සිංහල පරිවර්තනය වන රාණි සේනාරත්න ගේ “අඳුරු පළඟු තල මැදින් “
කියවා නිම කළෙමි.
ඒරියල් කවදාවත් නොඑන්න මම හැමදාම අසනීප වෙලා ඉන්න ඉඩ තිබුණා. වෙන කවුරුවත් ළඟදි නොදැනෙන සනීපයක් එයා ළඟදි මට ඇත්තටම දැනෙනවා. අම්මා, තාත්තා, අත්තම්මා විතරක් නෙවෙයි හුඟක් අය හැම වෙලාවෙම හිතුවෙ මම අසනීපෙන් කියලා. ඒ අය හිතුවා මම එක තැනකම ඉන්න ඕනෙ කියලා. ඒත් මට හැමවෙලාවෙම ඕනෙ කළේ ඇවිදින්න. ලස්සන හිම කඳු වල, තණ බිමි වල, පිණි පිරුණු සුන්දර මිටියාවත් වල ඇවිදින්න. දුවන්න. පනින්න.
මම ආසා කරන හැම තැනකම ඇවිදින එක තරම් ප්‍රීතියක්, දේවල් අත්විඳලා දැනගන්න, ඉගෙන ගන්න එක තරම් සන්තෝසයක් මේ ජීවිතේ තවත් නැහැයි කියලා හැම වෙලාවකම මම හිතුවා. ඒරියල් ආවෙ මට එයා වගේ කෙනෙක්ව ඕනෙම කරපු ඒ වාගේ හේමන්ත නත්තල් රාත්‍රියක.
එයා හුඟක් දේවල් දන්නවා. හැබැයි මට වෙලාවකට තරහ යනවා එයා පණ්ඩිත වැඩිද කියලා. මොකද සමහර දේවල් එයා ඕනෑවට වඩා පහදගෙන කලකිරෙන එකට මම අකමැතියි. ආරක්ෂක දූත මෙහෙය කරන හැම සුර දූතයෙක්ම එයා වගෙයි කියලා මට හිතෙන්නෙම නැහැ. ඒත් එයා හැම වෙලාවෙම කියනවා. දෙවියන්ගෙ මැවිල්ලෙ හොඳම දෙයක් තමයි මම කියලා. එයා “මම“ කියන්නෙ, ඇත්තටම මේ මම ගැන.
කොහොම වුණත්, ජීවිතේ පුරාම ඒරියල් මහ ලොකු පෙරළියක් කළා. අපි හුඟක් දේවල් ගැන කතා කළා. ජීවත්වීම ගැන, මරණය ගැන, විශ්වය ගැන, ඉන්ද්‍රීන් ගැන, මිනිස්සු ගැන, මතකය ගැන, අපි මේ හැම දේ ගැනම කතා කළා. ඔව් අපි දැනුත් කතා කරනවා. කතා කරලා ඉවර කරන්න බැරි තරමට, අපිට කතා කරන්න දේවල් තියෙනවා. මම එයාගෙන් ප්‍රශ්න අහනකොට එයා මට උත්තර දෙනවා. එයා මගෙන් ප්‍රශ්න අහනකොට මම එයාට උත්තර දෙනවා. වෙනස තියෙන්නෙ, මම උත්තර දෙනකොටත් එයා කොහොම හරි ඒවා දැනගෙන ඉඳලා තියෙන එකයි. ඒක අමුතු නැත්තෙ, එයා මට වඩා ගොඩක් කල් ජීවත් වෙලා තියෙන නිසයි.
මම දන්නවා එයා කවදාවත් නොමැරෙන බව. ඇත්තටම මම එහෙම හිතන්නෙ එයා මැරෙනවාට මම කොහෙත්ම කැමති නැති නිසා වෙන්න පුළුවන්. එයා සුර දූතයෙක් නිසා මට ඒ ගැන බය නැහැ. ඒත් මම හැමවෙලාවෙම කැමතියි එයා සාමාන්‍ය මනුෂ්‍යයෙක් වෙනවාට. හරියටම කිව්වොත්, අර සයිකල් පදින වෛද්‍යවරියට පෙම් කරන, City of Angels චිත්‍රපටියෙ සුරදූතයා වගේ. මනුෂ්‍යයෙක් වීමේ දැනීම සහ හැඟීම කොයි තරම් මිහිරිද කියලා ඕනෑම සුර දූතයෙකුට හිතෙන්න නම්, එයාට ඒ චිත්‍රපටයෙ විදිහටම පීච් ගෙඩි කන්නත්, මුහුදෙ සර්ෆිං කරන්නත් සිද්ධ වෙනවාමයි.
