අෑ අප අතර සිටි අමුතු යෙහෙළියක් යැයි මගේ මතකයේ ඇත. නිරන්තරයෙන් විහිලු කරමින් සෑම දෙනාම සතුටට පත් කළ අයෙක් ලෙසද, විටෙක නිහඬව සහ තැන්පත්ව, යමක් සඟවාගෙන මිදී පලා යන්නට තැත් කළ අයෙක් ලෙසද ඈ මගේ සිත තුළ තැන්පත්ව හිඳී. ඇය සංවෘත බවක් කිව නොහැකි තරමටම, සියල්ල අප හා බෙදා හදා ගත් බවද, විවෘත නැතැයි හැඟෙන තරමටම බොහෝ දේ අපෙන් සැඟ වූ බව ද සිහිපත් කරමින්, මම දෙනෙත් හරිමි.
ඈ හැඳ සිටිනා සුදු දුහුල් පුහුණු ඇඳුමේ, රැළි අතරින් වේගයෙන් පෙනී නොපෙනී යළි පෙනෙන ඇගේ දඟ යුග්මය මෙන්ම ඇගේ සිතිවිලි තුළද පෙනුණු නොපෙනුණු බොහෝ දේ තිබුණු බව අද මම දනිමි. ඇගේ නර්තනය අවසන් බව පසුබිමින් ඇසෙනා සංගීතය නිමා වූ හඬින් පෙනී ගිය බැවින් මම යළිත් පියවි ලොවට අවතීර්ණ වෙමි.
කුඩා ගමන් බෑගයක් සහ තුවායක් අතට ගත් ඈ, විජාතික මිතුරියක් හා සෙමෙන් කතා කරමින් ඉදිරියට පැමිණෙමින් සිටියි. ඈ හා කතා කිරීමේ ප්‍රබල ආශාවක් මා තුළ හට ගත්තත්, එක්වර උපන් ලැජ්ජාවකින් පසු බා සිටියෙමි. අපි හමු වූ මුල් දවස් වල පැය හා දවස් වලින් ගෙවුණ කාලය, අපි හමු නොවූ කාලය තුළ වසර වලින් ගෙවී ගිය බැවින් ඈ මා හඳුනා නොගනිතැයි මගේ සිත කියන්නට පටන්ගෙනය. එහෙත් නිරායාසයෙන් මොහොතකින් මා ඇගේ මඟ හරස්කොට ඉදිරියේ සිට ගමි.
ගංගා?
මම ඈ අමතමි. ඈ ආලේපන නොතවරා ම පෙරට වඩා පැහැපත් ව සිටියාය. පුදුම බවක් හැඟවූ මුහුණින් මා දෙස වරක් වේගයෙන් බැලුවාය. කලකින් දුටු මිතුරියක් හඳුනාගත් ප්‍රීතියෙන් දෙවනුව ඈ මා වැළඳ ගත්තාය. ඇගේ නොවෙනස් සිනහව අද ද මා වටා පිපුණු බැවින් මා ඇගෙන් නෙත් අහකට නොගෙනම, දෙවැනි පැනයද තල්ලු කරමි.
ඉස්කෝලෙන් අයින් වුණාට පස්සෙ අදයි දැක්කෙ? ඒකත් මේ අහම්බයෙන්! කොහෙද මේ?
ඈ සිනාවෙන්ම, මා ඇදගෙන අසල පුටු පේළියේ ඉඳගනී.. අපි හඳුනන්නෝ බව ඉඟියෙන් දත් ඇගේ විජාතික සුදු මිතුරිය අතින් සන් කර සිනාවක් පා අප පසු කරයි.
කෙල්ල මහත් වෙලා..ඔයා මෙහෙ ආවා කියලා දන්නෙවත් නෑ. පුතු ලොකුද දැන්?
