-257- මැයි මතක සටහන්

සදාකාලයේ සිට

නුඹ නාඳුනන නිම්නයන් ගැන දැනගත යුතුය. මන්ද යත්, ඒවා මැදින් පුංචි ගංගා ගලා යන බැවිනි.  එම ගංගා දෙපස අඳුනන මල් පිපිය හැකි බැවිනි. ඉතින් මා නුඹට කෙතරම් ආදරය කරනවා දැයි පැවසීමට, ඒ මල් සියල්ලේම සුවඳ මා සොයා ගත යුතුව ඇත. හදිසියේ ඇතිවන ආදරය හිර වූ විදුලියක තරම් අහම්බය ඇදැහිය හැකි නොවේ නම් ඔබට, ඔබ මේ ආදරය විශ්වාස නොකරාවි.. සැබැවින්ම. අවිශ්වාස කරනා සියල්ලම බොරු නොවන බැවින්, ඔබට එය විශ්වාස කිරීමට හැකියි. දන්නවාද? නැහැ මම පෙමින් බැඳුණේ, ඔබෙ කිසියම් දෙයකට, ඔබ විසින් පෙන්වූ දෙයකට හෝ ඔබගෙයි කියන ලද දෙයකට. මා පෙම් කරන්නේ ඔබ තුළ සිටින ඔබට. ඔබේ සිතිවිලි ඔබ අපට පෙන්වන සුන්දරත්වයට නොව, ඒවා ගලා යන ඔබේ සිතිවිල්ලේ අලංකාරයට. සෑම නිම්නයක්ම අඳුරු නොවන නිසා ඔබ ද ආලෝකය දැක ඇතුවාට සැක නැත. සමහර විට ඔබ ඔබටම අයත් ආලෝකයේ කිරණ මත සිටිනවා විය හැකිය. එවිට ඔබට අලුත් ආලෝකයක් නොපෙනෙන්නටත් ඉඩ ඇත. එහෙත් මෙහි ආලෝකය ඕනෑතරම් ඇති බව ඔබට කිව යුතුය.

පාර සොයා ගැනීමට අවැසි නම්, එහෙ මෙහෙ වැටුණු පුංචි මල් වල සුවඳින් අසා දැන ගත හැකිය. ඒ ඔබමදැයි සැක හැර දැන ගැනීමට, කිසිවක් ම නොසිතා, නුඹේ සිතිවිල්ලේ ගැඹුරටත් අද්දරත්  යා වන තැන සිට ගත යුතුය. ඉතින්, ඉර ඇහැරෙන ඉසව්වෙන්ම වස්සානය පැමිණෙන්නේ බොහෝ කලාතුරකිනි.

මැයි 25
උදෑසන හයයි පහළොවේ සිට හයයි විසි පහ පමණ වන විනාඩි දහය කොස්වත්ත හන්දිය අදත් හරිම කලබලය. මිනිත්තුවෙන් මිනිත්තුවට සිසු සැරි ලංගම බස් ආරම්භ වන්නේ පොදු පාසල් සේවයෙනි. සෑම ජාතික පාසලකටම අයත් බස් රථ ඉතාම වේගයෙන් ගසාගෙන යයි. හැකි ඉක්මනින් ඔවුන් අයත් තාප්ප අතර ගාල් කිරීම අත්‍යාවශ්‍ය බව කොන්දොස්තර හා රියදුරු මහතුන් සිතනවා වැන්න. කුඩා නැවතුමකදී පවා නොසරුප් වදනකින් හන්දියේ තනිවම සිටගෙන සිටිනා පාසල් සිසුවියකට අඩත්තේට්ටම් කිරීම නවයොවුන් කොලුකම දැයි සිතෙන තරමට සුලබ දසුනක් වී ඇත. ඒ වදන් වල විහිලු නොව සැම විටම ගැබ්ව ඇත්තේ අපහාසයයි.
එතැන් සිට මා මගේ මතකය වසර කිහිපයක ආපස්සට රැගෙන යමි. ඉස්සර පොදු පාසල් බසය හයයි පහට පමණ කොස්වත්තෙන් හඹා යන අතර හයයි විස්සට අප මරදානෙන් බසින බව මට මතකය. බසයෙන් බසින විටම අප පාර පන්වන්නට ඉදිරිපත් වූ රිය නියාමක අයියලා හා පොලිස් මාමලාගේ මුහුණු තාමත් විදුලි මෙන් හිත තුළ ඇඳී මැකී යන ඡායාවන් ය. මුතු ඇමුණුවා වාගේ මුතු පොටකට ආදී ලෙස බසින්නට බැරි වුණත්, එකා පිට එකා පෙරලාගෙන බැස්සත් අපිට ඒ බස් තුළ ගමනානන්තය දක්වා අපමණ ආරක්ෂාව තිබිණි. පොදු පාසැල් බසයේ පා පුවරුව අසල යන අයියලා ඉතා කරුණාවන්ත මෙන්ම සැර ගතියක් පෙන්වූ සමහර විට ශිෂ්‍ය නායක අය වූ නිසා බස් රථය සාමකාමී නොවූවද සැම විටම ගෞරවය ආරක්ෂා වන තැනක් විය. කුඩා මල්ලියාගේ සිට අයියා දක්වාම සෙනෙහෙබර සහෝදරකම් දරා සිටි බව මගේ මතකයේ ඇත. මම මේ කතා කරන්නේ ඈත අතීතයක් ගැන නොවන මුත් අද වන විට තත්වය මෙතරම් කනපිට හැරෙන්නට තරම්
ළමා කාලය ළමයින්ගෙන් ද, නව යෞවනය යෞවනයන්ගෙන්ද උදුරා ගන්නේ කවුරුන්ද? කුමන බලවේගයකින්ද?

