ඇවිද්ද පය දහස් වටී කියලා කවුදෝ බර පොතක කියලා තියෙනවා කියලා මම ඉගෙන ගත්තෙ තුනේ පන්තියේ වාක්‍ය හයේ රචනාව ලියන්න පටන් ගත්ත මුල්ම දවස් වල. කොහොම වුණත්, ඇවිදීම.. තරම් සතුටක් ජීවිතේ නැතිම තරම්. ඇවිදීම කියන දේ ප්‍රධාන කැටගරි තුනක් තියෙනවා. එක අවශ්‍යතා පිණිස ඇවිදීම, දෙක ව්‍යායාමයට ඇවිදීම. හැබැයි වැදගත්ම ඇවිදීම තමයි රස්තියාදුවට ඇවිදීම. ජීවතේ අරමුණු තියෙන්නෙ අවශ්‍යතා වලට ඇවිදීමේදී, ජීවිතයේ පැවැත්ම තියෙන්නෙ ව්‍යායාමයට ඇවිදීමේදී.. එහෙත් ජීවිත් වීම කියන කාරණාව තියෙන්නෙ රස්තියාදුවට ඇවිදීමෙදී. අන්න ඒ නිසයි ගැටවර වයසේ සිට මිය යනතුරුම රස්තියාදු ගැසීම ලිංග බේදයකින් තොරව කළ යුතු දෙයක් බව මම තරයේ විශ්වාස කරන්නෙ.
රස්තියාදුවෙදි, ඕනෙම තැනක ඔබට නතර වෙන්න පුළුවන්. ඕනෙම තැනකදි ආයෙත් ඔබට හැරෙන්න පුළුවන්.. සෑම වැසුණු දොරක් ළඟදිම සිකුරුටිවරුන් සහ වරියන් සමඟ දොඩමළු වෙන්න පුළුවන්. කෙටියෙන්ම කිව්වොත් වැසුණු දොර ගැන තරහ නොගෙන ඉන්න පුළුවන්. ක්ෂණිකව සිතුණු විගස අලුත් තැනකට යන්න පුළුවන්..
ට්‍රැෆික් එකක පවා රසය විඳින්න පුළුවන් දෙයක් තිබෙන බව ඔබ සමහර විට නොදන්නවා ඇති. නැවතුමක හිඳගෙන යන එන කාන්තාවන් සහ පිරිමින් දෙස බලා සිටීමේ ප්‍රීතිය ඔබ සමහර විට නොදන්නවා ඇති. පළතුරු කඩයක වේගයෙන් සිදුවන වෙළඳාම අතර, හුවමාරු වෙන කුණු පළතුරු ඈත සිට ගණන් කිරීමේ ප්‍රීතිය ඔබ නොදන්නවා ඇති. උයනක ලිය ගොමු වල තුරුළුව සිටින සෑම පෙම්වතුන් ජෝඩුවකටම ගීතයක් බැගින් නම් කිරීමේ ප්‍රීතිය විඳලා නැතිව ඇති.
රස්තියාදුවෙදි මේ හැම දේම ඔබට නොමිලේ ලබා ගන්න පුළුවන්.
අරමුණක් පිණිස ඇවිද්දොත්, වසා ඇති දොරවල් , ට්‍රැෆික් , දිග පෝලිම් ඔබව නිරන්තරයෙන් තරහ ගස්සනවා. කොහොම වුණත් හුදකලාවේ රස්තියාදු ගැසීමේ ආනිශංස දන්නෙ එහෙමත් කෙනෙක්ම විතරයි. කොහොම වුණත්, අද දවසේ ශේෂය ඉදිරියට ගෙනයන්න.. තැන් කිහිපයකින් සිද්ධියක් දෙකක් ඔබට කිව යුතුමයි කියලා හදවත යෝජනා කරනවා. ඒවා සුන්දර සහ අසුන්දර කියන අන්ත දෙක අතරෙ තියෙන පුදුමාකාර සිද්ධි.
පළමුවැන්න සිදුවුණේ 154 බස් රථයක් තුළදි..