ඈ ගැන කිසිත් නොපවසාම ඇය මගෙන් විමසයි. ඉස්සර මටත් වඩා මහත ඇය, දැන් මඳක හීන්දෑරි නිසා, මගේ පිරුණු බව වැඩියෙන් දැනෙනවා විය යුතුය. අප එකට පාසලේ උගන්වන දවස් වල මට තිබූ රූ සපුව ගැනත්, මා නිතර පළඳින උස් අඩි පාවහන් ගැනත් ඇය ඉතා අගේ කොට සැලකූවාය. කිසි දිනෙක ඈ උස අඩි සෙරෙප්පු නොපැළැන්දාය. ඒවාට ආසා කරමින් ඒවා නොපළඳින්නට තරම් හේතුවක් ඇයට තිබිණි. ඒ ඇය ඔහුට වඩා උස යන්නට තිබූ අකමැත්ත නිසාය. ඇගේ නොඉවසිලිමත් නෙත් මේ මොහොතේ මා වෙත බැවින් මගේ මතක මත තැවරෙන්නට තවත් ඉස්පාසුවක් නොලැබිණි.
දැන් පුතා ලොකුයි අවුරුදු හතක්. තව ටික දවසකින් ඉලංදාරියෙක්.එයාව මෙහාට එක්කගෙන තමයි මේ ආවෙ.
ඇගේ නෙත තෙතකින් පිරෙයි. ඇයට විහඳුව අමතක වන්නට ඉඩක් නැත. ඈ ගැයූ ගී වල මතකය විහඳුට අද නැති වුවද, අදත් ඔහුගේ රසවින්දනයට මුල් පදනම වැටුණේ ඈ හරහා බව මම විශ්වාස කරමි. මා ඇගේ නිවස දැන සිටියත් කිසි දිනක එහි යන්නට නොහැකි වූයේ එකල කුඩා පුතු සමඟ මා ගත කළ වෙහෙස කර ජීවිතය නිසයි. එහෙත් ඈ නිතර මා බලන්නට එමින් , කවි ගීත ගයමින් කුඩා පුතු හා කාලය ගත කළේ සැබවින්ම කුඩා දැරියක විලසිනි.
අනේ මට දකින්නත් ආසයි අමලි.. පුතුට දැන් මාව මතක නැතිවත් ඇති.
ඈ හෘදයාංගමව මගේ අත තද කොට ගත්තාය. මම මගේ විස්තර ඇයට කියන්නට ඉක්මන් වෙමි. ඇගේ විස්තරද ඉක්මනින් දැන ගත යුතු නොවේද මම? ඇය නැවත සුදු මිතුරිය පැමිණයහොත් ඉක්මනින්ම යනු ඇතැයි ක්ෂණික හැඟීමක් මා තුළ මෝදු වෙයි. ඉතින් මම කලබල වෙමි.
අපි දැන් ඉන්නෙ මෙල්බර්න් වල ඉන්නෙ. මහත්තයා නම් පී ආර් පිට. මං නං සිටිසන් ගත්තා. අපිට දැන් පුංචි දුවෙකුත් ඉන්නවා.. එයාට තුනයි තාම. ගෙදර තියලා ආවෙ.
ඇගේ නෙතේ ප්‍රීතියක් ඇඳෙයි. මේ, කාලාන්තරයකට පසු මම ඇගේ තොරතුරු දැනගන්නා වෙලාවයි.
ඈ දුටු අවසන් දිනය තවමත් මගේ මතකයේ තිබෙයි. ගෙදරින් එක දිගට හොයන විවාහ යෝජනා කෙරෙන් පීඩිතවද, සිය ආදරයෙන් හා ඒ තුළින් නොලද ජීවිතයෙන් හෙම්බත්ව ද සිටි ඇය අවසන ජීවිතයට වෙන ඕනෑම දෙයක් ගැන හිත හදා ගත් බව පමණක් අපට සිනා මුසු මුහුණින් කීවාය. සාම්ප්‍රදායිකව ඇයට සුබ පැතුවද, ඇගෙන් අනාගතයක සේයාවක් නොදැනෙන වග ඈ ගිය පසු ද අපි කතා වීමු. ඉන් පසු ඈ පාසල් පැමිණියේ නැත. දවස් දෙක තුනකට පසු, ඇගේ නොපැමිණීම දැනගන්නට අප ඇය දුරකථනයෙන් ඇමතීමු. එම දුරකථනය පවා අක්‍රීය වී තිබීම ගැන අප බෙහෝ කණගාටු වීමු. හදිසි සම්මුඛ පරීක්ෂණයකින් පැමිණි අලුත් ගුරුවරියකගෙන්, ඇගේ පන්තියද හිස් අසුනද පිරෙන්නට ගියේ එක් සතියකි.ඇගේ නිවසට යන ලිපිනය දැනගෙන සිටියද, ඒ මොහොතේ අප සැවොම සමව පෙලූ යොවුන් කාර්යබහුලත්වය, විසින් ඈ සෙවීම නිරන්තරයෙන් මඟ හැරුණු වැඩ අතරට දමා පසුව අපගේ සිත් වලින්ද අමතක කළ මතකයන් අතරට තල්ලු කෙරිණි.
