12 11 10 වැලිකඩ කියවූ පසු ලියමි.
සංස්කෘතිය ආරම්භ වූයේ, තමා තනිව අල්ලා ගත් ගොදුර , ගිල දැමීමට පෙර සිය සමූහය සමඟ බෙදා ගත යුතු යැයි තීරණය කළ පළමු මානවයාගෙනි. එදා සිට අද දක්වා යුග ගණනක්, ගෙවා කාලයද සංස්කෘතියද ඉදිරියට පැමිණ ඇත. අද එම සංස්කෘතිය යනු ආර්ථිකය, දේශපාලනය හා තාක්ෂණය දරා හිඳින වේදිකාවකි. සංස්කෘතිය ගොඩ නැගෙන්නේ සමාජ තලය මතයි. සමාජය නිර්මාණය වන්නේ පොදු එකඟතා සමූහයකිනි. මේ පොඳු එකඟතාවන් බිඳින යමෙක් වේද ඔහු සමාජයෙන් බහිස්කරනය කිරීම සඳහා යුගය අනුව ක්‍රමයක් සොයා ගැනුණි. එය සැම විටම අවාසනාවන්ත වූ ද, කටුක වූද එකක් විය. කෙසේ වෙතත් උපරිමයෙන් බහිස්කරනය කිරීම ඝාතනය විය. මෙය සෑම රටකටම, සෑම යුගයකදීම අප දන්නා ඉතිහාසයේ පොදු කරුණකි. එහෙත් සංස්කෘතිය විසින් කට වහර තුළ එන හිර ගෙවල්, එසේත් නැති නම් ව්‍යක්ත වහරේ "බන්ධනාගාර " නිර්මාණය කළේ වෙනත් අරමුණක් සිහි තබාගෙනය. සමාජයට නොගැලපෙන යමෙක් වේද ඔහු පුනුරුත්ථාපනය කොට නැවත සමාජයට අවශ්‍ය අයෙක් බවට පත් කිරීම බන්ධනාගාර වල අරමුණ විය. එබැවින් වැලිකඩ හිරගෙදර, අපි නිතර පාසල් ආ ගිය සිරිධම්ම මාවත අද්දරට මුහුණ ලූ කොටසේ... "සිරකරුවෝ ද මනුෂ්‍ය යෝ ය." යැයි සටහනක් විය. එහෙත් ගැටුම පැන නගින්නේ මෙතැනිනි. අප සිරකරුවෝ මිනිස් හැඟීම් සහිත අය බව සිතන්නට මැළිවන්නට පටන් ගන්නා තැනිනි. ඔවුන්ට සිදු වුණ අසාධාරණ කම් අප අමතක කරන්නට පටන් ගත් තැනිනි. බල්ලන්ට පූසන්නට ප්‍රේම කරන අපි මිනිසුන්ට ප්‍රේම කිරීම අතපසු කරගත් තැනිනි. එහෙත් එය අතපසු නොකළ කෙනෙක් විය.
2011 වසරේ දින සති මාස අමතක දවසක, මහරගම රාවය කාර්යාලයට තරුණයෙක් පැමිණියේය. මා ඊට පෙර ඔහු දැක තිබුණේ එක වරක් පමණි. ඒ ජනමාධ්‍ය විද්‍යාලයේ ප්‍රවේශ විභාග දින ප්‍රශ්න පත්‍ර බෙදද්දීය. රාවයේ එදා තිබූ මේස සැකැස්ම දැන් එතරම් මතක නැත. කෙසේ වෙතත් මේ තරුණයා මුල් වරට ඉඳගත් තැන අසල සිටි අපේ මිත්‍රයා ලන්ච් එකේදි ඔහු පිළිබඳව පළමු ප්‍රතිචාරය දුන්නේය.
" ඌ මහ පණ්ඩිත කොල්ලෙක්"
මට රාවය බොහෝ සෙයින් මඟහැරුණි. එහි සගයන්ද යම්තාක් දුරකට මඟ හැරිණි. පණ්ඩිත කොල්ලා මිතුරෙක් වීමටත් පෙරම සම්පූර්ණයෙන්ම මඟ හැරිණි.
