේ මගේ දෙවනි අයියා...අනේ මේ මොකද වෙන්නේ?....මට හිතුණේ එච්චරයි..


මගේ ළඟ ඉඳන් අප්පච්චි...වතුර ඉහිනවා දැනුනා. වතුරත් එක්ක කඳුළුත් මගේ මූණ උඩට වැටුණාමයි..මට දැනුණේ මම ඉන්නෙ මළ ගෙදරක කියලා...


තාම පොඩි අයියාව පෙට්ටියකින් ගෙනත් නෑ....ඒත් වෙන කෙනෙක් ඇවිත් හිටියා....

ඉතිරියට ඊළඟ මොහොත ඉඩ දෙන්න.......

කොයිම කවදා හෝ

ආයේ අපෙ නිවසේ

ඔබේ නෙතු කැලුමෙන්

පිරී යා නම්

ඔවේ කට හඬ

නැවත රැව් දේ නම්....

ඒ දිනය ලබනා තුරා

හිදින්නෙමු දෑසම අයා..