එදා සොයාගත නොහැකි වූ ඈ ඉතින් දැන් මා ඉදිරියේ ය. ඇගේ තොරතුරු ඇසීමට මගේ දෙකන් වලට ඉස්පාසුවක් නැත. එහෙත් ඒ හදිසිය ඇයට නැත. මම නොඉවසිලිමිත් තරහකින් වෙලෙමි. ඈ සියුම් කල්පනාවක නිමග්නව සිටී. සමහරවිට කිසිවක්, අමතක නොවන්නට පිළිවෙලින් වසර කිහිපයකට පෙර ගෙවුණු අතීතය පෙළගස්වනවා විය හැකිය. එබැවින්, නිහඬ බවින් නොතිත් බව රඳවාගෙන මම වැරෙන් ප්‍රස්වාස නොකර බලා සිටිමි.
- එකහමාරට ඉස්කෝලෙ ඇරිලා ක්ලාස් එකේ ළමයි ඔක්කොම අම්මලාට බර දුන්නාට පස්සෙ, මං ස්ටාෆ් රූම් එකට ආවා. ඔයාලා හිටියෙ නෑ. කවුරුත්ම. ඉතිං මං බෑග් එකත් අරන් ගෙදර එන්න ආවා. බෝ ගහ කිට්ටුවට එනකොට, ගමේ කඩේට ගිහිං පෘට් ජූස් එකක් බොන්න ඕනෙ කියලා ආසාවක් ආවා. මම ක්‍රොස් කරලා රාජිගිරිය පැත්තට යනකොට අහම්බෙන් වගේ, එහා පැත්ත බැලුණෙ. වෙයා හවුස් එකේ එයාගෙ ඡායාවක් වගේ මම දැක්කා.. මාස ගාණකින් එක පාරටම මං එයාව දැක්කෙ. මට පුදුම සතුටක් දැනුණා. මට මතකයි මං එයාව මඟ ඇරෙන්න ඉස්සර පාර පැන්නා..
ඒ දවස් වලත් ඇය එහෙම ය. වැසි වසිනකොට, වැස්ස දෙස බලා.. ඔහු එළියෙදැයි කල්පනා කරයි. සාප්පු ගිය විට ඔහුට ගන්නට ඇඳුම් ආයිත්තම් තෝරයි. ඔහු සමඟ යන විට උස වැඩිවෙතැයි බියෙන්, අඩි උස පාවහන් නොපළඳියි. එහෙත් කිසි දිනක ඈ සමඟ අපි ඔහු දැක නැත. ඈ ආදරය කළ ඔහු, ඇයට ආදරය කළ බව අපි නොදන්නා තරමට ඇගේ ආදරය සාමාන්‍ය අපට ආගන්තුක එකක් විය. ඔහු එදා ආවා විය හැකිදැයි යන පුදුමයෙන් මම ඈ දෙස බලමි.
මට ඊට වඩා මුකුත් ම මතක නෑ. මට මතක මගේ ඔලුවෙ ලොකු රිදිල්ලක් එක්ක මම නැගිටිනවා විතරයි. වටේ කිහිප දෙනෙක්ම ඉන්න බව දැනුණත් ඉන්පස්සෙ ආයෙත්, හැම දේම කලුවර වුණා.. මම එක දවසක් ඇහැරෙද්දි, මං හිටියෙ මෙහෙ ආර් එම් එච් එකේ.. මුලින්ම මම දන්නෙ නෑ කොහෙද කියලාවත්, ඒත් පුදුමෙකට වගේ, මට අමුතු සීතලක් දැනුණා.. කවදාවත් නැති වෙනස් බවක්. ඈත පෙනෙන බිල්ඩිං වුණත් අමුතු ගතියක්. ඒත් මම ඒ හීනයක්ම කියලා හිතුවෙ, බැල්කනියෙ ඉඳගෙන ආපු තිවංකව දැක්කාම. එයා මට සනීප වෙනතුරු මගෙ ළඟම ඉඳලා. ඒක මම කවමදාවත් හිතපු නැති දෙයක්.. ඉතිං මට පුදුම හිතුණා. මං හැමදාම දැක්කෙ එහෙම හීනයක්. ඒ දවස් වල කිව්වා.. හීන වලට මිනිස්සු ආදරේ කරන්නෙ, ඒවා හැබෑවෙන්නත් ඉඩක් තියන නිසා කියලා.. එයා හරි..
