හනිකට ඉණිමඟ ඉහලට

නගින්න..නගින්න

හැකි තරම් ඉහලටම..

දෙපස නගිනා එවුන්

පාගලා තලාලා..

ඇද දමා පහතටම..

උඩින් පැන

තල්ල කැඩුනාට නම්

කමක් නැත..

යටින් රිංගුවෝතින්

තිබොල් දෙපයේ ඇනෙයි..

ඒ වුනත් කමක් නැත....

පෑගිලා ගිය සිරුරු...

උඩින් පැන පැන ගියත්

පවක් නැත...

ඉහළටම ඉහළටම...

තව තවත් ඉහළටම....

නැග ගියොත් කෙළවරේ...

ඉමක් ඇත....

ඒ වුණත්... .

අප ලැබූ

ජයක් නැත..

නොකියවපු කවියක්........

තමන්ටම උරුම වූ...
කිසි දෙයක් නැති කලට
දුවන්නේ ඇයි ඉතින්
එකිනෙකා පරයමින්....

අනෙකාගෙ සතුට ගැන
සිතමු අපි මොහොතකට....
කවි ලියමු.....
ගී ලියමු...
උන්ට රස විඳින්නට...

පන්හිඳෙන් කුරුටු ගා
නොලිව්වත් අපේ කවි...
තනි රූලෙ කොළේ උඩ
නොපෙනුනත් අපේ කවි...
පොත් කඩේ රාක්කෙක
නොතිබුනත් අපේ කවි....

හදේ ගැඹුරුම තැනින්
පැන නැඟුනු අපේ කවි
සයිබරය සමඟ ,
එක තත්පරන් මුහු වෙලා..
දුවයි ලෝකය පුරා....
සිංහලෙන් හිතන,
සබැඳියන්ගේ හද සොයා...
සිංහලය දන්න,
සකිවරුන්ගේ නෙතු සොයා...

නිනූගේ රෝස වලාකුළ

එක් දහස් නවසිය අසූ නවයේ, ඒ කියන්නෙ ඉතාම තද භීෂණයකින් මුළු රටම, මේ ලංකාව වෙලා ගත්ත අඳුරු යුගයක, ශෝකයෙන් පීඩිත වුණ ඉල් මාසෙ පළවැනිදා..මළවුන්ගේ අවුරුදු දා…..ඉතාම තද වැස්සෙ…මැරී ගිය දහසක් මිනිස්සු අස්සෙන් ගිහින්, මග දිගට ටයර් සෑය වල ආදාහනය වෙච්ච දරුවන්ගෙ අම්මලා නඟන විලාප මැද්දෙන් ගිහින්….තවත් අම්මා කෙනෙක් දරුවෙක් බිහි කළා….ඒ මම.. නෙරංජි… නෙරංජි සුලක්ඛනා.

අවුරුදු හතරක් ගෙවලා මං මොන්ටිසෝරි ගියෙ ගෙවල් ළඟ ඉසුරු ළදරු පාසලට….ඊට පස්සෙ ගෙවල් ළඟ ඉස්කෝලෙට…එම් .ඩී. එච්. ජයවර්ධන විදුහල….මං ගිය පළවෙනි අවුරුද්දෙ ඉස්කෝලෙ ප්‍රින්සිපල් සර් මැරුණා..පස්සෙ ඉස්කෝලෙ දේශපාලන පන්දම් වලට එකිනෙකා අතට ගියත් ඉස්කෝලෙට හොඳක් උනේ නෑ..තුන වසරෙදි මගේ හොඳම යාළුවා…. ඒ කිවුවෙ මගෙ එහ පැත්තෙ ඉඳන් හිටපු යාළුවා..රුමැටික් උණ හැදිලා….දිව්‍ය ලෝකෙ ගියා…..මට ඒ ඉස්කෝලෙ වෙච්ච දේවල් වලින් හොඳටම මතක ඒක තමයි…..ඉංග්‍රීසි පන්තියෙදි මං වැටිලා කකුලට හුඟක් අමාරු උණා.මං ශිෂ්‍යත්වය ලිව්වෙත් කකුල කඩාගෙන…ප්‍රතිඵල එන දවසෙ උනත් ඉස්කෝලෙ යන්න බැරි වුණා….ඒත් බෙහෙත් අරන් එද්දි මට ආරංචි වුණා….ඉස්කෝලෙ පාස් වුණ දහ අට දෙනගෙන් වැඩිම ලකුණු මට කියලා…..