ඇය මධ්‍යම පන්තියෙ, තරමක් නවීන පෙනුමක් ඇති කාන්තාවක්. මැදි විය ඉක්මවා යාමට ආසන්නව තිබුණත්, සුන්දර භාවයේ නටබුන් මුහුණේ තිබුණා. සැහැල්ලු මළු දෙකක් අතේ තිබුණත්, බසයට නැග්ගාට ඇයට එය පාලනය කරගන්න හැකියාවක් තිබුණෙ නෑ. බසයේ අසුන් සියල්ල පිරී තිබුණා. නමුත් රථය තුළ කිසිවෙක් සිටගෙන හිටියෙ නැහැ.
සැහැල්ලු ටී ෂර්ට් එකක් සහ ඩෙනිමක් ඇඳලා, අයි පොඩ් එකක් කනේ ගහගෙන හිටි මා අද්දර අසුනක හිඳ සිටි යුවතියක් ඇය කියවමින් සිටි පොත ඇගේ බෑගයට දැම්මා. අඩුම තරමේ ලිප්ස්ටික්වත් ගාලා නොහිටියත්, නාගරික බව පෙනෙන්න සාධක ඇය ළඟ තිබුණා. ඇය මේ කාන්තාව දිහා බලනවා කිසිවෙක්වත් දකින්න නැතිව ඇති. මොකද ඇය දිහාවෙ ඇහැක්වත් මේ යුවතිය නොහෙලූ නිසා. හැබැයි අනික් හැමෝම මේ මැදි වියේ කාන්තාවගේ අසමබරතාවය දෙස දිහා බලා හිටියා. තත්පර තුන හතරකින් පමණ, යුවතිය අයි පෝඩ් එක ගලවලා බෑගයට දමා ගත්තා. එක වරම නැගිටලා බසයේ හිට ගත්තා. දැන් ඇය හිඳ සිටි අසුන හිස්.. ඉතින් මැදිවියේ කාන්තාව වහාම හිස් වූ අසුනේ හිඳ ගත්තා..
බණ්ඩාරනායක සම්මන්ත්‍රණ ශාලාව ළඟින් බොහෝ දෙනෙක් බැස ගියා. එහෙත් යුවතිය බැස ගියේ නෑ. හිස් වූ ඉදිරි අසුනක නැවත ඇය හිඳ ගත්තා. එවිට බසයේ සියලුම දෙනාගෙ අවධානය ඇයට යොමු වුණත්, කිසිවක් නොකළ ඈ යළිත් අයි පොඩ් එක කනේ ගහගත්තා.
මැදි වියේ කාන්තාව ඉදිරියට නැවී යුවතියට තට්ටු කළා.
“ මම හිතුවෙ ඔයා බහින නිසා නැගිට්ටා කියලා. අනේ ස්තූතියි මට මේ සීට් එක දුන්නාට.“
කාන්තාව එහෙම කිව්වා. ඉදිරි අසුනෙහි සිට මඳක් පිටිපස හැරුණු යුවතිය දෙනෙත් දල්වා හරිම හැඩට සිනාසී යළිත් ඉදිරිය බලාගත්තා.
මැදිවියේ කාන්තාව දෙනෙතේ කඳුළු පුරවා ගනුත්, අනතුරුව දෑස් පිසදමන අයුරුත් දකින්න තිබුණා. කඳුලට හේතුව සිතන්නටත් පෙර ටොරින්ටන් වෙත බසය පැමිණියා. මම වගේම, යුවතියත් බසයෙන් බැස්සා. මම හීලෑ අශ්වයෝ සහ හිමාලි අක්කා හොයාගෙන යන්න අවශ්‍ය බව සිහිපත් වීමෙන්, යුවතිය ගැන සිතීම අත්හැරියා. මැදිවියේ කාන්තාවගේ කඳුළු සහ අසුන අතර සම්බන්ධයක් නැතත්, යුවතියගේ සිනහව සහ ඇගේ කඳුළ අතර සම්බන්ධයක් ඇති බව සිතන්නට මේ මොහොතේ පවා සිතිවිලි පරම්පරාව බල කරනවා.
