අපිට එනම් ශ්‍රී ලංකාවට දළදා ආශිර්වාදය ලැබෙන මාසයයි...
පෙරහැර ලකේටම පැවැත්වෙයි...
අවසාන රන්දෝලිය අනිද්දා වැඩම කරනු ඇත.
දැන් බය සැක නැතුව එහෙ මෙහෙ යන්නට පුළුවන.ඒ දැන් ත්‍රස්ත බිය නැති හෙයිනි..ත්‍රස්ත බිය දුරු වී වසරක් ගෙවී ගිය බව කියමින් අප උදම් ඇනූ බව ඔබට මදක් හෝ මතක ඇතැයි සිතමි.නමුත් අපි සිටින්නේ තවමත් එදා සිටි තැනම නේදැයි තවම ගැටළුවක් පවතී. මගේ සහෘද ලාංකිකයන්ගේ මතකයේ අඩුපාඩුව පිළිබඳව කණගාටු වෙමින් මම ලංකාවෙන් මදක් ඔබ්බට යමි.
මේ අති රමණීය ජර්මනියයි...මීට දශක ගනනාවකට පෙර නිම වූ යුද්ධයක අලු මතින් තැනුණු රාජ්‍යයයි...මම සිතින් ගෑස් කාමර ගණනාවක් පසු කළෙමි....ඇයව සොයා ගැනීමට මට වුවමනා විය...
මීට වසර හතකට පෙර ..එනම් මට වයස දහ තුනේදී මම ඇය දැන හැඳින ගතිමි...මාගේ ජීවිතය පුරා මේ තාක් ඇය බොහෝ බලපෑ චරිතයක් විය....ඇය කිසි දෙනෙකත් මට සොයා ගත නොහැක.ඒ ඇය මා විසින් සොයා ගන්නා විටත් මලවුන් අතර සිටි නිසාවෙනි...
ඇය උපන්නේ 1929 සයවන මාසයේදීය... මා උපන්නේ 1989 එකොළොස් වන මාසයේදීය.මට වඩා අවුරුදු 60කට වඩා ඇය වැඩි මහළු වුණත්..මා එදා ඇය කියවූයේ ඈ මගේ සොයුරියකැයි සිතාය....ආදරණීය ඈන් ෆ්‍රෑන්ක්.මට ඔබව අමතක් වන්නේ නෑ...ඔබ මිය ගියේ වයස දහ තුනේදී...මම ඔබව කියෙව්වෙත් වයස දහතුනේදී..අපි දෙන්නාගෙම සිතුවිලි තිබුණෙ එකම වයසෙ...ඔයා එදා හිටියෙත් අඳුරු යුගයක...මම එදා හිටියෙ අවිනිශ්චිත යුගයක.....ඔයා ඇඳුරු යුගයක් එක්කම යන්න ගියා....ඒත් ඔයාව කියවපු මම තාම ඉන්නවා.සංකේතාත්මකව අපේ අඳුරු යුගය ඉවර වුණත්, පුංචි ගැටළුවක් තියෙනවා.කළු වලාකුළක් ඈත එනවා පේනවා....කරත්ත රෝදයක් පෙරළෙනවා වගේ....මම හිතන්නෙ නෑ යුදෙව්වෝ වෙච්චි පළියට නාසිවරු ඔයාලාව මැරුවා වගේ ඒ පාට තුනේ අන්ධකාරය අපිව මරා දමාවි කියලා ....හැබැයි අපේ ලොකු ලොකු අය කියන ස්වෛරීත්වය, භෞමික අඛණ්ඩතාවය නම් ඒ කරත්ත රොදේට පෑගේවි....සමහරක් විට...
ආදර ඇන්,
බෑන්කි මූන් මහත්තය මේ අගෝස්තු හය ජපානෙට ගියා...නිකන් නෙමෙයි...හිරෝශිමාවෙ කඳුළු වලට මල් අරන්.....ලංකාවෙ කටයුතු දැන් ඒ වගේමයි....මුළු ලෝකෙම එක වගෙයි....හිනා වෙනවද ?අඬනවා ද ? කියලා හිතා ගන්න බෑ.. දිව්‍ය ලෝකෙම ඉන්න ඔයා ...මෙහෙ එන්න එන්නම ව්‍යාකූලයි....