මං ගෝතමි බාලිකවට යන්නෙ ඒ විදිහටයි…ගෝතමි බාලිකාව තිබ්බෙ කොළඹ….මං මේ අවුරුද්ද වෙනකම් එහෙ ඉගෙන ගත්තා…යාළුවො හිටියා…..ඒත් ගොඩ දෙනෙක් හිතට තදින් හිටියෙ නෑ…එයාලා හොඳයි….කෑම බෙදා ගන්න..තනියට ටොයිලට් යන්න….සෙල්ලම් කරන්න…..බැරි වුණ පාඩමක් ගෙදර ගිහින් කරගෙන එන්න පොතක් දෙන්නෙත් එහෙමත් කෙනෙක් විතරයි.හතේ පන්තියෙදි මං විද්‍යාවට හදපු සඥා බල්බ පරිපථයට සම්පූර්ණ ලකුණු ගත්තා..පහු වෙනිදා ආපු පරීක්ෂකවරු මගෙන් ඇහුවා.. ඒක තනියෙන්ද හැදුවෙ කියලා…මං නෑ කිව්වා……..මොකද මට මාමා ඒකට උදවු කළා…එකයි එහෙම කීවෙ…..ඒත් අපේ මිස් ට …..එයාලා බැන්නා…මට ලකුණු දුන්න කියලා…මාව පෙන්න පෙන්න ටීචර්ලා කියන්න පටන් ගත්තා….අර ළමයා නිසා තමා..අපේ ඉඹුලානට ප්‍රශ්නෙ ඇති වුණේ කියලා….මට එදා ඉදන් ව්ද්‍යාව එපා වුණා…

නවයෙ පන්තියෙ ඉදන් තමයි නාට්‍ය කරන්න ගත්තෙ…..2003 සමස්ත ලංකා නාට්‍ය තරගාවලියෙ හොඳම නාට්‍ය අපි කළා….මං මුළු ලංකාවම පිළි ගන්න සහතිකයක් එදා ලැබුවා….මගේ කලා හැකියාවන් හොයා ගත්ත සෝමා මහානාම මිස් ට මම අදටත් ණය ගැතියි..මං නවය වසරෙදි ලියපු කවියක් මං ලියපු එකක් කියල එක මිස් කෙනෙක් පිළිගත්තෙත් නෑ…ඔය වගේ දේවල් ගොඩක් වුණා……..ඒත් මං ගායනයට නම් ඒ තරම් දක්ෂ නෑ…ඒත් අනික් හැම දේම මට පුලුවන්….ගොඩක් අසාධාරණ කම් වුණත්…මං ඒවා ඒ තරම් හිතට ගත්තෙ නෑ….කලාවට එන්න පුලුවන් හැම පාරක්ම මට පොඩි කාලෙ වැහුණා..එකක් පාසලේ එකම ළමයෙකුට තැන දීම…අනික අපේ අම්මලගේ නොදැනුවත් කම…. ..මං උසස් පෙළට වාණිජ්‍ය කළා අවුරුද්දක්…….එපා වුණ නිසා ඒක නවත්තල කලා කළේ…..මං ජ්‍යෙෂ්ඨ ශිෂ්‍ය නායිකාවක් වුණා…..ඒක නිසා මට පහු කාලිනව ඉස්කොලෙ ඇතුළෙ ජනප්‍රිය වෙන්න පුළුවන් වුණා..

මං ඔය කාලෙ තරුණ සේවා සභාවෙ ජනමාද්‍ය පාඨමාලාව ඉගෙන ගත්තා….ඒකෙ හිටපු වයස අඩුම ළමයා මම…ඒ වගේම වැඩිම ලකුණු ගත්ත ළමයත් මම……..ඉතින් මට සතුටු නැද්ද?…..උසස් පෙළ කළාම….මට රජයේ විශ්ව විද්‍යාලයකට යන්න ලකුණු තිබ්බ….ඒත් කලා උපාධියකින් අද ලංකාවෙ කරන්න පුලුවන් මොනවද?……ඒ නිසා මං අද ජනමාධ්‍ය ඉගෙන ගන්නවා…මට තාමත් අවුරුදු විස්සයි…..මට ගොඩාක් දුර යන්න ඕනෙ…..ඒක කරන්න පුළුවන් කියලා මට විශ්වාසයි…..පුංචි කාලෙ ඉදන්ම මං හීන ලෝක වල ජීවත් වෙන්න ආස කළා. අදටත් වෙනසක් නෑ.මං හිතපු ලෝකෙ නෙවේ මේ හැබෑ ලෝකේ පෙනෙන්න තියෙන්නෙ…ඒ නිසයි මං හීන ලෝකෙට කැමති…ඒත් මං යථාර්ථය හොයා ගන්න මහන්සි නොවෙනව නෙවේ…..මගේ පුංචි වයසට මට ගොඩාක් අත්දැකීම් තියෙනව…..ඒවා ඔක්කොම ටිකෙන් ටික කියන්නම්….හැබැයි ඉතින් මා එක්ක ඉන්න ඕනේ…

කේන්ති කාර සොහොයුරාට...