ඇඳක් උඩ නිදියගෙන ඉන්නකොට බඩ උඩින් ගෑණු ළමයෙක් කකුලක් දාලා තුරුළු වෙනකොට දැනෙන කිතිය නොදැනෙන එක සුර දූතයන්ට දෙවියන් වහන්සෙ මැවිල්ලෙදි කරපු අසාධාරණයක්.
ඒත් දෙවියන් ඉන්නෙ මම තුළ නම්, මගේ මැවීම මම යි. එතකොට.. ඒරියල්?
ඒරියල්ට මනුස්සයෙක් වෙන්න කියලා මම හෙවත් සිසිලියා ආරාධනා කළොත්, සමහර විට එයා නොකර ඉන්න එකකුත් නෑ. ඇත්තටම කියනවා නම්, වල්ග තරුවක එල්ලිලා වේගයෙන් රොකට් පදින එකටත්, ග්‍රහයක ඉඳගෙන මහන්සි අරින එකටත් වඩා, මුහුදෙ ලවණ මිශ්‍ර වතුරෙ වේගයෙන් එහාට මෙහාට ඇදෙනකොට දැනෙන හැඟීම පුදුම සහගතයි කියලා වගකීමෙන් කියන්න පුළුවන්නෙ.
ඇහැ දකින දේවල් වල ලස්සන විඳගන්න තරම් ප්‍රීතිමත් මනසක් අපිට තියෙනවා නම්, ඒක තමයි මේ ලෝකෙ දෙවියන් විසින් අපිට ලබා දුන්නු හොඳම තෑග්ග. හැම කෙනෙකුටම මනසින් සුරදූතයෙක් එක්ක සමාන වෙන්න පුළුවන්. ඒ කියන්නෙ, බිත්ති හරහා යන්න පුළුවන්.. අහසෙ පාවෙන්න පුළුවන්, නොදැක්ක ඕනෙම දෙයක් ඒ මොහොතෙම දැක බලා ගන්න පුළුවන්, අවශ්‍ය ඕනෙම දෙයක් කරන්නත් පුළුවන්. හැම වෙලාවෙම දුකින් නොඉන්න අපිට ලස්සන හීන පෙන්වන්න, නින්ද ලබා දෙන්නෙ ඒ නිසා වෙන්න බැරිද? ඒක තමයි දෙවියන්ගෙ සුන්දරම මැවීම.
මම කැමතියි ඒරියල් හැම වෙලාවෙම මගෙ ළඟ ඉන්නවාට. ඒත් එයා ඉන්නෙ කණ්ණාඩියෙන් එහා පැත්තෙ නිසා, මෙහා පැත්තට එන්නෙ සහ එයාව දකින්න සලස්වන්න ඕනෙම කරන වෙලාවට විතරයි. හරියටම කිව්වොත් ඉන්ද්‍රජාලිකයෙක් මවන මායාවී සිහිනයක් වගේ. ඇහැරෙන්න බල නොකරන දිග හීනයක් වගේ. ඒ ආරක්ෂක දූත මෙහෙයෙ හැටි. සමහර විට ඒ ආදරයෙ හැටි වෙන්නත් බැරි නැහැ.
නැත්තම් ඔහු හැම වෙලාවෙම කියන්නෙ නැහැනෙ, මම දෙවියන් වහන්සෙගෙ අතින් පියාඹගෙන ආව ලස්සන සමනළියක් වගෙයි කියලා..
ප. ලි
සුරදූතයෙකුට ආදරය කරන්න උත්සාහ කරන්න. එතකොටයි දැනෙන්නෙ පරිපූර්ණත්වය. ඒක හරියට සතුටත් දුකත් අතර ඉගිල්ලෙනවා වගේ බොහොම වින්දනීය හැඟීමක්.