12-11-10 වැලිකඩ කෘතිය ලියන ලද්දේ අන්න ඒ පණ්ඩිත කොල්ලා විසිනි.
ඔහු නමින් කසුන් පුස්සෙවෙල නම් විය.
පුර්විකවකින් හා පරිච්ඡේද 42 ක් අතුළු කළ මුළු කෘතිය පුරාම සෑම දෘෂ්ටියකින්ම නිරවද්‍යම සත්‍ය නිරූපණය කිරීමට කසුන් මහත් වෙහෙසක් දරා ඇත. ඔහු 2012 වසරේ සිටම ඒ සඳහා බොහෝ මහන්සි වන්නට ඇත. මේ කෘතිය තුළ ට ඔහු කැප කළ පරිශ්‍රමය කර්තෘ භාගයකින් ලබන සෑහිමට එහා ගිය උත්තරීතර ආත්ම තෘප්තියක් වනු ඇත.
ලොව අසාධාරණය උපරිමයට රජ කරන යුගයක, උපරිම වාරණයට ලක් වූ මිනිසුන් ගැන මුව සොලවන්නටවත් බිය වූ මිනිස් කැල ළඟ, දෙවියන් දෙවොලේ පහන් හොරකම් කරන වග හඬ නගා කීමට සමත් අය ඉපදීම, භයානක භාග්‍යකි. මේ යුගය තවමත් සම්පූර්ණයෙන් කේතුමතියකට පෙරළි නොමැති අන්ධකාර සමයකි. එහෙත් මිනිසුන් නොදුටු, මිනිසුන් යම් දිනක දැනගත යුතු, සත්‍ය හෙළි කිරීම කළ යුතුවම පවතින යුගයකි. මේ යුගයට අනුව ධර්මය කුමක් දැයි මම නිවැරදිව පැවසීමට නොදනිමි. එහෙත් යම් ධර්මයක් පවතීද එය ප්‍රතිස්ථාපනය කිරීම සඳහා, සෑම යුගයක්ම, සෑම දේශයකටම මිනිසුන් ලබා දෙයි. ඒ ස්වභාව ධර්මයේ රීතියයි.
නීතිය යනු කුමක්ද? බන්ධනාගාරයක උපරිමය කුමක්ද? සිදු වූයේ කුමක්ද? අපට පෙන්වූයේ කුමක්ද? ආදී බොහෝ ගැටලු සහ පිළිතුරු මේ කෘතියේ අකුරු අතර වෙයි. ලංකාවේ මෙතෙක් ජීවත් වූ සෑම අයෙක්ම ඒ ලේ ගලන ලද වියරුවේ කතන්දරය දැනගත යුතුයි. කියවිය යුතුයි. මේ කෘතිය හුදු කතන්දරයක් හෝ වාර්තාවක් නොවන, සත්‍ය සිදුවීම් ඇඟට දැනෙන්නට ලියූ සටහනකි. සමාජයට ප්‍රේම කරන මිනිසා නිර්මාණය කිරීමට ජනමාධ්‍යවේදීන් අතින් මෙවන් දෑ උත්ථානය නොවේ නම්, අනාගතය තවත් බියකරු බවට පත්වනු නොඅනුමානය. මේ සමාජය අප්‍රමාණ අධර්මයෙන් ගොඩ නැගුනකි. ධර්මය පිහිටුවන්නට ආයෙ ක්‍රිෂ්ණා නොඑන වග අප සැවොම දන්නා නිසා සත්‍ය හෙළිදරව් කරන්නන්, සාධාරණත්වය පහදා දෙන්නන්, යුක්තිය පෙන්වා දෙන්නන් ආරක්ෂා කිරීම, සත්‍ය සාධාරණය යුක්තිය දැකීම පිළිබඳව ඇති නොතිත් ආශාවට නොදෙවෙනි කළ යුතු සාධකයකි.
...ධර්ම සංස්ථාපනාර්ථාය
සම්බවාමි යුගේ යුගේ......
සම්බවාමි යුගේ යුගේ......
