-297- සනම් තෙරි කසම් සහ අපේ ජීවිත

මං හින්දි චිත්‍රපටි පිස්සියක් නෙවෙයි. කොටින්ම ෂාරුක් කාන් ට ආසා කරන, එයාගෙ පින්තූර එකතු කරන කණ්ඩායමේ මං කවදාවත් හිටියෙ නෑ. ෂාරුක් ගෙ චිත්‍රපටි කලාතුරකින් නැරඹුවත් මට ඒවා ආයෙම වතාවක් නරඹන්න තරම් හිතිලාත් නෑ.. කොහොමත් ඉංග්‍රිසි කතා වලට වැඩියෙන් ආසා කරන මම  අතරින් පතර නිකමටවත් හින්දි චිත්‍රපටයක් බැලුවා නම් ඒ ඉතාම අල්ප වශයෙන් කිව්වොත් තමයි නිවැරදිම. සංජේ ලීලා බන්සාලි ගෙ චිත්‍රපටියක් තමයි ආසාවෙන් දෙතුන්වරක් බලන්නෙ. ඒකත් වැඩියෙන්ම බලන්නෙ නර්තනය සහ එහි රූප වල තියෙන ලස්සන නිසා. හැබැයි  දෙදහස් දහසයෙන් පස්සෙ මං දැකපු එක චිත්‍රපටයක් නිසා මං හින්දි චිත්‍රපට දිගටම නොබැලුවත්, මේ බලපු චිත්‍රපටය නම් සති දෙක තුනකට සැරයක් අනිවාර්යයෙන්ම බලනවා. කොයි තරම් බැලුවත් එපා නොවෙන ලස්සනක් සහ  පුදුම වේදනාවක් ඒ චිත්‍රපටයෙ පිරිලා තියෙනවා. මේ චිත්‍රපටය බලපු හැම කෙනෙක්ම ඒක එහෙම බව කියනවා මං අහලා දැකලා තියෙනවා.

චිත්‍රපටයෙ නම තමයි “සනම් තෙරේ කසම්-2016” . ඒත් මං අද කතා කරන්න සූදානම් වෙන්නෙ ඒ චිත්‍රපටය ගැන නෙවෙයි. ඒ චිත්‍රපටයෙන් කියැවුණ අපි දකින්න පෙරුම්පුරන හැබැයි වැරදීමකින්වත් අපි නොදැක්ක “ආදරය“ ගැන. ඇයි ඒ ආදරය වැරදීමකින්වත් අපිට මුණ නොගැහුණේ කියන කාරණය ගැන.

ආදරය ගැන පත්තරේ හැම පිටුවක් පුරාම වගේ පිරිලා තියෙනවා. ඒත් එහෙමයි කියලා මේ සටහන තවත් එක ආදරය පිරුණ සටහනක් නෙවෙයි. ඉන්දර් පරිහාර් වගේ කොල්ලො මේ ලෝකෙ නැති කම ගැන වේදනාව හා සංකාව සමඟ සරස්වතී පර්තසාර්ථී වාගෙ කෙල්ලො මේ රටට ඕනෙ කියන අරමුණෙන් ලියන සටහනක් විදිහට මං මේ ලියවිල්ල වර නගනවා.

ලෝකය කියන්නෙ ෆැන්ටසි මායාවක් නෙවෙයි. මං ඒක පිළිගන්නවා. එහෙත් සිනමාව තුළින් ගොඩ නගන දේ ෆැන්ටසියක් කියලා පැත්තකට දාලා, අපි පවතින අයහපත තුළම ගිලෙනවා නම් සිනමාව සදාකාලෙට ෆැන්ටසියක් කියන රාමුවෙ නතර වෙලා අවසාන වෙනවා. ලස්සන ලෝකයක් ෆැන්ටසියක් වෙන්නෙ ඒ ලෝකයට සැබෑවට ළඟා වෙන්න අපිට බැරි වෙන අවස්ථාවේදි මිසක් සුන්දර ලෝකය හැබෑවටම දකින්න බැරි නිසා නොවෙයි.

ආදරය වෙනුවෙන් කැපකිරීම් කරන මිනිස්සු, මේ ලෝකෙ පුරා ඕනෙ තරම් ඉන්නවා. ඉන්දර් පරිහාර් ට නම් අන්තිම මොහොතෙ හරි ඔහුගෙ ආදරේ ඈ දැනගත්ත බව දැන ගන්න ඉඩ ලබා දෙනවා. සරස්වතී එක්ක ඉන්පස්සෙ ඔහුට හුඟකලක් ජීවත් වෙන්න නොලැබුණත්, ඉන්දර් වයසට ගිහිං මිය යන තුරුම සරස්වතී ගෙ ආදරය ඉන්දර් පරිහාර් එක්ක ජීවත් වෙනවා කියලා ඔහු දැනගන්නවා.