ඇගේ දෑස් වල ආලෝකය විහිදිලා පැතිරුණා. පළමු වතාවට ඇය ඔහුගෙ නම ඒ තරම්ම සුන්දරව කිව්වෙ අද. දැන් මගේ නොතිත් ආසාව, අද ඇගේ ජීවිතය ගැන දැනගන්නයි. එය ඉවෙන් වටහා ගත්තාක් මෙන් සිනාසී ඈ මගේ දෑත් සියුම්ව තද කළා.
එයා එම්බසි එකේ වැඩ වගයකට ගියා. පුතාවත් අරන් එයි මාවත් පික් කරන්න තව ටිකකින්.
ඔහු දිගින් දිගටම ඈ සමඟ රැඳීම ගැන මම නිරාමිස ප්‍රීතියකින් තුටු වෙමි. ඈ පැතූ ජීවිතය ඇය සන්තකව තිබීම කෙතරම් සතුටක්ද? පුතා ගැන ඇසූ විට පුදුමය මුසු ආහ්ලාදයක්ද මා වෙලා ගනී.
ඔයාට පුතෙක්?
ඉතින් මම පුදුමය මුදා නොගෙනම අසමි
ඔව්නෙ. අභිමන්‍යු ඉපදුනානෙ.. ඉතිං දවසක අපේ ගෙදරත් එන්න. දැන් අපි ආයෙත් නිතරම හමුවේවි. ලබන සුමානෙ මෙහෙ ඩාන්සිං ෂෝ එකට එනවානෙ..ටිකට් ගන්න එපා... මං ඔයාටයි ඔයාගෙ හස්බන්ඩ්ටයි ඉන්විටේෂන් දෙකක් ගන්නම්.. බබාලාට ඕනෙ නෑනෙ.. ආ.. ඒක නෙවී.. මගෙ නම්බර් එක මාරු කළානෙ.. ඔයාගෙ නම්බර් එක කියන්න.. මං රින්ග් කරන්නම්..
ඈ සතුටින් තව තවත් තොරතුරු එක පෙළට ගයයි. මට ඇරයුම් කරයි. උපදෙස් දෙයි. හිනැහෙයි. දුක සහ සතුට අතර ඇති රේඛාව ගැන තවත් පුදුම වෙමින්, මම ඇයට මගේ අංකය කියමි. එදා ඇයට ඒ රිය අනතුර නොවුණා නම්, එතැන සිටියෙ ඔහු නොවුණා නම්, ඔවුන් එක් නොවුණා නම්, කුමක් වන්නට තිබිණිද? ඔවුන්ගේ එක් වීම දෙවියන් විසින් පතන ලද්දක්මද? මා මගේ සිත කල්පනාව තුළ කිමිද යාම මුදවා ගන්නට අපමණ වෙර දරමි.
පුංචි වාහනයක නළා හඬ සමඟ.. ළඳරු සිනා හඬකින් පිටත ටෙරාසෝ කළ පෝටිකෝව දෙස හැරී බලමි.. රියදුරු අසුනේ උන් දේහධාරි පිරිමි දෑසක්ද, අනෙක් අසුනේ ඔහුගේම කුඩා සංස්කරණයක් වැනි මගේ කුඩා දියණියගේ වයසට සමාන බව පෙනෙන පුතෙක්ද ඇගේ උණුසුම බලාපොරොත්තුව සිටියි. ඉතින් දැන් ඈ ගේ සුන්දරව සිනාවට හේතු මම සියැසින් දකින්නට තරම් වාසනාවන්ත වෙමි. ඒ සිනාව සියල්ල අත්පත් කරගත් අවසානයේ ගැහැණියකගෙන් නැගෙන අප්‍රමාණ වූ උත්තරීතර සිනාව බව පමණක් මම දනිමි. හඳුනමි.
2015- 01- 22
ඕස්ට්‍රෙලියාවේ මෙල්බර්න් නුවර දී
-අමලි දිසානායක-