අද නොවැම්බර් 11...23 වැනිදා වෙනකල් මම ආසාවෙන් බලා ඉන්නවා... මට හරිම ආඩම්බරයි....සතුටුයි...ඒ උනත් ඒක කියන්න මට එන්න බෑ...ඔයාගෙ හිතේ පුපුරු ගහන කේන්තියෙ තරම මං හොඳටම දන්නව..... ඒක දැන දැනත් ඇයි මං ඇවිත් ඔයාගෙ සතුට නැති කරන්නෙ... මං නෑවිත් ඉන්නෙ බැණුම් අහගන්න බයට නම් නෙවේ... වරදක් නැති හින්දා .. බැණුම් අහන්න පුලුවන්....එව මට අදාළ නෑනෙ..... පොඩි දේවල් ලොකුවට අරන්...අවුල් වුණ සමාජයක මං තවත් එක පුරුකක් විතරයි.... මගෙ අතින් වරදක් වුණත්, සමාව දෙන්න බැරි තරම් දරුණු දෙවල් මං කරල නෑ... පුංචි විහිළුවක් තේරුම් ගන්න අමාරු ගැහැණු ළමයි පිරිමි ළමයිව කුප්පන එක නොවෙන්න.... අදටත් මට මගෙ සහොදරය ඉන්නව.... කමක් නෑ.... බොරුවට ආයුස නෑ... මං මල දාක හරි ඇත්ත එළිවෙයි....ඒත් කවුරුවත් අඬන්න එපා ....මං අදටත් ඉන්නෙ සදාතනික සැනසීමක.... ඉස්සර මං පාළුවට කොයි තරම් බයද?... ඒත් දැන් එහෙම නෑ... මං හැම මොහොතෙම බැලුවෙ කාව හරි සතුටු කරන්න... මං හරියට විහිළු කලා...කාවවත්කොටවන්න නම් මට හිතිලා වත් නෑ.... මගේ ජාතියට බාසාවට නිගරු වෙන වචනයක් වත් මං පාවිච්චි කරල නෑ... ඒත් මං එහෙම කලා කියල මට අපහාස කරපු අය වැඩී...කමක් නෑ... මං පෑන අතට ගත්ත...මං දිනනවා..මං සන්තකව තියෙන හැම දෙයින්ම මං ඉදිරියට එනව....මං මේ මුළු ලෝකෙටම දවසක ආදරය කියා දෙනවා...එදාට ඔයා පිළිගනීවි...කවුද හරි කියලා..
හිනාවෙන මල් සුවඳ..
මිහිරකි සද හද මඩලේ....
එදා වාගෙම
සිනා සල සල
රැඳී යන පාරේ....
පතන්නම්....
සදාකාලික ආසිරි....
නැගණියයි.....මා
හිතාදර ඔබගේ....

ආදර සුදු සීයා,......

ආදර සුදු සීයා,......
අසඩක්...
හිතේ තියෙන දේවල්
ඔක්කොම කොහොම කියන්නද??...
එළි වැටක් , තාලයක්..
හදවතට පේන්නවත් එන්නෙ නෑ....
සමා වෙන්න
ලස්සන කවියක් නොලිය වුනාට....
හත්තල සීයත් ගිය එකේ..
ඔයාට ඉන්න තිබ්බා සුදු සීයෙ....
මේක මහ නපුරු කාලයක්....

දයාබර හෙන් රි ජයසේන සීයෙ,,,...
බොහෝ දේ සිදු වු අතීතේ
වැලලෙන්ට පෙර අන්ධකරේ
පොළෝ තලයෙන් වැසුනු බිජුවට
නැගී එන සේ දිනෙක මතු කල
අන්ධකාරෙට අනාගතයේ
රැගෙන යාමට කතා පුවතක්
අන්ධකාරේ සිට කියනු මැන....

අදත් ඔබ අප හා සිටින්නේ
හෙටත් යළි අප දෙස බලන්නේ...
දෙවු ලොවේ සිට සිනා රැළි ගෙන
අපේ කදුලළි වැල් පිසින්නේ...

යන්න ඕනෙම නම් අපිව හැර
හිඳින්නෙමු අප ඔබ එනතුරා
යෙහෙන් ගොස් යළි එනුව යහතින්
මග නොමග දෙවු සරණ ලබමින්....

සර්......වෙනුවෙන්...සර්ගෙම කවියෙන් පුංචි උපහාරයක්.....