ඒත් හුඟක් අයට එහෙම වාසනාවක් ලැබෙන්නෙ නෑ. තමන්ම තනිවම ආදරය කරලා, දුක් විඳලා අන්තිමේ හුදකලාවෙම මැරිලා යනවා. සමහර වෙලාවට කවමදාවත් කාගෙන්වත් ආදරය ලබන්නෙ නැතිවම ජීවිත ඉවර වෙලා යන තුරු තමන් ආදරේ කරන අයගෙ පැමිණීම ඒ අයට බලා ඉන්න වෙනවා.

අපි හුඟ දෙනෙකුට තියෙන්නෙ, සරස්වතීට තියෙන ප්‍රශ්නෙ කියලා වෙලාවකට මට හිතෙනවා. ළඟම හිටියත් ආදරේ කරන අය අඳුනගන්න බැරි ප්‍රශ්නය හරි ලොකු ප්‍රශ්නයක්. සමහර වෙලාවට අපි වෙනුවෙන් කළ හැකි හැම දේම කරන, අපිට හිතා ගන්න බැරි විදිහට ආදරය කරන , සෙනෙහස පතුරවන සමහර අය අපිට මඟ හැරෙන්නෙ අපේම නොදැනුවත්කම නිසා. මං ඔයාට ආදරෙයි කියලා කටින් නොකියන මිනිහෙක්, ජීවිත කාලය පුරාවටම ඔයාට හැබෑවටම ආදරය කරනවා වෙන්න පුළුවන්.

ඉන්දර් සරස්වතීට මනමාලයො හොයන්නෙ, සරස්වතීට ආදරේ වැඩිකමටයි. සරස්වතීව බඳින්න ඉන්දර් තරම් කැමති කෙනෙක් මේ මුළු පෘථිවියෙම නැති බව ඉන්දර් හොඳින්ම දන්නවා. ඒත් සරස්වතී හොයන්නෙ තාත්තා කැමති වෙන විදිහෙ කොල්ලෙක් නිසා ඈට ඉන්දර්ව සෑහෙන කාලයක් මඟ හැරෙනවා.

ආදරේ ළඟට ඇවිත් කෙලින්ම කියන එකෙන් මේ වගේ දේවල් මඟ හැරගන්න පුළුවන් තමයි. ඒත් එහෙමයි කියලා කවදාවත් ඒක ඉස්සරහට ඇවිත් කියාගන්න බැරි විදිහෙ අවස්ථාවක් තියෙන කෙනෙක් නොඉන්නත් පුළුවන් කියලා මතක තබා ගන්න ඕනෙ. ඉතිං අපි කොහොමද අපිට ආදරේ කරන කෙනෙක්ව ඇත්තටම අඳුනගන්නෙ?

හරිම ලේසියි. ඇස් ඇරලා බලන්න වටපිටාව. හැබැයි පාට කණ්ණාඩි ගලවන්න. තමන් වෙනුවෙන් වැඩියෙන්ම වෙහෙසන, නිහඬවම තමන් ගැන සතුටු වෙන අය, තමන් වටේ ඉන්නවාද බලන්න. ඒ අය තමයි ඔයාට හැබෑවටම ආදරේ කරන්නෙ. ඔයා දෙයක් කිව්වාම ඒ දේ කරන්න අමාරු වුණත් යම් කෙනෙක් ඒක කරන්න උත්සාහ කරනවා නම්, ඔයාව අනතුරකින් ආරක්ෂා කරගන්න වෙර දරනවා නම්, ඒ අයගෙ ආදරය හරි ප්‍රබලයි. ඒක ඔයාව රකිනවා.

සමහර වෙලාවට අපි අපිට ආදරේ කරනවා කියලා හිතාගෙන ඉන්න අය එයාලා අපිට දෙන ආදරය ගැන, අපිව ආරක්ෂා කරන විදිහ ගැන ලොකු කතා කිව්වාට, පුංචි කරදරයක් වුණාම ඒ අයගෙ ආදරේ තරම අපි දකිනවා. ආදරය කියන කාරණාවේදි තමන් ආදරය කරන කෙනාට ගරු කරන කෙනෙක් ට විතරයි හොඳින් ආදරය කරන්න පුළුවන්. එයින් කියවෙන්නෙ නෑ ආදරය හංගලා පරිස්සම් කරන්න ඕනෙ කියලා. හැබෑවටම ඔයාට ආදරේ කරන කෙනෙක්, ඔයා එයාට ආදරෙයි කියලා පිළිගත්ත දාට ඒක ලෝකෙටම කෑගහලා කියන එක වළක්වන්න කොහොමත් අමාරුයි. ඒ තරම් ප්‍රීතිමත් මොහොතක් ඒ කෙනාට මුළු ජීවිතේටම නොතියෙන්න පුළුවන්. එහෙම කෙනෙක් හොයාගන්න.