ආර්ෆිකෝ කියන්නෙ රස්තියාදුවෙදි, නොවරදින තැන් දෙකෙන් එකක්. අනික තැන තමයි සරසවිය. මේ දවස් වල නත්තල් සිරියෙන් ඇලලිලා ගිය ආර්ෆිකෝ එකේ, චොක්ලට් අංශෙන් පොත් කියවීම වඩවන චොක්ලට් දෙකකුත් නිරායාසයෙන්ම අරගෙන මම උඩට ගියෙ ලස්සන භාණ්ඩ අතර ටිකක් තනි වෙන්න හිතාගෙනමයි.
උඩ සෙල්ලම් බඩු අංශයේ බාබි ඩෝල් කෙල්ලන් අතර එකෙල මෙකෙල වෙන අංකල් කෙනෙක් මගේ ඇස් මායිමට වැටුණා. මගේ රස්තියාදුව නිමා කරලා නැවත පහළ මැගසින් කොටසට මම එනකොට ඔහුත් එතැන ඉන්නවා මම දුටුවා.. මැගසින් එකින් එක අල්ලමින්, සුන්දර නිරූපිකාවන්ගේ රූප ඇසින් කටපාඩම් කරනවා ද කියලා හිතෙන තරමට ඔහු ඒවාගෙ ඇලී ගැලී සිටියා. එතනම ආසාන්නයේ තිබූ මුදල් අයකැමි කොටසේ යුවතියන්, වරින වර ඔහු දෙස බැලුවෙ සල්ලාලයෙක් දිහා බලන ගාණට.
කොහොම වුණත් ටික වෙලාවකට පස්සෙ එක මැගසින් එකක්වත් නොගත්ත ඔහු ස්වයංක්‍රීය දොරින් පිට වුණා.. ඒ අංකල් එහෙම කළේ ජීවීතේ සුන්දර රාත්‍රීන් සදාකාලයටම මඟ හැරුණ සොවින්ද, කලින් තිබුණත් දැන් එහෙම ලස්සන දේවල් නොපෙනීම නිසා ඇති වේදනාව හේතුවෙන්ද, නැත්තම් ඇත්තටම එහි හරය තේරුම් ගැනීමේ ඕනෙ කමින්ද කියන්න දන්නෙ නැතත්, කාන්තා රසකාමියෙක් බව නම් පෙනෙන්න තිබුණා.
අංකල් ගෙ ප්‍රශ්නෙ මොකක් වුණත්, හෙට දවසෙත් ශෘංගාරය පිළිබඳව රික්තයකින් පිරි හදවත් වල නිමාවක් නැති බව නම් අදම අවටම පෙනෙන්න තිබුණා. ටොරින්ටන් චතුරස්‍රය හරහා ඇවිදගෙන යද්දි, ලංකාවෙ ප්‍රේමණීය යෞවනයේ සාම්ප්‍රදායික වර්තමානය ගැන කියා ගන්න බැරි වේදනාවක් හදවතට කාන්දු වෙනවා. කාමරයක් සහ උද්‍යානයක් පටලා ගැනීම ට ප්‍රධානම හේතුව මුදල් ද , ආරක්ෂාවද, පෞරාණික චාරිත්‍ර වල ප්‍රගමනය කියලා හරියට වටහාගන්න විසි හතරෙ මොළයට බැරි වුණත් ඒ හැම මුහුණකම තිබුණෙ ආදරය බලෙන් පවරාගත්තු බවක්. මහ පොකුණ අසල හිටියා මහළු වියේ කෙළවරක දෙදෙනෙක්. එවන් දෙදෙනෙක් මෙවන් තැනක දැකීමත් ප්‍රීතියක්. එහෙත් ඔවුන්ගෙ මුහුණේ තිබුණේ තෘප්තියකටත් වඩා විශාල විඩාවක්. සමහරවිට ස්වර්ණ ජුබිලියකට පෙර බලෙන් පවරාගත් ප්‍රේමයේ වේදනාව වෙන්නත් බැරි කමක් නෑ.
For once you have tasted flight you will walk the earth with your eyes turned skywards, for there you have been and there you will long to return.
Leonardo da Vinci