මැයි 23
ප්‍රේමයේ උපදින්නේ කොතැනදැයි මම කිසි දිනෙක කිසිවෙකුගෙන් නොඅසමි. නුඹ කෙරෙහි, නුඹ නොදැනම උපන් ප්‍රේමය පිළිබඳව මා දැනගත් දින සිට ඒ පැනයට පිළිතුරු සෙවීම මා නතර කර දැමුවෙමි. තමන් වෙත කිසිවක් නොකළ මිනිසෙකු ගැන හදිසියේ ප්‍රේමයක් දෙවියන් හට වත් ඇති නොවන බව දැනීමෙන්, එවැන්නක් හටගත හැකිදැයි නුඹ මගෙන් ප්‍රශ්න කිරීම ඉතා සාධාරණය. එහෙත් ප්‍රේමය යනු විශ්වාසයක් මිස, ගනුදෙනුවක් නොවන බව මා ඉගෙනගත් දින සිට ඉන් ගැටලුවක් පැන නොනැග්ගේය. නැවත නැවතත් හැඟවිය යුත්තේ මෙකී පෙම මා හඳුනා ගත්තේ රුවකින් අකුරකින් ගොඩ නගන ලද පෞරුෂයකට නොව ඔබ තුළින් ඔබව දැකගැනීමට ලැබීමේ ප්‍රහර්ෂයෙන් බවයි. ඉතින් මා ප්‍රේමවන්තය, මා නොහඳුනන ඔබට මා මෙසේ කියමි. සැමවිටම දේව දූතයන් ප්‍රේමය ගෙන ඔබ බලාපොරොත්තු වන ස්වරූපයෙන්ම පැමිණෙන්නේ නැත.

මැයි 12
සිදු කරන ලද ඕනෑම දරුණු අසාධාරණයක් සඳහා අති සාධාරණ හේතු පවතින එකම ප්‍රපංචය ආදරයයි.

මැයි 7
නැවතුමක් නොමැතිවම
පෙළින් පෙළ ගලා යන
සෙනහෙබර දඟකාර
කට හඬක් අහන්නට
බොරු හේතු හදාගෙන
අමතනා එක තමයි
සෑහෙන්න වෙහෙසකර..
නැද්ද ලාබෙට ගන්න
අලුත් හේතුවක් මට ?

මැයි 2

බොරැල්ල කනත්ත මත ඇවිද යන ඕනෑම කෙනෙකුට දැකිය හැක්කේ කළු සුදු හා අලු පැහැති සොහොන් කොත් පමණි. ඒ පැහැයන්ගේ එකතුව මලානික හැඟුම් ගණනාවක් හිතේ ඇති කරයි. සොහොන් කොත් මලානික විය යතු නැත. ඒවා තැනෙන්නේ මිය ගිය අයට නොව ජීවත් වෙන අයට ය. මිය ගිය අයගේ මතකය සිත තුළින් මිය යාම වළක්වනු පිණිසයි. එබැවින් පෙර මතකයන් හී වර්ණ සොහොන් කොත් මත තැවරිය යුතුය. ඒවා පාට කළ යුතුය!!

අප්‍රේල් 23
කල්පයක් සිත පෙරම් නොපිරූ
කාලයේ වැලි අතර නොවැලූ
ප්‍රේමයක් විය හැකිද ලොව තුළ
ඇසිල්ලක මතු වූ...

ආල හැඟුමේ ගිලී නැහැවෙන
පෙම් මලින් සිත් යහන සරසන
සෙනහෙසක් විය හැකිද ලොව තුළ
ඇසිල්ලක මතු වූ.... ?