සමහර දේවල් වලට ජීවිතේ මහ ලොකු ඉඩක් දෙනකොට, තවත් සමහර වටිනා කියන දේවල් ජීවිතයෙන් ඈත් වෙලා යන්න ඉඩ තියෙනවා කියලා හිතෙන්න පටන් ගන්නවා. එහෙම හිතෙන්නෙ මහ ලොකු ඉඩ වෙන් කරපු දේ නැති වෙලා යන බව මොළයට සංඥා කරන කොට. ඒක එකක් පස්සෙ එකක් සිදුවෙන වැලක් වගේ සිදුවීම් පෙළක්.
අපි කාලය එක්ක කොයි තරම් තරඟ කළත්, ඉස්සරහට මිසක් පස්සට යන්න කවදාවත් ඉඩක් නෑ. ඒ නිසාම අපිට අතීතයේ වුණු වැරදි නිවැරදි කරගන්න කවදාවත් ඉඩක් ලැබෙන්නෙ නෑ. එදා ඒ වෙලාවෙ එතැනදි එහෙම නොවුණා නම් කියලා ජීවිතේ එකම වතාවකදි හරි නොහිතුණ කෙනෙක්,
ඉන්නවා නම් ඒ බොහොම අඩුවෙන්.
අපි ජීවත් වෙන්නෙ වර්තමානයේ. අනාගතය නිර්මාණය කරන්නෙ වර්තමානය. ඒත් අපි ජීවත් වෙන්නෙ අතීතය විසින් නිර්මාණය කරලා දීපු වර්තමානයක නේද? එතකොට ඒක උඩ ඉඳගෙන අලුත් අනාගතයක් නිර්මාණය කරන්න, තියෙන හැකියාවෙ ප්‍රමාණය කොච්චරද? නිරායාසයෙන් කල්පනා කරලා බැලුවොත්, අතීතය තමයි හැමදේම නිර්මාණය කරන්නෙ.
අනාගතය අලුතින් හදන්න. හිත අලුත් වෙන්න ඕනෙ.. දවසක් කෙනෙක්ට හිතුණා අලුත් වෙන්න.
ඉතින් එයා අතීතයේ ආස්‍රය කළ හැම කෙනෙක්ගෙන්ම වෙන් වෙලා, ලියකියවිලි හැම දෙයක්ම විනාශ කරලා, හැම බඩු භාණ්ඩයක්ම විනාශ කරලා, අලුත්ම නමකින් අලුත්ම තැනක අලුත්ම මිනිස්සු එක්ක ජීවත් වෙන්න පටන් ගත්තා. ඒත් අතීතයෙන් මිදෙන්න බෑ. එතැන තමන් ඉන්න නිසා.
ඕනෙම මනුස්සයෙකුට අමතක කිරීම කරන්න පුලුවන් එක ප්‍රමාණයකට විතරයි. ජීවිතේ හැටි. ඒක තමයි. පුලුවන් තරම් පසුතැවිලි නොවෙන්න ජීවත් වෙමු. එතකොට අතීතෙ වැරදි, වර්තමානයේ සතුටකින් වහගෙන අනාගතේ දුක නොදිකන ලෝකයක්, කඳුලු යට කරලා උඩින් හදා ගන්න කාට කාටත් පුලුවන් වෙයි. ඒ දේ කරන්න පරක්කු වෙන්න එපා..
අපි හිරු දකින්නට වේලාසන අවදි වන කිසි විටක හිරු පායා නොතිබෙන්නට පුලුවන. එහෙත් කලින් හිරු පෑයූ දිනක ඔබ වේලාසන අවදි වී සිටීම ප්‍රයෝජනවත් වනු ඇත. මෙහෙම කිව්වෙ, රෝහණ විජේවීර මහත්මයා. දේශපාලනය කුමක් වුවත්, මේ ප්‍රකාශය සදාකාලිකව හදවතට වලංගුයි. ඉතින් ඉක්මන් කරන්න.. අපේ අනාගතය අපි ගොඩ නගමු, අතීතය උඩින්.. වර්තමානය මැදින්.
